ကိုယ့္အႀကိဳက္

၀တ္စားဆင္ယင္ ထံုးဖြဲ႔မႈမွာျဖစ္ေစ၊ အစာအာဟာရမွာျဖစ္ေစ၊ ဘာသာ အယူ၀ါဒ အေတြးအေခၚ ယံုၾကည္လက္ခံမႈမွာ ျဖစ္ေစ၊ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလို ဆင္ယင္ထံုးထံုးဖြဲ႔၊ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္၊ ယံုၾကည္လက္ခံၾကတာကို မတူတဲ့သူတိုင္းက အျပန္အလွန္ ေလးစားနားလည္မႈ ေပးဖို႔ လိုအပ္လိမ့္မယ္။ မိမိနဲ႔ သေဘာထားမတူ၊ အႀကိဳက္မတူတဲ့သူေတြကို ရန္သူလို သေဘာထားကာ ရြံရွာမုန္းတီးတတ္သူေတြကို ကၽြန္မတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မ်ားစြာ ေတြ႔လာရတဲ့အခါမွာ လူသားအခ်င္းခ်င္း ယဥ္ေက်းတဲ့ ဆက္ဆံေရးမွာ ရင္းႏွီးမႈ ကင္းေ၀းကာ နားလည္မႈ ကင္းမဲ့လာမွာကို ကၽြန္မ စိုးရိမ္မိပါတယ္။

သတၱ၀ါ အားလံုးသာ အႀကိဳက္ခ်င္း တူေနရင္ အဲဒီတူေနတဲ့ အရာ တခုတည္းအတြက္ Demanding သိပ္မ်ားေနမွာျဖစ္ၿပီး ျပႆနာေတာင္ ပိုရွိႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အႀကိဳက္မတူျခင္း၊ သေဘာထား မတူျခင္းကို အျပစ္ရွာဖို႔ မလိုဘဲ အက်ိဳးကိုပဲ ရွာၿပီး ၾကည့္တတ္ေအာင္ ကၽြန္မတို႔ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုအျဖစ္ မတူကြဲျပားမႈေတြကို သဟဇာတ ရွိရွိနဲ႔ ေပါင္းစပ္ ထူေထာင္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စြာ အတူလက္တြဲ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနထိုုင္သြားႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

လူသတၱ၀ါေတြ ဆိုတာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အႀကိဳက္ခ်င္း ဘယ္သူမွ ထပ္တူက်တာ မရွိနိုင္ပါဘူး။ မိမိမႀကိဳက္တာကို သူတပါးႀကိဳက္တာ ရွိသလို သူတပါးမႀကိဳက္တာကို မိမိႀကိဳက္တာလည္း ရွိနိုင္ပါတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အႀကိဳက္မတူတဲ့အတြက္ မိမိနဲ႔ အႀကိဳက္ခ်င္း မတူလို႔ မွားတယ္လို႔ သတ္မွတ္ဖို႔ မလုိအပ္သလို မိမိႀကိဳက္တာကမွ အမွန္လို႔လည္း ဘယ္လိုမွ သတ္မွတ္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္မတို႔ဟာ ကိုယ္မႀကိဳက္ေပမဲ့ သူမ်ားႀကိဳက္လို႔ သေဘာက်လို႔ သူမ်ားနဲ႔ သင့္ေတာ္တယ္ ထင္လို႔ လက္ခံထားသူကိုယ္တိုင္က လိုလိုလားလား သေဘာက် လက္ခံထားတာ တခုကို မိမိမႀကိဳက္ေပမဲ့လည္း နားလည္လက္ခံေပးႏိုင္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးကို ေမြးတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ကၽြန္မ အႀကိဳက္ေတြကို စေျပာရရင္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မမွာ အႀကိဳက္ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ပထမတမ်ိဳးက မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ႀကိဳက္တဲ့ႀကိဳက္ႏွင့္ ဒုတိယ တမ်ိဳးက တကယ္အသံုးျပဳတဲ့ အခ်ိန္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိမႈအေပၚ မူတည္ၿပီး ၾကိဳက္တဲ့အႀကိက္ပါ။ ကၽြန္မ ေမြးရပ္ေျမက ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႕မွာ အလယ္တန္းျပ ဆရာမ လုပ္ေနသူ တခ်ိန္က ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ဆီက လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္က အဆက္အသြယ္ ျပန္ရေတာ့ စာတေစာင္ ေရာက္လာပါတယ္။ သူေရးထားတာက ”မီးငယ္ေရ တို႔ရြာက ေဌးေဌး တေယာက္ေတာ့ ဂ်ပန္မွာ သြားလုပ္စားၿပီး ရြာကိုတေခါက္ အလည္ျပန္လာတာ ေဘာင္းဘီရွည္ႀကီး ၀တ္လာတယ္ေတာ္ ငါေတာ့ ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသလို႔ေတာင္ မဆံုးဘူး” ဆိုတဲ့ ၀ါက်တေၾကာင္းပါလာတယ္။ 

ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္မတို႔ ရြာမွာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ေဘာင္းဘီရွည္၀တ္တာ တကယ္ကို မ်က္စိေနာက္စရာ ျဖစ္မွာကို ျမင္ေယာင္လို႔ေတာ့ ရပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ ေဌးေဌးက ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔လို စကားခပ္နည္းနည္း မဟုတ္ဘဲ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ တကယ္ကို ေခတ္ဆန္ဆန္ေနတတ္တဲ့ တေယာက္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီတေယာက္ ေဘာင္းဘီ၀တ္တာကိုေတာင္ ဒီလိုေျပာေနရင္ ကၽြန္မ၀တ္ေနတာသာ သိရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေျပာေနမလဲဆိုတာ စဥ္းစားၿပီး ကၽြန္မ ေနမက် ထိုင္မက် ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ သူ႔ဆီကို စာျပန္ေရးလိုက္တယ္။ “သူငယ္ခ်င္းေရ ေဘာင္းဘီရွည္ ၀တ္တာ ဘာမ်ားဆန္းလို႔လဲ။ ဒီဘက္ႏိုင္ငံေတြမွာ က်ားမ မေရြး လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြက အတူတူပဲ ျဖစ္ၿပီး သြားလာလႈပ္ရွားေနရတဲ့ အေျခအေနေတြကလည္း အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလို မိန္းကေလးေတြက တမိန္စေလးကိုဆြဲၿပီး ဆင္မယဥ္သာလို သြားဖို႔ အခ်ိန္မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကာလံ၊ ေဒသံအရ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္သလို ၀တ္ရစားရတာေတြ ရွိပါတယ္။

၀တ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ စိတ္ေနသေဘာထားကို သြားၿပီး ဆံုးျဖတ္လို႔ မရပါဘူး။ ေဘာင္းဘီ ၀တ္ျခင္းရဲ့ အက်ိဳးက ပထမအခ်က္ ေျခလွမ္းကို စိတ္စိတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဲက်ဲပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳက္သလို ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္။ မိုးရြာရြာ၊ ေနပူပူ၊ ေလတိုက္တိုက္ ဘာကရိကထမွ မရွိဘဲ ထမိန္၀တ္ရင္ ထိန္းရသလို လိုက္မထိန္းေနရဘူး။ ေနာက္တခုက ထမိန္စေရႊ႔သြားလို႔ ပံုမက် ပန္းမက် ျဖစ္သြားတာကို ခဏခဏ ျပန္ျပင္၀တ္ရတာမ်ိဳး မရွိဘူး။ ေလတိုက္ရင္ လႊင့္ေနလို႔ လိုက္ထိန္းရတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ ေနာက္တခုက လမ္းေလွ်ာက္ျမန္သူေတြအတြက္ ေျခသားလံုးနဲ႔ ထမိန္နဲ႔ ထိၿပီး တဖတ္ဖတ္ အသံျမည္ေနတာမ်ိဳး မျဖစ္သလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလွ်ာက္လို႔ ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ မလွဴ၊ မဂၤလာပြဲသြားတာႏွင့္ အိမ္ေနရင္း ၀တ္တာလြဲၿပီး အျပင္သြား၊ အျပင္လာ ထမိန္ ဘယ္ေတာ့မွ မ၀တ္ဘူး” လို႔ ကၽြန္္မသူငယ္ခ်င္းဆီကို ကၽြန္မ စာျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။

တကယ္လက္ေတြ႔မွာလည္း ကၽြန္္မ သူ႔ကို စာျပန္ေရးလိုက္တဲ့အတိုင္းပါပဲ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္မႈအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ Casual အ၀တ္အစားလို႔ ေခၚတဲ့ အေနာက္တိုင္းက ၀တ္ေနတာကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ သေဘာက်ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္လို႔ သေဘာက်ေတာကေတာ့ ကၽြန္မက ျမန္မာ ခ်ိတ္တမိန္၊ တိုင္းရင္းသား ရိုးရာ အ၀တ္အစားေတြ အစံုႀကိဳက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခါတေလ ကၽြန္မ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ထမိန္စကပ္ေလးတြ ခ်ဳပ္၀တ္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ မ်က္စိက ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ မွန္ထဲမွာ ျပန္ၾကည့္ရင္လည္း ခ်ိတ္ထမိန္ေလး ျမန္မာအက်ႌ (ရင္ဖုံုး၊ ရင္ေစ့) ေလးနဲ႔ ဆို ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္နဲ႔ နဂို မလွတဲ့ ပံုက ပိုလွသြားတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။

ဒါေပမဲ့ အိမ္က ေက်းဇူးရွင္ ႏွစ္ေယာက္ ျမင္တာကေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္္မ ျပန္ျမင္တဲ့ပံုနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ပဲ။ ေက်းဇူးရွင္ေလးကေတာ့ "ေမေမ ဒါေတြ ၀တ္ရင္ ဒုကၡသည္နဲ႔ တူတယ္” တဲ့။ ေက်းဇူးရွင္ အႀကီးကလည္း "မငယ္ေရ မင္းကလည္း နဂိုကတည္းက အဖြားႀကီးအိုနဲ႔ တူရတဲ့ ၾကားထဲ ဒါႀကီးေတြနဲ႔ မလိုက္ပါဘူး..ဆန္းဆန္းေလးေတြပဲ ၀ယ္၀တ္ပါ” ဆိုလို႔ ေက်းဇူးရွင္ႏွစ္ေယာက္ သေဘာက်ေအာင္လည္း ၀တ္ရေသးလို႔ ျမန္မာ အ၀တ္အစား ၀တ္ခ်င္တိုင္းလည္း ၀တ္လို႔မရသလို မ်ားမ်ားစားစားလည္း မရွိပါဘူး။ ရွိတာေလးေတြကို ထုတ္ၾကြားလိုက္မယ္။

ဒါကေတာ့ ကၽြန္မက ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ပိုးခ်ိတ္ထမိန္ တခါမွ မ၀တ္ဖူးလို႔ ျမန္မာျပည္က မွာေရာင္းသူက ေရာက္လာတာနဲ႔ စပ္ေရာင္းလို႔ ႏွစ္ထည္ေတာင္ ၀ယ္ၿပီး ခ်ဴပ္၀တ္လိုက္တယ္။ ပန္းေရာင္က ထမိန္စကပ္ ျဖစ္ၿပီး အစိမ္းေရာင္ကေတာ့ ရိုးရိုး ကြင္းထမိန္ ျဖစ္တယ္။ အေပၚအက်ႌကို အျဖဴေရာင္နဲ႔လည္း ၀တ္ပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ ရွိတဲ့ ခ်ိတ္ေတြအနက္ ေစ်းအႀကီးဆံုး ေပး၀ယ္ရတဲ့ ႏွစ္ထည္ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မ သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။

ဒီသံုးထည္ကေတာ့ ကၽြန္္မကို သူမ်ားလက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ခ်ည္ခ်ိတ္တမိန္ေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္း။ ဒီဘက္က အစိမ္းေရာင္ေလးက ကၽြန္မတုိ႔ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ၀တ္တဲ့ ထမိန္နဲ႔ တူလို႔ ေနာက္ႏွစ္မဂၤလာေဆာင္တဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ ေန႔က်ရင္ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက အက်ႌနဲ႔ ျပန္၀တ္ဖို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္။ အဲဒီထမိန္ေတြကိုလည္း ကၽြန္မ သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။

ဒီေအာက္က တိုင္းရင္းသား ရိုးရာ ထမိန္သံုးထည္မွာ ကရင္ထမိန္ေလးက လက္ေဆာင္ရထားတာ ျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့ ႏွစ္ထည္က ကၽြန္မ ၀ယ္ထားတဲ့ ႀကိဳးခ်ည္တဲ့ ပတ္ထမိန္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထမိန္သံုးထည္ကိုလည္း ကၽြႏ္မက တခါတေလ ဗမာအက်ႌနဲ႔ ၀တ္ၿပီး တခါတေလက်ေတာ့ တျခား Blouse ေတြနဲ႔ ၀တ္ပါတယ္။
ဒီေအာက္က အျပာေရာင္ တစံုက ကၽြန္မ ခ်ဳပ္ၿပီး ၀တ္ေတာင္ မ၀တ္ရေသးဘူး။ မခ်စ္ၾကည္ေအး Tag လိုက္တာနဲ႔ ဓါတ္ပံု ရိုက္ၿပီး ၾကြားတာ။ ေဗဒါေရာင္ကေတာ့ ခ်ဳပ္ၿပီးသား ၀ယ္တာ ျဖစ္ၿပီး ကရင္ပိတ္စကို ဗမာပံုအက်ႌ ခ်ဳပ္ထားတာ ျဖစ္တယ္။
ေအာက္က ႏွစ္စံုမွာ ပန္းေရာင္က ထိုင္းျပန္လည္တဲ့ မိတ္ေဆြတဦး ျပန္လာေတာ့ ၀မ္းဆက္တစံုစာ ပိတ္စ လက္ေဆာင္ရထားတာကို ခ်ဳပ္၀တ္ထားတာ ျဖစ္ၿပီး အစိမ္းေရာင္ကေတာ့ ၀ယ္ၿပီး ခ်ဳပ္၀တ္ထားတာျဖစ္တယ္။

ေအာက္က တိုင္းရင္းသား ထမိန္ေတြနဲ႔ ခ်ိိတ္တမိန္ေတြက ကၽြန္မ အခုလတ္တေလာ အိမ္ေနရင္း ၀တ္ေနလို႔ ေတာ္ေတာ္ ႏြမ္းေနၿပီျဖစ္ေပမဲ့ ကၽြန္မ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၀တ္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေအာက္က ပိတ္စ ၀မ္းဆက္ သံုးစံုကေတာ့ ၀ယ္ထားတာ မခ်ဳပ္ရေသးဘူး ဒါေတြကိုလည္း ကၽြန္မက အလယ္က တစကို ရင္ဖုံးအက်ႌ ခ်ဳပ္ၿပီး ေဘးက ႏွစ္စံုကိုေတာ့ ရင္ေစ့ခါးအတို ခ်ဳပ္၀တ္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္။
အႀကိဳက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ၿခံဳေျပာရရင္ေတာ့ အ၀တ္အစား ျဖစ္ေစ၊ တျခားအေၾကာင္းအရာ အေျခအေန တစံုတရာကိုျဖစ္ေစ၊ မိမိႀကိဳက္ေပမဲ့လည္း အသံုးျပဳဖို႔ အေျခအေန အခ်ိန္အခါ မေပးလို႔ျဖစ္ေစ၊ မသင့္ေလွ်ာ္လို႔၊ အသံုးျပဳဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေန ရွိသလို မႀကိဳက္ဘဲနဲ႔ အသံုးျပဳရတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ မႀကိဳက္ဘဲနဲ႔ အသံုးတည့္လို႔ပဲ သံုးသံုး ႀကိဳက္လို႔ပဲသံုးသံုး ႏွလံုးသြင္းထားသင့္တာက အေနာက္တိုင္း ၀တ္စံုျဖစ္ေစ၊ အေရွ႔တိုင္း၀တ္စံု ျဖစ္ေစ၊ မိမိနဲ႔ လိုက္ဖက္လို႔ ၾကည့္ေကာင္းမယ္ ထင္လို႔ သံုးစြဲ ၀တ္ဆင္ၾကတဲ့အေပၚ တေယာက္အႀကိဳက္နဲ႔ တေယာက္အႀကိဳက္ တူႏိုင္မွာ မဟုတ္သလို မိမိ ႀကိဳက္တာကမွ မွန္တယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရပါ။

 ၿပီးေတာ့ ႀကိဳက္တိုင္းလည္း အသံုးမတည့္ရင္ သံုးလို႔မရ၊ မႀကိဳက္ေပမဲ့လည္း မိမိနဲ႔ အသံုးတည့္ၿပီး သင့္ေတာ္ရင္ သံုးေနရတဲ့ ဘ၀လည္း ရွိတတ္တယ္ ဆိုတာ အားလံုးနားလည္ၾကရင္ ကၽြန္မတို႔ရဲ့အစြဲေတြ၊ အတၱေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေဖ်ာက္ႏိုင္ၿပီး ေလာကႀကီးဟာ ပိုမိုလွပလာလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မထင္တယ္။ Tag ထားတဲ့ မခ်စ္ၾကည္ေအး တေယာက္ ေက်နပ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။

ျပန္ Tag ခ်င္သူမ်ားကေတာ့ မဆုမြန္၊ Kiki, ျမတ္ေလးငံု၊ မေမအိခင္ နဲ႔ အမ်ိဳးသားထဲက ေမာင္မိုးတေယာက္ကို Tag ခ်င္ပါတယ္။ တျခားအမ်ိဳးသားေတြကိုက်ေတာ့ ႀကိဳက္မွန္း မႀကိဳက္မွန္းမသိ Tag လို႔ မရဲဘူး။ ေမာင္မိုးကေတာ့ စာေရး ေကာင္းလြန္းေတာ့ Tag တာ မႀကိဳက္ရင္ေတာင္မွ ေကင္းေကာင္းေရးလိမ့္မယ္ ဆိုတာယံုလို႔ Tag လိုက္တာ ျဖစ္တယ္။

ရြင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

Posted in: Tags,မွ်ေဝျခင္း