ဗန္ဂူး၀ါးမွာ ခဏတာ (၂) ႏွင့္ အိုလံပစ္အခမ္းအနားပံုမ်ား

ဗန္ဂူး၀ါး ေဆာင္းရာသီ အိုလံပစ္ ပြဲေတာ္ ဖြင့္ပြဲႏွင့္ ပိတ္ပြဲပံုမ်ားကို ထပ္ျဖည့္ၿပီး ျပန္တင္ထားပါတယ္။ ပထမပို႔စ္ကို မဖတ္ရေသးသူမ်ား ဤေနရာမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဗန္ဂူး၀ါးမွာ ခဏတာ (၂)

တေနကုန္ အစည္းအေ၀း က်င္းပရာမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး ေမာပမ္းႏြမ္းနယ္ေနေပမဲ့ တကယ္တမ္း နားခ်ိန္ျဖစ္တဲ့ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ရာသီဥတုနဲ႔ အခ်ိန္ အေျပာင္းလဲမႈကုိ ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အက်င့္မရေသးဘဲ နားလို႔ သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ေန႔ဘက္ ကၽြန္မတို႔ အစည္းအေ၀းကို ေရာက္ေနခ်ိန္ေတြမွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ မရွိေပမဲ့ ညဘက္ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္ေနတာကို သိထားတဲ့ ကေနဒါ နဲ႔ US က မိတ္ေဆြေတြ၊ တခ်ိဳ႔ သတင္း မီဒီယာေတြနဲ႔ ဗန္ဂူး၀ါးမွာ ရွိေနတဲ့ တခ်ိဳ႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ဆီက ဖုန္းေတြ ဆက္လာၾကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ရျပန္ဘူး။ အိပ္ရာ၀င္ၿပီးေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္း အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ၿပီး အိပ္ေရးမ၀တဲ့ ဒုကၡကို ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း ခံခဲ့ရတယ္။ ဗန္ဂူး၀ါးမွာ ၾကာတဲ့ ၁၅ ရက္တာ ကာလမွာ ကၽြန္မ ျပန္ခါနီး ၂ ရက္အလိုမွာမွ ညဘက္ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္လို႔ရခဲ့တယ္။

Women Forum လုပ္ရာ Plaza of Nations မွာ

ေနာက္ေန႔မနက္မွာ အစည္းအေ၀း က်င္းပရာ Plaza of Nation ကို ေရာက္လာၿပီး မနက္ပိုင္း Workshop အၿပီး ေန႔လည္စာ စားၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာ္မန္အပါအ၀င္ ASA က သံုးေယာက္က ကၽြန္မကို ေခၚဖို႔ Plaza of Nation က Women Form လုပ္တဲ့ ေနရာကို ေရာက္လာတယ္။ ဒီသံုးေယက္က ကၽြန္မနဲ႔အတူ အာဆာကိုယ္စားလွယ္ ေလးေယက္အျဖစ္ No to APEC က လုပ္တဲ့ Conference ကို တက္မဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ Debbie နဲ႔ ကရင္နီမေလး ေဆးမယ္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ASA အစည္းအ၀း ယာယီ ဗဟိုျပဳရာ Aboriginal Youth Centre ကို Plaza of Nation ကေန Sky Train တဆင့္ ဘတ္စကားတဆင့္ စီးၿပီး ကၽြန္မတို႔ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ မရွိတဲ့ Sky Train ကို ပထမဦးဆံုး စစီးဖူးျခင္းျဖစ္တယ္။

Vancouver မွာ ၿမိဳ႔ထဲက်တဲ့ ေနရာေတြမွာ ၿမိဳ႔ပတ္ရထား Sky Train ေရာ ဘတ္စ္ကားပါ ရွိၿပီး ၿမိဳ႔ထဲနဲ႔ လွမ္းတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြကိုက်ေတာ့ ဘတ္စ္ကားပဲ ေျပးဆြဲပါတယ္။ အရင္ေန႔ေတြလည္း Sky Train ေျပးေနတာကို ေတြ႔ေနရေပမဲ့ ခရီးသည္စီးယာဥ္ မျဖစ္မထင္ခဲ့ဘဲ အေပ်ာ္စီးတဲ့ ယာဥ္ေလးေတြလို႔ ထင္ေနခဲ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ဘူတာရံုကို သြားၿပီး စီးရမွပဲ ခရီးသည္တင္ယာဥ္ Sky Train ဆိုတာလည္း သိရတယ္။ ၀ယ္ထားတဲ့ လက္မွတ္တေစာင္ကို Zone တူတဲ့ ေနရာေတြမွာ Sky Train မွာျဖစ္ေစ၊ ဘတ္စ္ကားမွာ ျဖစ္ေစ သတ္မွတ္ထားတဲ့ နာရီအတြင္း ႀကိဳက္သေလာက္ အတက္အဆင္းလုပ္ၿပီး စီးႏိုင္ပါတယ္။ Zone မတူတဲ့ ေနရာကို သြားလိုမွ လိုအပ္တဲ့ ပိုက္ဆံကို ထပ္ေပးၿပီး လက္မွတ္ကို ခ်ိန္းႏိုင္ပါတယ္။ ဗန္ဂူး၀ါးမွာ Public Transportation ကို သံုးရတာ ဘန္ေကာက္မွာလို ဘယ္ေလာက္ ေနာက္က်လို႔ က်မွန္းမသိ ေစာင့္ေနတာမ်ိဳး တခါမွ မရွိသလို ဆစ္ဒနီမွာလို ေနာက္လာတဲ့ ရထားဟာ ငါးမိႏွစ္ေနာက္က်မွာမို႔ ခရီးသည္ေတြအတြက္ အဆင္မေျပ ျဖစ္ရတာကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆိုၿပီး ေၾကညာေနသံလည္း တခါမွ မၾကားရဘဲ ေရာက္မယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ဇယားထဲက အခ်ိန္အတိုင္း အတိအက် အေရွ႕မွာ ကၽြီကနဲ လာရပ္တာပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။

အာဆာအစည္းအေ၀းေန႔

Aboriginal Youth Centre ဟိုေရာက္ေတာ့ တျခားႏိုင္ငံေတြက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ပါ သူတို႔က မိတ္ဆက္ေပးၿပီး သူတို႔ရဲ ့အေရးေပးဆက္ဆံမႈ၊ ေဖၚေရြရင္းႏွီးမႈေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မလည္း ေနရထိုင္ရတာ Plaza of Nation မွာနဲ႔စာရင္ အမ်ားႀကီး သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိသလို ခံစားရတယ္။ အမ်ိဳးသမီး Forum မွာကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကလည္း ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ရြယ္တူ မရွိဘဲ အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြပဲ မ်ားၿပီးကၽြန္မနဲ႔ ကရင္နီမေလး ေဆးမယ္ကို Debbie နဲ႔ ပါလာတဲ့ အလုပ္သင္ႏွစ္ေယက္ ဆိုတာလည္း သိထားေတာ့ တခ်ိဳ႔ဆို နာမည္ေတာင္ သိပ္မေခၚပဲ (Two little girls) လို႔ေခၚၿပီး ကေလးလိုပဲ ဆက္ဆံ ၾကတယ္။ အာဆာမွာက်ေတာ့ ကၽြန္မက အလုပ္သင္မဟုတ္ဘူး ABSDF (သို႔) ျမန္မာျပည္ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ က်န္တဲ့သူေတြနဲ႔ တန္းတူရည္တူ Activist တဦးအျဖစ္ ရွိေနေတာ့ ေန႔ခ်င္းရက္ခ်င္းမွာ ကၽြန္မရဲ့ Position နဲ႔ စိတ္ခံစားမႈေတြက ေျပာင္းသြားတယ္။

အာဆာ (ASA) အစည္းအေ၀း

ကၽြန္မက ABSDF ကိုယ္စားလွယ္ အေနနဲ႔ ASA အစည္းအေ၀းမွာ ေျပာဖို႔ကို ျမန္မာျပည္ ေက်ာင္းသားသမိုင္းအက်ဥ္းကို အနည္းငယ္ ေျပာၿပီး ကိုေအာင္ႏိုင္ဦးနဲ႔ ဖုန္းေျပာတုန္းက ေမးထားတဲ့ ABSDF လက္ရွိ လႈပ္ရွားမႈေတြ ေျပာဖို႔လ်ာလားၿပီး ASA ကိုယ္စားလွယ္ အေနနဲ႔ No to APEC Conference မွာ ေျပာဖို႔က်ေတာ့ တနသာၤရီတိုင္းမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ရတနာ ဓါတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္းေၾကာင့္ ေဒသခံေတြ ဒုကၡေရာက္ရတာကို ေျပာဖို႔ လ်ာလားလိုက္ပါတယ္။ ဒီေန႔မွာပဲ အာဆာအစည္းအေ၀းအတြက္ အႀကိဳညွိႏႈိင္းမႈေတြ ျပဳလုပ္ၿပီး ဗန္ဂူး၀ါးမွာ ရွိေနစဥ္ ေဆာင္ရြက္မည့္ အစီစဥ္ေတြအတြက္ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ No To APEC conference အတြက္ အတည္ျပဳတဲ့ လူဦးေရနဲ႔ တင္မည့္အေၾကာင္းအရာေတြကို သတင္းသြားပို႔ပါတယ္။ အကုန္လံုးၿပီးစီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ညကိုးနာရီ ထိုးၿပီးသြားၿပီ။

ASA က ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးက အဲဒီတ၀ိုက္က ေဟာ္တယ္ေတြမွာပဲ တည္းတယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔အတြက္ ေ၀းေ၀းျပန္စရာ မရွိေပမဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ညီမေနတဲ့ေနရာကို ျပန္ဖို႔ Fraser ကို သြားတဲ့ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္စီးရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီရပ္ကြက္မွာက တိုက္ရိုက္ေရာက္တဲ့ ဘတ္စ္မရွိလို႔ တေနရာမွာ ဘတ္စ္ေျပာင္းစီးရမယ္။ ကၽြန္မက ျပန္လို႔ တတ္တယ္လို႔ ေျပာၿပီး လာလိုက္ေပမဲ့ တခါမွ သြားဖူးတဲ့ ေနရာမဟုတ္ေတာ့ စမ္းတ၀ါး၀ါးပါပဲ။ ဘန္ေကာက္လို ပုလိပ္ဖမ္းစရာအၾကာင္းမ ရွိေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ မရွိဘူး။ ျပန္ေတာ့ ကၽြန္မ တည္းခုိတဲ့ ညီမအိမ္ကို ေကာင္းေကာင္း သြားတတ္တဲ့ တခုတည္းေသာ ေနရာ Plaza of Nation ကိုပဲ လက္မွတ္၀ယ္လိုက္တယ္။ အၾကံအစည္က အဲဒီကေနၿပီး အိမ္ျပန္ဖို႔ပါ။

ေနာက္မွ ကၽြန္မ သတိထားမိတာက Plaza of Nation ကို သြားဖို႔ဆိုရင္ လမ္းဆံုေရာက္ၿပီး ေျမာက္ဘက္ကို သီးသန္႔ အေ၀းႀကီးကို ဆက္သြာရဦးမယ္။ အဲဒီေရာက္မွ Fraser က ေတာင္ဘက္မွာ ဒီေတာ့ မျဖစ္ဘူး လမ္းမွာ ဆင္းမွကို ျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး Down Town မေရာက္ခင္ တေနရာမွာ ဆင္းလိုက္တာ ဆင္းတဲ့ေနရာက Fraser ဘတ္စ္ မရွိလို႔ Fraser သြားတဲ့ ဘတ္စ္ကို ဘယ္နားမွာ ေစာင့္ႏုိင္လဲဆိုတာ စံုစမ္းေတာ့ တလမ္းေက်ာ္မွာ ရွိတယ္ဆိုလို႔ လာလိုက္တယ္။ ဗန္ကူး၀ါးၿမိဳ႔က လမ္းေတြက လမ္းအေကြ႔ေအကာက္၊ အတိမ္းအေစာင္း လံုး၀မေတြ႔ရဘဲ အေရွ႔နဲ႔ေနာက္ ေျမာက္နဲ႔ေတာင္ တကယ္ကို ေျဖာင့္စင္းၿပီး လမ္းဆံုေတြအားလံုးဟာ ၉၀ ဒီဂရီ ေထာင့္မွန္က်ပါတယ္။ ေျမာက္နဲ႔ေတာင္ လမ္းေတြမွာ ေျပးဆြဲတဲ့ ဘတ္စ္ကားကို Fraser, Granville စတဲ့ နာမည္ေတြနဲ႔ သတ္မွတ္ထားၿပီး အေရွ႔နဲ႔ေနာက္ လမ္းေတြမွာ ေျပးဆြဲတဲ့ ဘတ္စ္ေတြကို ၁၊၂၊ ၃၊ ၄ စတဲ့ နံပါတ္ေတြနဲ႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္မဆင္းလာခဲ့တဲ့ ဘတ္စ္က နံပါတ္နဲ႔ ဘတ္စ္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီက ေထာင့္ခ်ိဳးျဖစ္တဲ့ လမ္းမွာ Fraser bus မရွိလို႔ နာမည္နဲ႔ ဘတ္စ္ေတြ ေျပးဆြဲတဲ့ တျခားလမ္းကို ကၽြန္မက သြားေနတာ ျဖစ္တယ္။

သြားရင္းနဲ႔ လမ္းမွာ အသက္ ၆၀ နီးပါးခန္႔ ရွိမယ္ ထင္ရတဲ့ အဖိုးႀကီးတေယာက္ ဦးထုပ္အျဖဴတလံုး ေဆာင္းၿပီး လာတာကို ေတြ႔လို႔ Fraser bus ရွိတဲ့ မွတ္တိုင္ကုိ ေရာက္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက မွတ္တိုင္ ရွိတဲ့ေနရာကို ညြန္ျပၿပီး ကၽြန္မက ေက်းဇူးတင္တယ္လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ထြက္လာဖို႔ အလုပ္မွာ ခဏေနဦး ဆိုၿပီးေတာ့ သူေဆာင္းထားတဲ့ ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္လိုက္ကာ ခြက္လိုခံလိုက္ၿပီး သူ႔မွာ အိမ္ျပန္ဖို႔ ပိုက္ဆံငါးျပားမွ မက်န္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ညေနစာလည္း မစားရေသးလို႔ ေတာ္ေတာ္ ဗိုက္ဆာေနေၾကာင္း လမ္းစာရိတ္က ၁က်ပ္နဲ႔ ျပား ၄၀ က်ၿပီး သူ႔မွာ ျပားေလးဆယ္ ပဲရွိလို႔ စားစရာအတြက္ မရရင္ေနပါ လမ္းစာရိတ္ ျပည့္ေအာင္ ပိုက္ဆံ တက်ပ္ေလာက္ေတာ့ ေပးခဲ့ပါလို႔ အသနားခံၿပီး ေတာင္းလာတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဒီလိုခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံမွာလည္း ဒီလို ဒုကၡေရာက္တဲ့သူက ရွိေသးတယ္လို႔ ေတြးၿပီး အသက္အရြယ္လည္း ႀကီးေနၿပီဆိုေတာ့ သနားလို႔မဆံုး ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မမွာ တက်ပ္ေစ့မရွိေတာ့ ရွိတဲ့ႏွစ္က်ပ္ေစ့တေစ့နဲ႔ တက်ပ္မျပည့္တဲ့ အၾကြေတြအကုန္လံုးကိုပါ ေပးထားခဲ့တယ္။

မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ Fraser ကားတစီးက ကပ္ၿပီး လြဲသြားတယ္။ ေနာက္ထပ္ Fraser ဘတ္စ္တစီး ထပ္လာဖို႔ ၁၀ မိႏွစ္ေစာင့္ရမယ္။ ကားေစာင့္ေနသူေတြကို ကၽြန္မ လိုက္ေမးၾကည့္ေတာ့ Fraser ကိုသြားမည့္သူ တေယာက္မွ မရွိဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔ကပ္ရက္ စံုတြဲတတြဲ ရွိေနၿပီး ဖက္ေနနမ္းေနၾကေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ က်က္သေရမရွိလိုက္တာလို႔ ေတြးၿပီး လူေရွ႔သူေရွ႔မေရွာင္ ဒီေလာက္ပဲ ရိုင္းစိုင္းရတာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ တိရိစာၦန္နဲ႔လူ အရွက္အေၾကာက္မွာ ဘာမွ သိပ္မကြာျခားတဲ့ ေက်ာက္ေခတ္ကိုပဲ ျပန္ေရာက္ေနလား၊ ရုပ္ရွင္ပဲ ၾကည့္ေနရတာလားလို႔ အိပ္ေရးပ်က္လို႔ ေခါင္းကလည္း မူးေနတာနဲ႔ မကယ္ဟုတ္မဟုတ္ ဇေ၀ဇ၀ါေတာင္ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ (ေတာကလာသူအေတြး..ေနာက္ေတာ့ ရိုးသြားတယ္) ကၽြန္မဘ၀မွာ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ မဟုတ္ပဲ အမ်ိဳးသမီးတဦးနဲ႔ အမ်ိဳးသားတဦး လူသူေရွ႔ေမွာက္မွာ ဒီလို ဖက္ယမ္းနမ္းရႈပ္ေနတာ ကို ေတြ႔ဖူးတာ ဒီတခါပထမဦးဆံုးပဲ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မလည္း က်က္သေရနည္းတယ္ဆိုၿပီး ဟိုဘက္ကို ကပ္သြားေတာ့ အာရွသူ အမ်ိဳးသမီးတဦးက ကၽြန္မကို စိတ္၀င္စားၿပီး ေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲလို႔ ေမးေတာ့ ကၽြန္မက ဧည့္သည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ သူက “ဧည့္သည္ဆိုရင္ နင့္ကိုငါ ေျပာထားမယ္ နင္ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရင္း ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတဲ့သူေတြ နင့္နားကပ္လာၿပီး ပိုက္ဆံလာေတာင္းရင္ လံုး၀မေပးနဲ႔ အဲဒီလူေတြဟာ ေဆးသမားေတြ” လို႔ ေျပာျပလိုက္မွ ကၽြန္မလည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ကၽြန္မက “သတိေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာင္ က်သြားၿပီ ေပးခဲ့ရၿပီးၿပီ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ဖိလစ္ပိုင္ကေန ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလို႔ သိရတယ္။ သူေစာင့္တဲ့ ကားလာေတာ့ ဒီအမ်ိဳးသမီးက ႏႈတ္္ဆက္ၿပီး သြားလိုက္တယ္။


ညီမအိမ္မွာ

ကၽြန္မလည္း ဘတ္စကား ေစာင့္ရင္းနဲ႔ Taxi တစီးလာတာ ေတြ႔တာနဲ႔ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္း စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီး မထူးပါဘူး မနက္အေစာႀကီး ျပန္ထရဦးမယ္ ဘတ္စ္နဲ႔ဆို အခ်ိန္က မွတ္တိုင္တိုင္းမွာ ရပ္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ကို ေနာက္က်ဦးမွာမို႔ Taxi နဲ႔ပဲ သြားေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး Taxi တားၿပီး ျပန္လာလိုက္တယ္။ Taxi သမားနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက တခ်ိန္က ခ်ီလီႏိုင္ငံက ေတာ္လွန္ေရးသမားလို႔ ေျပာျပတယ္ ကၽြန္မကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံက လက္ရွိေတာ္လွန္ေရးသမား တေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္က မိတ္ေဆြႏွစ္ဦး ျပန္ေတြ႔ရသလိုပဲ စကားေတြေဖါင္ဖြဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္းေတြ အျပန္အလွန္ ေျပာၿပီးလာလိုက္တာ Taxi သမား ကားရပ္လိုက္မွပဲ အိမ္ေရာက္မွန္းသိတယ္။ Taxi ခ ၁၅ က်ပ္ခြဲက်တယ္။ ကၽြန္မ အိမ္ေရာက္ေတာ့ Debbie နဲ႔ ကၽြန္မညီမက ကၽြန္မ Taxi နဲ႔ ျပန္လာတာကို အံ့ၾသၿပီး “ဘယ္ပဲ သြားသြား ပိုက္ဆံ ၁ က်ပ္နဲ႔ ျပားေလးဆယ္ ေပးၿပီး ဘတ္စ္ကား စီးလို႔ရတဲ့ ဒီေလာက္ Public Transportation ေကာင္းတဲ့ ၿမိဳ႔မွာ နင္မို႔လို႔ ဆယ္ဆ မက အကုန္ခံၿပီးTaxi ကိုစီးတယ္၊ ဒီမွာ ေနတဲ့သူေတြ ဘယ္သူမွ Taxi ကို မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ မစီးဘူး” ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို အျပစ္တင္ၾကတယ္။ ကၽြန္မက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ရွင္းျပေတာ့ ေဆးသမား သူေတာင္းစားကို ပိုက္ဆံေပးခဲ့ရတာကိုပါ သိသြားၿပီး ကၽြန္မကို သူတို႔အျပစ္တင္စရာက တခုထပ္တိုးသြားတယ္။ ကၽြန္မ ညီမက “ဒီႏိုင္ငံမွာ လူတေယာက္ရဲ့ အႏွိမ့္ဆံုး အဆင့္အတန္းကို သတ္မွတ္ၿပီး အလုပ္မရွိသူ၊ အိုနာမသန္စြမ္းသူေတြကို လူတေယာက္လို သိကၡာရွိရွိေနႏိုင္ေအာင္ အစိုးရက ေထာက္ပံ့ထားၿပီးသား ဘယ္သူမွ ငတ္တဲ့သူမရွိဘူး၊ ေတာင္းေနတဲ့သေတြက ဘိန္းစားေတြ ေပးသမားေတြ ရွိလို႔ ရမွန္းသိလို႔ ေတာင္းေနတာ” လို႔ ရွင္းလည္းျပၿပီး သူတို႔အျပစ္တင္လိုက္ၾကတာ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာလည္း ဇီးရြက္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

အဲဒီညက အာဆာက လုပ္တဲ့ အစီစဥ္မွာ ကၽြန္မ လုပ္ရမွာေတြကို Debbie ကို ေျပာျပေတာ့ Debbie က အာဆာ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ No to APEC မွာ တက္တဲ့ အစည္းအေ၀းအေပၚမွာ မႀကိဳက္တဲ့ ေလသံေတြ႔ရၿပီး အဲဒီမွာ တက္ရင္ အဲဒီက အျပန္အတြက္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ဖိုး ေတာင္းရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္မလည္း အခုတမ်ိဳးေတာ္ၾကာတမ်ိဳး သူပဲ ၀မ္းသာအားရ လက္ခံထားၿပီး ပိုက္ဆံစကား ေျပာတယ္ဆိုၿပီး Debbie ကို နားလည္လို႔ မရ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ”နင္ပဲ ေနာ္မန္နဲ႔ လာမိတ္ဆက္ေပးၿပီးေတာ့ ငါ့ကိုတိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ ငါသြားတက္မယ္ဆိုေတာ့ နင္လည္း ၀မ္းသာအားရ လက္ခံခဲ့ၿပီးမွ အခုေတာ့ ပိုက္ဆံစကားေတြ ေျပာၿပီး အခုတမိ်ဳး ေတာ္ၾကာတမိ်ဳး ငါနင့္ကို နားလည္လို႔ မရဘူး” လို႔ ေျပာၿပီး ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ထဲမွာ Debbie ကို တမ်ိဳးထင္သြားတယ္။ Debbie က “လာနင့္ကို ငါေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပမယ္” ဆိုၿပီး ရွင္းျပတယ္။

အာဆာ Workshop တခုမွာ

Debbie သိထားတာက ABSDF ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး အာဆာ အစည္းအေ၀းကို တက္တာ တခုကိုပဲ သူသိထားတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေနာ္မန္ ကၽြန္မကို ေျပာတဲ့ အစီစဥ္ ႏွစ္ခုစလံုးကို Debbie သိထားၿပီးၿပီလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ASA က ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမို႔ ဒီေရာက္တုန္း ႀကံဳလို႔ အာဆာမွာ ABSDF အေနနဲ႔ သြားတက္တာက အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့ No to APEC မွာက ဒီအစည္းအေ၀းအတြက္ Project အႀကီးႀကီးရွိၿပီးသား ျဖစ္လို႔ အဲဒီမွာ တက္ရင္ Women Forum က လူေတြကို လက္တလံုးျခား လွည့္စားသလို ျဖစ္ေနတယ္လို႔ Debbie ကရွင္းျပတယ္။ ကၽြန္မတို႔လာတာ အမ်ိဳးသမီး Forum က ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုးေတြ ဒီမွာ ေနထိုင္သြားလာစာရိတ္၊ ကေနဒါသံရံုးမွာ ဗီဇာရဖို႔အတြက္ ေထာက္ခံစာ စပြန္ဆာ အစစအရာရာ တာ၀န္ယူခဲ့ရတယ္။ ဘန္ေကာက္ေရာ ဗန္ဂူး၀ါးပါ ေလဆိပ္ႏွစ္ခုစလံုးမွာ အႀကီးအက်ယ္ အစစ္အဆးခံရလို႔ အမ်ိဳးသမီး Forum က ေပးထားတဲ့ ေထာက္ခံစာေတြ ထုတ္ျပခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မကို Women Forum က ေခၚလိုက္လို႔ ဒီလို ခက္ခက္ခဲခဲ ေရာက္လာၿပီး အခုလို အစည္းအေ၀းတက္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွ No to APEC က ကၽြန္မကို ငါးျပားမွ အိတ္မစိုက္ရဘဲ အသံုးျပဳလိုက္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ အျပန္အတြက္ ကၽြန္မတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္စာရိတ္ကို အဲဒီအဖြဲ႔မွာ ေတာင္းရင္ သူလည္း Women Forum မွာ ရွင္းျပရလြယ္တယ္လို႔ Debbie က ကၽြန္မကို ေျပာတယ္။

ဆႏၵျပရာ တေနရာ

ကၽြန္မက “ဒါဆိုရင္လည္း မတက္ေတာ့ဘူးလို႔ ေနာ္မန္ကို ျပန္ေျပာလိုက္မယ္ မ်က္နွာပူလို႔ အာဆာမွာ တက္ဖို႔ေတာင္ မေသခ်ာေတာ့ဘူး” လို႔ ေျပာေတာ့ Debbie က တက္မယ္လို႔ ေျပာထားၿပီးမွေတာ့ တက္လိုက္ပါ။ Women Forum ကေတြလည္း ကၽြန္မကို ေန႔တိုင္းေတြ႔ေနရေအာင္ ဟိုမွာေန႔တ၀က္ ဒီမွာေန႔တ၀က္ တက္ပါလို႔ အၾကံျပဳလို႔ ဒီအတိုင္းပဲ လက္ခံလိုက္တယ္။ ေလယာဥ္ခ ပိုက္ဆံေတာ့ မေတာင္းျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္မလည္း အဲဒီခ်ိန္ကစၿပီး Women Forum လုပ္တဲ့ Plaza of Nation နဲ႔ ASA က Aborininal Youth Centre ၾကား ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျဖန္႔ သြားရသလို ဗန္ဂူး၀ါး ၿမိဳ႔အနံ႔မွာ လုပ္တဲ့ Workshop ေတြ၊ ဆႏၵျပပြဲေတြကို Debbie နဲ႔ ေဆးမယ္မပါပဲ ASA အဖြဲ႔ေတြနဲ႔အတူ လိုက္တက္တာ မျပန္ခင္ ေန႔အထိပဲ။ Taxi ငွားျပန္တဲ့ ေန႔ေနာက္ပိုင္း ေနာက္ထပ္ တခါမွ Taxi မငွားျဖစ္ေတာ့သလို ဗန္ဂူး၀ါး ၿမိဳ႔လယ္ ဘတ္စကား မွတ္တိုင္ေတြနားမွာ ဦးထုပ္ေလးေတြကို ေတာင္းစားတဲ့ ခြက္လို ေပၚတင္ကိုင္ၿပီးတမ်ိဳး၊ ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းထားၿပီး လူနားေရာက္မွ ေခါင္းမွဆြဲခၽြတ္ကာ ခြက္လိုခံၿပီးတမ်ိဳး ပိုက္ဆံေတာင္းတတ္တဲ့ သူေတာင္းစားေတြကိုလည္း ပိုက္ဆံ ထပ္မေပးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္လုၿပီး သြားလာလႈပ္ရွားေနရလို႔ စံုတြဲေတြ ကဲတာကိုေတြ႔ရင္လည္း အျမင္ကပ္ဖို႔ အခ်ိန္ သိပ္မရခဲ့ဘူး။ ထိုင္းကိုျပန္ဖို႔ ထိုင္းသံရံုးမွာလည္း ဗီဇာကို Debbie နဲ႔ ေဆးမယ္ သြားေလွ်ာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လိုက္မအားလို႔ ကိုယ့္ဖါသာကိုယ္ သြားေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။ ဗန္ဂူး၀ါးၿမိဳ႔အန႔ံ အစည္းအေ၀းလုပ္တဲ့ ေနရာေတြ အကုန္လံုးကိုေတာ့ တေယာက္တည္း ေကာင္းေကာင္း သြားလာလို႔ တတ္သြားပါတယ္။ ေလ့လာခ်င္စိတ္၊ တက္ၾကြမႈ အားနည္းတယ္ဆိုၿပီး အျမဲတမ္း ေျပာတတ္တဲ့ Debbie လည္း ကၽြန္မကို တခါမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။

ဗန္ဂူး၀ါး ဆိပ္ကမ္း တေနရာမွာ

ေရာက္တဲ့ေန႔ကေန မျပန္ခင္ေန႔ရဲ့ ညအထိ တရက္မွ မနားဘဲ အစည္းအေ၀းႏွစ္ခုကို ေန႔တိုင္း တက္ခဲ့ရဲ့အတြက္ ဗန္ဂူး၀ါးရဲ့ အလွအပေတြကို ခံစားဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ညီမတို႔ မိသားစုနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ထမင္းတည သြားစားျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာရွိတဲ့ ျမန္္မာ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က မျပန္ခင္တညအလိုမွာ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးလို႔ သြားစားျဖစ္တာကလြဲၿပီး တျခား တသီးပုဂၢလ ဖိတ္တဲ့သူေတြဆီ ဘယ္သူ႔ဆီမွ မသြားလိုက္ရဘူး၊ ဗန္ဂူး၀ါးမွာ ဆိပ္ကမ္းတေနရာနဲ႔ Chinatown ကလြဲၿပီး နာမည္ႀကီးေနရာေတြ ဘယ္ကိုမွ မေရာက္လိုက္ဘူး။ ဗန္ဂူး၀ါးက ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ေတြမွာ ကုန္းမို႔မို႔ေလးေတြနဲ႔ အိမ္တိုင္းဟာ လွပသပ္ရပ္ၿပီး စိမ္းစိုေနတဲ့ အပင္ေလးေတြကို စိုက္ထားတာ ၾကည့္လိုက္တဲ့ ေနရာတိုင္း ပန္းျခံေလးေတြလို လွလွပပ ရွိတာကို သတိေတာ့ ထားမိေပမဲ့ ေရာက္တဲ့ ႏွစ္ေနရာမွာျဖစ္တဲ့ China Town က Chinese Garden က ဆစ္ဒနီ Chinese Garden ေလာက္မလွသလို ကၽြန္မေရာက္ခဲ့တဲ့ ဆိပ္ကမ္းကလည္း Opera House နဲ႔ Harbour Bridge ရွိရာ ဆစ္ဒနီဆိပ္ကမ္းကို မမီဘူးလို႔ ထင္ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ေနရာေတြေတာ့ ကၽြန္မမေရာက္လို႔ မသိဘူး။ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးကေတာ့ ေရာက္ဖူးတဲ့ ၿမိဳ႔ေတြထဲမွာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ယူဆရတယ္။

ကၽြန္မ ညီမကေတာ့ ဗန္ဂူး၀ါးဟာ Spring နဲ႔ Summer မွာ အပင္ေတြအားလံုးဟာ ပန္းေတြ ပြင့္ေနၿပီး ၿမိဳ႔ေတာ္တခုလံုးဟာ ပန္းၿမိ႔ေတာ္ႀကီးလို႔ ေခၚရေလာက္ေအာင္ ပန္းေတြနဲ႔ အျမဲေ၀ေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဗန္ဂူး၀ါး ေဆာင္းရာသီ အိုလံပစ္ပြဲေတာ္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားလို႔ ဗန္ဂူး၀ါးဟာ ကၽြန္မလာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းကထက္ အမ်ားႀကီး ပိုမိုတိုးတက္ၿပီး လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးေတြလည္း ပိုမို ေကာင္းမြန္လာေသးတယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ အစည္းအေ၀း မရွိ ဘာမရွိနဲ႔ Holiday သက္သက္ ပန္းပြင့္တဲ့ ရာသီမွာ ကမာၻရဲ့ တတိယအလွဆံုးၿမိဳ႔လို႔ သူတို႔ေျပာတဲ့ ႏွစ္ပတ္တည္းနဲ႔ ကၽြန္မကို ၿမိဳ႔အေတြ႔အၾကံဳေတြ အမ်ားႀကီး ေပးလိုက္တဲ့ Vancouver ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္ကို မိသားစုနဲ႔ တေခါက္ေလာက္ေတာ့ အလည္ေရာက္ခ်င္ေသးတယ္လို႔ ေဆာင္းရာသီ အိုလံပစ္ အားကစားပိတ္ပြဲကို ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။

(ကၽြန္မ ညီမပို႔လာေပးထားတဲ့ ေဆာင္းရာသီ အိုလံပစ္ ဖြင့္ပြဲႏွင့္ ပိတ္ပြဲ အခမ္းအနားပံုမ်ားကို ဆက္လက္ ကည့္ရႈၾကပါ။)

အိုလံပစ္ ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားပံုမ်ား

အိုလံပစ္ ပိတ္ပြဲ အခမ္းအနားပံုမ်ား

ပို႔စ္တင္ၿပီးမွ ကေနဒါက ညီမက ဗန္ဂူး၀ါး ေဆာင္းရာသီ အိုလံပစ္ ဖြင့္ပြဲႏွင့္ ပိတ္ပြဲအခမ္းအနားပံုေတြ ပို႔လာလို႔ မၾကည့္ရေသးသူမ်ား ၾကည့္လို႔ရေအာင္ ထပ္ျဖည့္ၿပီး ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ ၾကည့္ၿပီးသူမ်ားအတြက္ေတာ့ ေက်ာ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြ ပို႔လာေပးတဲ့ ညီမ နီေဌးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

Posted in: ခရီးသြား,ဓါတ္ပံု,မွတ္တမ္း,ေဆာင္းပါး