ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲမ်ား

ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၆ ႏွစ္တိတိ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဖက္ဆစ္စနစ္ဆိုတာ မေကာင္းမွန္းသိလို႔ ကမာၻာမွာ ဖက္ဆစ္စနစ္ကို ဖက္ဆစ္တို႔ရဲ့ ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ဂ်ာမန္၊ အီတလီ၊ ဂ်ပန္တို႔ေတာင္မွ သူတို႔က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ စနစ္ဟာ သူတို႔ျပည္သူေတြအတြက္ မေကာင္းမွန္းသိလို႔ စြန္႔ပစ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာ ၾကာပါၿပီ။ ဖက္ဆစ္စနစ္ ဆိုတာ ကမာၻ႔ တျခားေနရာေတြမွာ ဘယ္ေနရာမွာမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ဂ်ပန္အေမြေပးခဲ့တဲ့ ဖက္ဆစ္စနစ္ကို ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ကိုယ္က်ိဳးရွာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ယေန႔အထိ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ က်င့္သံုးေနဆဲ၊ ဒါကိုအဟုတ္ႀကီးမွတ္ၿပီး စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘာေျပာေျပာ အမွန္ပဲ ထင္ေနတဲ့ ေနာက္လုိက္ေတြကလည္း ယေန႔အထိ ရွိေနဆဲပဲ။ ဒီေန႔ မတ္လ (၂၇) ရက္ေန႔ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္တဲ့ ၆၆ ႀကိမ္ေျမာက္ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ မွာ ခင္မမမ်ိဳး ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ ကာလတိုင္းမွာ အသံုးျပဳလာခဲ့တဲ့ ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲ ပံုစံမ်ားကို သေဘာက်လို႔ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ အမွတ္တရအျဖစ္ ဘေလာ့ဂ္မွာ သိမ္းထားရင္း ျပန္လည္ေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။


အခ်ိန္ကား- ၂၀၁၁ ခုႏွစ္
ေနရာကား- မႏၱေလးတိုင္း

"ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကြာ။ ငါတို႕ ဒီအတိုင္း ျငိမ္ခံေနလို႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တခုခုေတာ့ လုပ္ရမယ္"
"ငါလဲ မင္းလိုပဲ စဥ္းစားမိတယ္။ ဘယ္နဲ႕ကြာ။ စစ္မတိုက္ခ်င္လို႕ စစ္တကၠသိုလ္မတက္ပဲ ရိုးရိုးတကၠသိုလ္တက္တာေပါ့။ ဘြဲ႕ရျပီးကာမွ ငါတို႕က စစ္သား၀င္လုပ္ရမွာလား"
"ေအးကြာ။ တတိယကမၻာစစ္ျဖစ္ေနတာလဲ မဟုတ္ဘူး"
"တတိယကမၻာစစ္ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေဟ့။ လူသတ္ပြဲျဖစ္ေနတာ။ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက ဘုန္းၾကီးေတြ၊သီလရွင္ေတြကို ပစ္သတ္တာ၊ ရိုက္သတ္တာ မေတြ႕ဘူးလား။ ငါတို႕ကို စစ္မိန္႕နဲ႕ အဲလို သတ္ခိုင္းဖို႕ ၾကံစည္ေနတာ"
"မိုက္ရိုင္းတယ္ကြာ။ ငါကေတာ့ စစ္မိန္႕ေတြ၊ဘာေတြ ဂရုမစိုက္ဘူး။ ဦးေႏွာက္ရွိတဲ့ လူကြ။ ငါ့ကိုလာျပီး ဘုန္းၾကီးသတ္ခိုင္းလို႕ကေတာ့ ငါ့ေသနတ္ေျပာင္း၀မွာ ဘုန္းၾကီးေတြ မရွိေစရဘူး။ ေသနတ္ေျပာင္းျပန္လွည့္မွာပဲ"



"ေသနတ္ေျပာင္းျပန္လွည့္တာက ေနာက္မွကြ။ ျပန္မလွည့္ခင္ ငါတို႕ကို တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ေတြနဲ႕ တိုက္ခိုင္းမယ္၊ ရြာေတြ မီးရွိဳ႕ခိုင္းမယ္၊ မိုင္းကြင္းျဖတ္ခိုင္းမယ္၊ လူသတ္ခိုင္းမယ္။ ဒါေတြ လုပ္ဖို႕ စစ္တပ္မွာ အင္အားအျပည့္ မရွိေတာ့ဘူးကြ။ သူတို႕တပ္ေတြမွာ ဗိုလ္ေတြပဲ ရွိျပီး၊ အရာခံ၊ အၾကပ္၊ တပ္သားဖြဲ႕စည္းပံုေတြ မျပည့္ဘူးလို႕ ၾကားတယ္။ အဲဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းတာ"
"ဒါတခုတည္းတင္ မဟုတ္ဘူးကြ။ ငါတို႕တိုင္းျပည္က ေနာင္တေခတ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ အမိန္႕ေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္နာခံရျပီး၊ ဦးက်ိဳးသြားေအာင္ လုပ္တာ။ ဒါမွလဲ သူတို႕ရဲ႕ စစ္ေသြးၾကြႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ေရး စီမံခ်က္ၾကီး ေအာင္ျမင္သြားမွာေပါ့"
"ေအး၊ ဟုတ္တယ္ကြ။ ခုဆို ေရြးေကာက္ပြဲမွာလဲ အရပ္၀တ္ဗိုလ္ေတြနဲ႕ ၾကံ့ဖြတ္ေတြပဲ အႏိုင္ရၾကတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာလဲ ေရြးေကာက္ပြဲမ၀င္ပဲ အေခ်ာင္ပါလာတဲ့ ဖားတပိုင္း၊ ငါးတပိုင္းေတြကလဲ ရွိေသးတယ္ကြာ။ ဒီေတာ့ လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးမွာ သူတို႕ပဲ ၾကီးစိုးထားတာ။ ဒါေပမယ့္ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပ ႏိုင္ငံေရးကိုေတာ့ သူတို႕ ေၾကာက္တယ္ကြ။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြ ဦးက်ိဳးသြားေအာင္ ခ်ိဳးဖို႕ လုပ္တာ"
"အဲလိုဆိုရင္ ငါတို႕ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္ေတြအားလံုး စစ္ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ျပီေပါ့ကြ။ လႊတ္ေတာ္တြင္းမွလဲ ဖားတပိုင္း၊ ငါးတပိုင္းေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပမွာလဲ စစ္မွဳထမ္းေဟာင္းေတြပဲ ျဖစ္ကုန္ျပီေပါ့။ အရပ္ဘက္- စစ္ဘက္ ဆက္ဆံေရးကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္ၾကမွာလဲ"
"ေတာက္၊ ခံျပင္းတယ္ကြာ"
"ခံျပင္းေနလို႕ မျပီးဘူးကြ။ ဒါကို ငါတို႕က ျငိမ္ခံေနၾကမွာလား။ ငါေတာ့ကြာ။ စစ္မွဳထမ္းျပီး ဦးခ်ိဳးခံရ၊ စစ္ေျမျပင္မွာ ေခြးေသ၊ ၀က္ေသ အေသခံရတာထက္စာရင္ မတရားတဲ့ ဒီအမိန္႕အာဏာေတြကို ဖီဆန္ျပီး ေသရတာကမွ ေတာ္ေသးတယ္လို႕ ျမင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္ကြ။ ငါတို႕ တိုင္းျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနရတာ။ ဒီစနစ္ကို မဖယ္ရွားမခ်င္း ငါတို႕ ဘ၀အနာဂတ္ေတြ မေရမရာျဖစ္ေနဦးမွာပဲ"
"ငါတို႕ ဘာလုပ္ၾကမလဲ"
"ေအး၊ ဟုတ္တယ္။ ငါတို႕ တခုခုလုပ္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႕မွာ အဆက္အသြယ္ မရွိဘူးကြ"
"မႏၱေလးဘက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ သူတို႕ကေတာ့ အင္တာနက္ေပၚကေန ပိုစတာေလးေတြ ရတယ္။ အဲဒါေလးေတြ ပရင့္ထုတ္ျပီး၊ ပိုစတာကင္ပိန္း လုပ္တယ္ကြ"
"မင္းကလဲကြာ။ ပိုစတာကပ္ရံုနဲ႕ ဒီအစိုးရက ျပဳတ္က်မွာတဲ့လား"
"အဲလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလကြာ။ တဘက္ရန္သူက အင္အားၾကီးတယ္။ ငါတို႕ အုပ္စုေလးမွာက လူ ၅ေယာက္ပဲ ရွိတာ။ ဒီအတိုင္းပဲ ထြက္တိုက္လိုက္ရင္ အင္အားခ်င္းမမွ်ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲ လုပ္ရမယ္။ ဒီလို လုပ္တာမွာလဲ ငါတို႕လိုမ်ိဳး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တိုက္ခ်င္တဲ့ လူေတြအားလံုး ပါ၀င္လာေအာင္ လွံဳ႕ေဆာ္ဖို႕ ပိုစတာကင္ပိန္း လုပ္ဖို႕လိုတယ္"
"ဒါေပမယ့္ ငါတို႕ဆီမွာ ပိုစတာမွ မရွိတာ"
"သားတို႕ ဘာေတြ ေျပာေနၾကတာလဲ"

အေဖ ၀င္လာသျဖင့္ လူငယ္တစု ေျပာေနေသာ စကား၀ိုင္း ရပ္သြားသည္။ သူတို႕ လူငယ္မ်ား အခ်င္းခ်င္းေဆြးေႏြးေနေသာ စကားလံုးမ်ားကို အေဖမ်ား ၾကားသြားေလသလားဟူေသာ စူးစမ္းၾကည့္ျဖင့္ မိုးေအးက လွမ္းၾကည့္သည္။ အေဖက ခပ္ေအးေအးပင္။
"သားတို႕ေတြ၊ ပိုစတာလုပ္ခ်င္လို႕လား။ လူငယ္ဆိုတာ မရွိတာကို အေၾကာင္းျပတာထက္၊ ရွိေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားရတယ္။ လိုရင္ၾကံဆ၊ နည္းလမ္းရေပါ့ကြာ။ ေၾသာ္-သား၊ မင္းအေမ သိမ္းထားတဲ့ ျပကၡဒိန္ေဟာင္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္ေလ။ ျပကၡဒိန္ စာမ်က္ႏွာ အလြတ္တဘက္မွာ မင္းတို႕ဆြဲခ်င္တဲ့ ပံုဆြဲျပီး၊ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ ေရးလိုက္ရင္ ပိုစတာျဖစ္ျပီေပါ့ကြ။ ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊ ဂရပ္ဖစ္ေတြ မေပၚတဲ့ ေခတ္တုန္းက အေဖတို႕ေတြ ဒီလိုပဲ လုပ္ခဲ့ၾကတာပဲ"
"အေဖ"
မိုးေအးက ၀မ္းသာအားရျဖင့္ လွမ္းေခၚေတာ့ အေဖက သားပခံုးကို လွမ္းဖက္လိုက္သည္။
"ပိုစတာသြားကပ္ရင္ေတာ့ သတိထားၾကကြာ။ သတိရွိရွိနဲ႕လုပ္။ တိုက္ပြဲေဖာ္တယ္ဆိုတာ သတိရွိရတယ္"

ထူးျခားေသာ အားအင္တခုက အေဖဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္ေမာင္းမ်ားမွတဆင့္ မိုးေအးကိုယ္ထဲသို႕ စီး၀င္သြားသည္။ အခန္းထဲမွ မိုးေအးသူငယ္ခ်င္းမ်ားတြင္လဲ အျပံဳးကိုယ္စီျဖင့္။

မည္သို႕ဆိုေစ၊ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ မၾကာမီရက္ပိုင္းအတြင္းတြင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေရး ျပကၡဒိန္ ပိုစတာမ်ား မိုးေအးတို႕ ျမိဳ႕ေလးတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားေပေတာ့မည္။ အျခားျမိဳ႕မ်ား၊ ရြာမ်ားသို႕လည္း အဆိုပါ ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲေလးမ်ား ဆက္လက္ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားပါက …...................................။

တိုက္ပြဲ (၂) – ဗလာစာရြက္၊ ျဖန္႕ေ၀စာ

အခ်ိန္ကား- ၂၀၁၁ ခုႏွစ္
ေနရာကား- ပဲခူးတိုင္း

"မမဆီမွာ ပိုက္ဆံ အပိုနည္းနည္းမ်ား ရွိလားဟင္"
"ဟဲ့၊ မိသူ။ နင္ငါ့ကို ဒီလိုတခါမွ မေမးဖူးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ။ အေမက မုန္႕ဖိုးမေပးဘူးလား"
"မုန္႕ဖိုးေတာ့ ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေငြနည္းနည္းလိုေနလို႕ပါ"
"မဟုတ္ေသးပါဘူးဟယ္။ မိသူ၊ နင္မွန္မွန္ေျပာစမ္း။ ဘာလုပ္မလို႕လဲ။ နင့္မွာ ရည္းစားရွိေနျပီလား။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူ ရည္းစားထားကို မမခြင့္မျပဳဘူးေနာ္"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ မမရဲ႕။ ရည္းစားမထားပါဘူး။ ညီမေလးက ဒီစာရြက္ေလးေတြကို ေကာ္ပီကူးျပီး ျဖန္႕ခ်င္လို႕ပါ"
သူသူ႕လက္ထဲမွ စာရြက္ေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး၊ မမမ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
"ဟဲ့၊ ဒါက စစ္အစိုးရဆန္႕က်င္ေရးေၾကျငာခ်က္ေတြပဲ"
"ဟုတ္တယ္မမ။ ညီမေလး ဒါေတြကို ျဖန္႕ခ်င္လို႕။ အဲဒါ ေကာ္ပီဆြဲဖို႕ ေငြလိုေနတာ"
"ဘာလို႕ လုပ္ခ်င္ရတာလဲ မိသူရယ္။ နင္အဖမ္းခံရလိမ့္မယ္"
မမရယ္၊ အဖမ္းခံရမွာကို ညီမေလး မေၾကာက္ပါဘူး။ ညီမေလးတို႕ ဘ၀ေတြ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲေနတယ္ဆိုတာ မမအသိဆံုးေနမွာပါ။ မမဆိုရင္ အေ၀းသင္နဲ႕ ဘြဲ႕ရျပီးျပီ။ ဒီဘြဲ႕ေလးရေအာင္ စတိုးဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း မမ ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားခဲ့ရလဲ။ မုဆိုးမအေမလဲ ဘယ္ေလာက္ရုန္းကန္ခဲ့ရလဲ။ ေဟာ- ခုဘြဲ႕ရေတာ့ေကာ မမဘ၀က တိုးတက္လာလား။ မမဘြဲ႕ရရင္ ရံုးတရံုးမွာ အရာရွိျဖစ္မွာပဲလို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႕ အေမ့မွာ ရုန္းကန္ခဲ့ရတာ။ ၀န္ထမ္းေရြးခ်ယ္ေရးက အေ၀းသင္ဘြဲ႕ရေတြကို အရာရွိအလုပ္ မေလွ်ာက္ရဘူးဆိုေတာ့ ခုမမ ဘာလုပ္ေနရလဲ။ မနက္မွာ စတိုးဆိုင္အေရာင္းစာေရး၊ ညေနမွာ စားေသာက္ဆိုင္ အဆိုေတာ္။ ခုညီမေလး ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးရင္ေကာ၊ ဘာျဖစ္လာမွာလဲ။ ဘယ္မွာလဲ ညီမေလးတို႕ ေက်ာမြဲေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ အနာဂတ္"

သူသူ႕ အေျပာေၾကာင့္ မမ ငိုင္သြားသည္။ ဘြဲ႕ရရင္ေတာ့ ဘ၀ အေျပာင္းအလဲေလး တစံုတရာျဖစ္မလားလို႕ မမ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေပမယ့္ ဘ၀ေျပာင္းဖို႕ေနေနသာသာ၊ မယိုင္လဲေအာင္ေတာင္ မနည္းထိန္းေနရသည္။ အေမေမွ်ာ္လင့္ ခဲ့သလို၊ ရံုးအရာရွိျဖစ္ဖို႕ေ၀းစြ။ ရံုးစာေရးအလုပ္ပင္ အဆက္အသြယ္ေကာင္းရွိမွ ရသည္တဲ့။ ဖခင္ကလဲ မရွိ၊ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းလဲ မရွိေသာ မုဆိုးမအေမႏွင့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ဘ၀မွာ ဘယ္လိုအဆက္အသြယ္ ရွိပါမည္တဲ့လဲ။ စားေသာက္ဆိုင္ အဆိုေတာ္ အလုပ္ေလး ရတာေတာင္ ကံေကာင္းေပလြန္းလို႕။

"မမရယ္။ ညီမေလးတို႕ဘ၀ေတြ ဒီလိုနဲ႕ပဲ အဆံုးသတ္ရေတာ့မွာလားဟင္။ ညီမေလးတို႕ မေရရာ၊ မေသခ်ာ ဘ၀နဲ႕ပဲ မဆံုးခ်င္ဘူး။ ေက်ာင္းမွာလဲ က်ဴရွင္ မတက္ႏိုင္ေတာ့ သိပ္မ်က္ႏွာငယ္တာပဲ။ ဒီၾကားထဲ ေရအိုးဖိုး၊ တံျမက္စည္းဖိုး၊ အခ်ိန္ပိုဖိုး၊ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲအလွဴေငြဆိုျပီး တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳးေတာင္းၾကေသးတယ္။ ဟိုေန႕တုန္းကဆို ေအတန္းက ဗိုလ္မွဴးသမီး တေယာက္က ညီမေလးတို႕ကို မဆီမဆိုင္ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့လာေျပာလို႕ ညီမေလးတို႕ ဘီတန္းက ေက်ာင္းသူေတြနဲ႕ စကားမ်ားၾကတယ္။ ဆရာမေတြက ဘာလုပ္လဲသိလား မမ။ အေကာင္သမီးနဲ႕ ရန္ျဖစ္လို႕တဲ့။ ညီမေလးတို႕ကို ရိုက္ျပီး သူ႕ကိုေတာင္းပန္ခိုင္းတယ္။ ညီမေလးတို႕ဘ၀ေတြက ဘာျဖစ္ေနျပီလဲဟင္။ ဘယ္မွာလဲ။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရး။ ဘယ္မွာလဲ။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အနာဂတ္ပန္းတိုင္"

သူသူက ေျပာရင္း မ်က္ရည္မ်ားက်လာသည္။ မမလဲ မ်က္ရည္ကို မနည္းထိန္းထားရသည္။ ဆိုင္မွာ ေျပာေနၾကေသာ ဇိုင္းဂႏိုင္း လူသတ္ပြဲကို သတိရလာသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ကအျပန္ လူငယ္ခ်င္းရန္ျဖစ္တာကို တဘက္စစ္ဗိုလ္က စစ္တပ္ေခၚလာျပီး လမ္းမေပၚမွာတင္ လူငယ္ေတြကို ပစ္သတ္သတဲ့။ မမတို႕ တိုင္းျပည္ၾကီး ဘာျဖစ္ေနျပီလဲ။ ေရာမေခတ္ကလို ကၽြန္ဇာတ္သြင္းခံေနရျပီလား။ ဒါဆို ဘယ္သူေတြက သခင္ေတြလဲ။ ဘယ္သူေတြက ကၽြန္ေတြလဲ။ ျပည္သူလူထုက စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ကၽြန္ေတြ ျဖစ္ေနျပီလား။

"ညီမေလးကို ပိုက္ဆံနည္းနည္းေပးပါ မမရယ္။ ေကာ္ပီဆြဲျပီး၊ ေၾကျငာခ်က္ေလးေတြ သြားျဖန္႕ခ်င္လို႕ပါ"

"မမဆီမွာလဲ ေငြပိုေငြလွ်ံ သိပ္မရွိဘူး သူသူ။ ျပီးေတာ့ ေကာ္ပီသြားဆြဲတုန္း ေကာ္ပီဆိုင္က အစိုးရလူေတြကို သတင္းေပးလိုက္ရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ ဒီလိုလုပ္ပါလား။ မမတို႕ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေလးေတြနဲ႕ ဗလာစာအုပ္ေလးေတြ ၀ယ္မယ္ေလ။ ျပီးရင္ အခ်ိန္အားေတြမွာ ဗလာစာရြက္ေတြေပၚမွာ ကူးေရးမယ္။ မမသူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ ကူေရးခိုင္းမယ္၊ သူသူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ ကူေရးခိုင္း။ ျပီးရင္ စုျပီး ျဖန္႕မယ္ေလ"

"ေကာင္းတယ္မမ။ အဲဒါေကာင္းတယ္။ ညီမေလးက ေငြမရွိလို႕ စိတ္ဆင္းရဲေနတာ။ ခုလိုဆို ေငြကုန္ေၾကးက် သက္သက္သာသာနဲ႕ ေၾကျငာခ်က္ေတြ ျဖန္႕လို႕ ရျပီေပါ့ေနာ္ မမ"

သူသူက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်က္၀န္းေလးမ်ားျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ ေျပာသည္။ မမလည္းေပ်ာ္ပါသည္။ အခ်ိန္အားရတာႏွင့္ ေၾကျငာခ်က္စာေလးမ်ားကို ဗလာစာအုပ္ထဲမွာ ကူးျပီး စာရြက္ေလးေတြ လိုက္ျဖန္႕မည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလဲ ကူးျပီး ျဖန္႕ခိုင္းမည္။ ေငြမရွိလို႕ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို မတိုက္ႏိုင္တာ မျဖစ္ေစရ။ ဗလာစာရြက္၊ ျဖန္႕ေ၀စာမ်ားျဖင့္ စစ္အစိုးရကို တိုက္မည္။ ဗလာစာရြက္၊ ျဖန္႕ေ၀စာေလးမ်ား တျပည္လံုးအႏွံ႕၊ ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားေသာ တေန႕မွာ …............................။

တိုက္ပြဲ (၃) - ႏွဳတ္ခမ္းနီ လွံဳ႕ေဆာ္စာ

အခ်ိန္ကား- ၂၀၁၁ ခုႏွစ္
ေနရာကား- ရွမ္းျပည္နယ္၊ ေတာင္ၾကီးတကၠသိုလ္

"ဟဲ့။ ေက်ာ္ေအာင္။ သား ဒါဘာလုပ္ေနတာလဲ"

ေက်ာင္းသို႕ အေစာၾကီးလာျပီး၊ ျပတင္းေပါက္မွန္တြင္ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႕က်င္ေရး လွံဳ႕ေဆာ္စာမ်ား လိုက္ကပ္ေနေသာ ေက်ာ္ေအာင္တေယာက္၊ ေနာက္မွ အသံေၾကာင့္ ရုတ္တရက္လန္႕သြားရသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာ္ေအာင္တို႕ ဌာနမွ ကထိက ဆရာမ။
"ကၽြန္ေတာ္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္ေနတာပါ ဆရာမ"
"ကဲလာလာ၊ ဆရာမတို႕ ကင္တင္းဘက္သြားရေအာင္၊ ဒီနားမွာ ရပ္ေနလို႕ သိပ္မေကာင္းဘူး"

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ဆရာမက ကင္တင္းဘက္ထြက္သြားတာေၾကာင့္ ေက်ာ္ေအာင္လဲ ဆရာမေနာက္သို႕ လိုက္သြားရသည္။

"ဘာလို႕ ဒီလို လုပ္ရတာလဲ သားရယ္။ သားက စာလဲေတာ္တယ္။ မိဘေတြ မရွိေတာ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ထူးကိုယ္ခၽြန္ၾကိဳးစားရင္း အလုပ္လုပ္ေနရတာ။ ဆရာမနဲ႕ ေတြ႕တာမဟုတ္ပဲ တျခားလူေတြနဲ႕ ေတြ႕သြားရင္ သားဘ၀ပ်က္သြားမွာေပါ့"
"ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြက ပ်က္ျပီးသားပါ ဆရာမရယ္။ ဒီလိုေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေနရတယ္လို႕ ဆရာမထင္လဲ"
"သားေျပာမွ ဆရာမသိမွာေပါ့"
"ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ မတက္ခင္ အလုပ္ရွာတယ္ဆရာမ။ အလုပ္က လြယ္လြယ္ကူကူ မရဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အသိတေယာက္အဆက္အသြယ္နဲ႕ လိုင္စင္မဲ့ဆိုင္ကယ္သြင္းတဲ့ အလုပ္ရတယ္။"
"လိုင္စင္မဲ့ဆိုင္ကယ္။ ဒါဆို ဥပေဒနဲ႕ ဘယ္ကင္းပါ့မလဲ"
ဆရာမက အံ့ၾသတၾကီးႏွင့္ ေက်ာ္ေအာင့္ကို ၾကည့္သည္။

"ဟုတ္တယ္ဆရာမ။ ယိုးဒယားဘက္ကေန ဆိုင္ကယ္ပစၥည္းေတြသြင္း၊ ျပန္ဆင္ထားတဲ့ ၀စ္ေဒါက္ ေတြေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဆင္ျပီးသားဆိုင္ကယ္ေတြကို ေတာင္ၾကီးအထိ သြားေမာင္းယူေပးရတာ"
"အႏၱရာယ္မ်ားလိုက္တာဟယ္"
"ဟုတ္တယ္ဆရာမ။ အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေငြလြယ္လြယ္ရေတာ့ ဒီအလုပ္ေတြထဲမွာ လူငယ္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဆိုင္ကယ္တင္မဟုတ္ဘူး ဆရာမ။ ရာဘေဆးေတြ သြင္းတဲ့လိုင္းေတြ၊ ကားေတြသြင္းတဲ့လိုင္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ဒါေတြကို ဘယ္သူေတြက လုပ္ေနတယ္ထင္လဲဟင္ ဆရာမ။ အက်င့္စာရိတၱျမင့္မားေရးဆိုတာကို လူမွဳေရးဦးတည္ခ်က္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ေနၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အဲဒီပခံုးၾကယ္ပြင့္ပါ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႕ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက ခိုင္းေနၾကတာဗ်။ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း စားက်က္လုျပီး သူ႕လူ၊ ကိုယ့္လူစားၾကရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူငယ္ေတြက မျဖစ္စေလာက္ေငြေလးေတြနဲ႕ ၾကားကေန ေထာင္က်ခံၾကရတာပါ"

ဆရာမက ဂရုဏာမ်က္လံုးျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေနရံုမွတပါး ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ျဖစ္သြားသည္။
"ဒီစစ္အာဏာရွင္ေတြလက္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုင္းျပည္ၾကီးရဲ႕ စီးပြားေရးက႑ၾကီးတခုလံုး ျခြတ္ျခံဳက် ပ်က္စီးေနတာကို ပညာတတ္ကထိကၾကီးျဖစ္တဲ့ ဆရာမက ပိုျပီး သိမွာပါဗ်ာ။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ဘယ္သူေတြက လုပ္ေနၾကတာလဲ။ တရား၀င္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြမွာလဲ စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႕ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ၊ နီးစပ္ရာေတြက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၾကတာပါ။ တရားမ၀င္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြမွာလဲ သူတို႕နဲ႕ ေ၀စားမွ်စား လုပ္ႏိုင္သူေတြကပဲ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၾကတာပါ။ ျပည္သူေတြဆိုတာက လက္ေ၀ခံေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုင္းျပည္ၾကီးတခုလံုး ႏြံနစ္ေနျပီ ဆရာမ။ အဲဒီႏြံထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေတြပါ ျမွဳပ္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္လို ရုန္းထြက္ရမလဲ။ ဒီစစ္အာဏာရွင္ေတြကို မျဖဳတ္ခ်ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုင္းျပည္ၾကီးကို ဘယ္လိုတည္ေဆာက္လို႕ ရမွာတဲ့လဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ရိုးရိုးသားသား၊ ၾကိဳးၾကိဳးစားစားနဲ႕ ဘယ္လို ရုန္းကန္လို႕ ရမွာတဲ့လဲ။ တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ေတြအထဲထိ ေရာက္ေနတဲ့ ႏွစ္လံုးထီ၊ သံုးလံုးထီေတြ၊ ရာဘေဆးေတြ၊ စာကူးခ်ပညာေရးစနစ္ေတြ၊ အမွတ္၀ယ္စနစ္ေတြကို ေက်ာ္လႊားျပီး ဆရာမတို႕ကေကာ ဘယ္လို ပညာေရးအဆင့္အတန္းကုိ ျမွင့္တင္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ"

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွ သင္ၾကားထားေပးျခင္းမရွိေသာ ပကတိအရွိတရား ဘ၀ပညာမ်ားကို ရရွိထားေသာ တပည့္ငယ္ကို ၾကည့္ရင္း ဆရာမ ငိုင္သြားမိသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တပည့္ေလးကို သတိၾကီးၾကီးႏွင့္ လုပ္စရာရွိတာမ်ားလုပ္ဖို႕ သတိေပးရသည္။ တပည့္ငယ္ႏွင့္ လမ္းခြဲျပီးခ်ိန္အထိ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၊ ဆရာမမ်ားက ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္တြင္းမွ သိပ္မရွိေသးၾက။

ျပတင္းေပါက္မွန္တခုေပၚမွာ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားပါေသာ စာရြက္ေလးကို ၾကည့္ရင္း သူမ ျပံဳးမိသည္။ ျပီးေတာ့ သူမအိတ္ထဲမွ ႏွဳတ္ခမ္းနီေတာင့္ေလးကို ထုတ္ျပီး စာရြက္မကပ္ထားေသာ ျပတင္းမွန္မ်ားေပၚတြင္ စစ္အစိုးရျဖဳတ္ခ်ေရး- ဒို႕အေရး ဟု လိုက္ေရးလိုက္မိသည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စစ္ေဆးရန္အေျဖလႊာတခ်ိဳ႕ ရံုးခန္းထဲ က်န္ခဲ့တာမို႕ ေက်ာင္းေစာေစာလာခဲ့မိတာကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေက်နပ္မိတာေတာ့အမွန္။ လွံဳ႕ေဆာ္စာ စာရြက္မ်ား လက္ထဲမွာ မရွိေပမယ့္ သူမတို႕ မိန္းကေလးမ်ားရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြထဲမွာ ႏွဳတ္ခမ္းနီေတာင့္မ်ား ကိုယ္စီေဆာင္ထားေလ့ရွိပါသည္။ အဆိုပါ ႏွဳတ္ခမ္းနီေလးမ်ားျဖင့္ လူအမ်ားျမင္ႏိုင္ေသာ မွန္မ်ားေပၚတြင္ လွံဳ႕ေဆာ္စာမ်ား လိုက္ေရးထားပါက ႏွဳတ္ခမ္းနီ လွံဳ႕ေဆာ္စာမ်ားကလဲ တနည္းတဖံုျဖင့္ လူထုလွဳပ္ရွားမွဳကို ေထာက္ကူျပဳမည္ မလြဲ............။

တိုက္ပြဲ (၄)- ၾကက္ေျခခတ္၊ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲ

အခ်ိန္ကား- ၂၀၁၁ ခုႏွစ္
ေနရာကား- ဧရာ၀တီတိုင္း

"မမ၊ ေကာ္ဖီေသာက္ပါဦးရွင့္"
သူနာျပဳဆရာမ ေဖ်ာ္ေပးေသာ ေကာ္ဖီကို ဟန္ပင္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ အားရပါးရ ေမာ့ခ်လိုက္မိသည္။
"ၾသ၀ါဒခံယူပြဲ အဆင္ေျပရဲ႕လား မမ"
"ေနာ္ေဆးရယ္။ မသိတာလဲ မဟုတ္ပဲနဲ႕၊ ေမးေနေသးတယ္။ တို႕လဲ လူနာေတြ ေဆးကုခ်င္လို႕ ဆရာ၀န္လုပ္တာပါဟယ္။ သူတို႕နဲ႕က်မွပဲ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ဆရာ၀န္လား၊ မူလတန္းေက်ာင္းသူလားဆိုတာ မသိေတာ့ဘူး။"
"တိုးတိုးေျပာမမ။ ေတာ္ၾကာ ဟိုၾကံ့ဖြတ္သူနာျပဳမ ၾကားသြားလို႕ တိုင္ေနဦးမယ္"
"အမယ္ေလး။ တိုင္စမ္းပါေစဟယ္။ နယ္ေျပာင္းခံရရံုမကလို႕ အလုပ္ထုတ္ခံရရင္ေတာင္ တို႕မွာ နားေအးပါးေအး ေနရဦးမယ္။ ခုေတာ့ တခါလာ ၀န္ၾကီး၊ တခါလာ ဒု၀န္ၾကီး၊ တခါလာ တိုင္းမွဴးနဲ႕ တေယာက္ျပီးတေယာက္လာျပီး ၾသ၀ါဒေပးေနၾကတာ။ တို႕မွာ အလုပ္ပ်က္၊ အကိုင္ပ်က္နဲ႕။ ဒီၾကားထဲ သူတို႕အလာမွာ လက္အုပ္ေလးေတြ ခ်ီျပီ ၾကိဳရေသးတယ္။ ဘယ္နဲ႕ဟယ္။ လူ႕အသက္ကယ္တဲ့ လက္ဆိုျပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေက်နပ္ေနတာ။ ခုမွပဲ လူသိရွင္ၾကား လူသတ္သမားေတြကို လက္အုပ္ခ်ီေနရတယ္။ ကိုယ့္လက္ကိုေတာင္ ကိုယ္ မသတီေတာ့ဘူး"
"မမ။ ဒီေန႕ တခုခုျဖစ္လာတယ္ထင္တယ္။ ဒီလိုေျပာတာ တခါမွ မၾကားဖူးဘူး"
"ဘာမွမျဖစ္လာပါဘူးေနာ္ေဆးရယ္။ တို႕စိတ္ကုန္ေနတာၾကာျပီ။ ေျပာမထြက္ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ မခံခ်င္စိတ္ေတြ အျပည့္ပဲ။ ရွစ္ေလးလံုးတုန္းက ေဆးရံုထဲ ၀င္ပစ္တာေတြ သိျပီးကတည္းက သူတို႕ မ်က္ႏွာေတြကို ျမင္ရရင္ မ်က္စိထဲ ဆံပင္ေမႊးစူးသလို ခံစားေနရတာ"
"မမေတာင္ ဒီလိုခံစားရရင္ ေနာ္ေဆးတို႕ဆို ပိုဆိုးတာေပါ့ မမရယ္။ ရြာမွာတုန္းကဆိုရင္ေလ သူတို႕၀င္လာျပီဆိုရင္ ဘယ္သူအသတ္ခံရမလဲ၊ ဘယ္သူ မုဒိမ္းက်င့္ခံရမလဲဆိုျပီး တထိတ္ထိတ္နဲ႕ ေနၾကရတာ။ ကေလးေတာင္ သူတို႕လာျပီေျပာရင္ အငိုတိတ္တယ္။ အဲေလာက္ထိ ရမ္းကားၾကတာ။ အျပစ္မဲ့ လူေတြကို အျပစ္ရွာျပီး သတ္ျဖတ္တာ၊ ရြာမီးရွိဳ႕တာေတြ ျမင္ရ၊ ၾကားရဖူးေတာ့ သိပ္မုန္းတာပဲ မမရယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ျမိဳ႕ေပၚမွာ ဗမာဆို မုန္းေနတာ"
"မမလဲ ဗမာပါပဲ ေနာ္ေဆးရယ္။ မမတို႕ ဗမာေတြက ေနာ္ေဆးတို႕ေတြကို ဒီလိုလုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ေတြက လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ပါ၀င္ေနတဲ့ စစ္တပ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ျပီး လုပ္ေနၾကတာပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဗမာလူမ်ိဳးေတြအပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူေတြအားလံုးက စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ ဖိႏွိပ္ခံေနၾကရတာပါ"
"ဟုတ္ပါမယ္ မမ။ မမတို႕နဲ႕ နာဂစ္ကယ္ဆယ္ေရး လိုက္မိေတာ့မွ ေနာ္ေဆး သေဘာေပါက္သြားတာပါ။ ေနာ္ေဆးတို႕ တိုင္းရင္းသားေတြကိုတင္ သတ္ျဖတ္ႏွိပ္စက္ေနတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ဗမာလူမ်ိဳးေတြကိုလဲ ဖိႏွိပ္လိုက္ၾကတာေနာ္။ ကူညီကယ္တင္မယ့္ လူေတြကိုလဲ တိုင္းျပည္ထဲ အ၀င္မခံဘူး။ ဒုကၡဆင္းရဲ ေရာက္ေနၾကသူေတြကိုလဲ မေစာင့္ေရွာက္ဘူး။ ဒီၾကားထဲ မေနႏိုင္လို႕ အေလာင္းေတြစုျပီး သျဂိဳလ္ေပးသူေတြကိုလဲ ဖမ္းလားဆီးလားနဲ႕"
"က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္သူတေယာက္အေနနဲ႕ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ျပန္ၾကားရတိုင္း၊ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေအာ့ႏွလံုးနာမိတယ္ ေနာ္ေဆးရယ္။ အေရးထဲ ေသစာရင္းလူနာမည္ေတြကို သူတို႕ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေထာက္ခံမဲထည့္တဲ့ စာရင္းထဲ လိုက္ထည့္ေနတာက တမ်ိဳး"
"ဟုတ္တယ္မမရယ္။ ဒါလား လူထုဆႏၵ။ မုန္တိုင္းေရာက္ တမလြန္ေရာက္သြားသူေတြရဲ႕ အေလာင္းေတြကိုက်ေတာ့ ပုပ္ပြေနမွ သျဂိဳလ္ၾကျပီး၊ ဒီလူေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကိုက်ေတာ့ ေထာက္ခံမဲထည့္တဲ့ စာရင္းထဲ ထည့္ထားတာကို လူထုဆႏၵ အျပည့္အ၀ ရထားတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒလို႕ ေျပာေနတာမ်ား၊ သူတို႕မို႕ မရွက္မေၾကာက္"
"ဟိုတေလာက ေရြးေကာက္ပြဲကေကာ ဘာထူးလို႕လဲ ေနာ္ေဆးရယ္။ ၾကိဳတင္မဲေတြ လိုက္ေကာက္ၾကတာပဲေလ။ တို႕ေတြအားလံုး ဆႏၵအစစ္အမွန္ကို ေဖာ္ထုတ္ခြင့္မွ မရခဲ့ၾကတာ"
"အဲဒီတုန္းက ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ မရေပမယ့္ အခ်ိန္ေတာ့ မေႏွာင္းေသးဘူး မမ။ ေနာ္ေဆးတို႕ေတြ သူတို႕လုပ္ရပ္ေတြကို လက္မခံဘူးဆိုတဲ့ ဆႏၵအစစ္အမွန္ကိုေတာ့ တနည္းနည္းနဲ႕ ေဖာ္ထုတ္ၾကရမယ္"
"ေျပာပါဦးေနာ္ေဆး။ ေနာ္ေဆးက ဘယ္လိုနည္းေတြ ေတြ႕ထားလို႕လဲ"
"အေထြေထြ သပိတ္မေပၚေသးေပမယ့္ ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲလွဳပ္ရွားမွဳေတာ့ လုပ္လို႕ရမယ္ထင္တယ္ မမ"
"ေျပာက္က်ားနည္းဆိုလို႕ လူတိုင္းအလြယ္တကူ ပါ၀င္ႏိုင္တဲ့ နည္းေတြနဲ႕ စသင့္တယ္ထင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္ မမ။ ဥပမာ- သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြထဲက အစိုးရဦးတည္ခ်က္ဆိုတာေတြ၊ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကို ၾကက္ေျခခတ္ျပီး ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တာကေတာ့ လူတိုင္းအလြယ္တကူ လုပ္လို႕ရတယ္။ အဲဒီၾကက္ေျခခတ္ထားတဲ့ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေတြကို သစ္ပင္ေတြ၊ အုတ္နံရံေတြမွာ လိုက္ကပ္ထားလို႕လဲ ရတယ္။ ရံုးေတြ၊ ဆိုင္ေတြမွာလဲ ဖတ္ျပီးရင္ မသိမသာ ၾကက္ေျခခတ္ထားလိုက္ရင္ ေနာက္လူက ျမင္သြားမွာပဲ"
"ဟုတ္တယ္။ ဒါလဲ လွဳပ္ရွားမွဳတခုပဲ။ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါၾကည့္ျပီး လူတိုင္းပါလို႕ရတယ္။ ဆႏၵအစစ္အမွန္ကို ၾကက္ေျခခတ္သေကၤတနဲ႕ ေဖာ္ထုတ္ျပလို႕ရတယ္"
ေဒါက္တာၾကဴၾကဴက ေျပာရင္းဆိုရင္း၊ သူမေရွ႕မွာရွိေသာ က်န္းမာေရးစာေစာင္၊ မဂၢဇင္းမ်ားမွ ဦးတည္ခ်က္စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ၾကက္ေျခခတ္ စလုပ္ခ်ိန္တြင္ ေနာ္ေဆးကလဲ ေဆးရံုထဲမွ သတင္းစာမ်ားကို သြားယူေလေတာ့သည္။ ၾကက္ေျခခတ္ သေကၤတမ်ားပါေသာ သတင္းစာမ်ား၊ စာေစာင္မ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ မဂၢဇင္းမ်ားျဖင့္ စစ္မွန္ေသာ ဆႏၵကို ေဖာ္ထုတ္ၾကသည့္ တိုက္ပြဲမ်ား လူထုၾကားသို႕ ပ်ံ႕ႏွံ႕လာျခင္းျဖင့္................................။

တိုက္ပြဲ (၅)- အေမွာင္တိုက္ပဲြ

အခ်ိန္ကား- ၂၀၁၁ ခုႏွစ္
ေနရာကား- ရန္ကုန္တိုင္း

"ေတာက္။ မီးကပ်က္ျပန္ျပီကြာ"
ဦးစိတ္တို၏ ေတာက္ေခါက္သံက အေမွာင္ႏွင့္ အတူ ထြက္ေပၚလာသည္။ အေၾကာင္းသိေသာ သားႏွင့္ သမီးကလဲ အခန္းထဲက ထြက္လာၾကသည္။ မီးပ်က္လွ်င္ ဖေယာင္းတိုင္ေျခြတာသည့္အေနျဖင့္ မိသားစုအားလံုး အခန္းတခန္းထဲမွာပဲ စုေနၾကသည္။ စာက်က္သူကလဲ ၀ါက်င့္က်င့္ ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္ေလးျဖင့္ စာက်က္ၾကရသည္။ ဖခင္၏ လုပ္စာေလးတခုတည္းႏွင့္ တအိမ္လံုးစားေနၾကရေသာ မိသားစုေလးအတြက္ သူမ်ားေတြလို အက္ဗာတာ အိပ္မက္ေတြလဲ မမက္ႏိုင္ပါ။
"အမယ္ေလး၊ လာၾကပါဦးေတာ္"
အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္မွ အသံၾကားေတာ့ သားသမီးႏွစ္ေယာက္က ျပံဳးၾကသည္။ ဦးစိတ္တိုက ပုဆိုးကို ခပ္တိုတုိျပင္၀တ္ရင္း ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္သည္။
"ဒီမိန္းမကြာ။ ကေလးပဲ ႏွစ္ေယာက္ရေနျပီ။ ခုထိ သရဲေၾကာက္တုန္း"
မေက်မနပ္ျဖင့္ ေရရြတ္မိေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္း ေနာက္ေဖးအိမ္သာမွ ျပန္ထြက္လာေသာ မိန္းမျဖစ္သူကို ဖေယာင္းတိုင္ေလးျဖင့္ သြားၾကိဳရျပန္သည္။
"ရွင္ကလဲေတာ္။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းၾကီးကို။ က်ဳပ္ေၾကာက္တာေပါ့"
အိမ္ထဲျပန္ေရာက္လာေတာ့ ေဒၚပိစိကလဲ ထံုးစံအတိုင္း အရွက္ေျပေျပာသည္။ ၾကားေနၾက စကားမို႕ ဘယ္သူမွ ဘာမွ ျပန္မေျပာၾက။

"ငါတို႕ဘ၀ေတြလဲ ဘယ္ေတာ့မ်ားက်မွ အေမွာင္ထဲက လြတ္မလဲ မသိပါဘူးကြာ"
"ရွင္က ဘယ္အေမွာင္ကို ေျပာေနတာတုန္း"
"ေၾသာ္- ဒီမိန္းမ။ မီးေမွာင္တာကို ေျပာတာေပါ့။ ငါ့မွာ တေန႕လံုး အလုပ္က ပင္ပန္းလာျပီး အပ်င္းေျပစာအုပ္ေလး ဖတ္ခ်င္တာေတာင္ မဖတ္ရဘူး။ မီးက ပ်က္ျပီ"
"သိပါဘူးေတာ္။ ေစ်းမွာ ဟိုေကာင္မေတြ ေျပာသံၾကားတာေတာ့ အေမွာင္က ႏွစ္မ်ိဳး ရွိတယ္တဲ့။ မီးမလာတဲ့ အေမွာင္က တမ်ိဳး။ ေနာက္တမ်ိဳးက စစ္အစိုးရရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ တိုင္းျပည္တခုလံုးက်ေနတာကလဲ အေမွာင္ထဲ ေရာက္ေနတာပဲတဲ့"
"ဟ။ မင္းတို႕က ႏိုင္ငံေရးေျပာေနၾကတာလား"
"ႏိုင္ငံေရးဆိုတာလဲ က်ဳပ္တို႕အေရးပါပဲ ေတာ္ရယ္။ က်ဳပ္တို႕ႏိုင္ငံၾကီးတိုးတက္မွ က်ဳပ္တို႕ရဲ႕ ဘ၀ေတြလဲ တိုးတက္မွာေပါ့ေတာ္။ ခုေတာ့ က်ဳပ္မွာေလ၊ ေစ်းေရာင္းတာေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး မေရာင္းရဘူး။ ေစ်းေခါင္းေတြ ေၾကာက္ရ၊ စည္ပင္ေတြ ေၾကာက္ရနဲ႕။ ဒီၾကားထဲ ေစ်းေတြက တက္ေတာ့ အျမတ္မရပဲ အရင္းထဲက မပါသြားေအာင္ေတာင္ မနည္းေျပာေရာင္းေနရတာ။ ခုဆို က်ဳပ္ဘုရားရွိခိုးရတာေတာင္ စိတ္မေျဖာင့္ဘူးေတာ္။ ငါးပါးသီလခံျပီး အေလးခိုးေနရတာ မေကာင္းပါဘူးရွင္"
"ငါတို႕လဲ မထူးပါဘူးကြာ။ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ရံုးကားေမာင္းတယ္ဆိုတာနဲ႕ ဆီခိုးတာနဲ႕က ဒြန္တြဲေနတာပဲ။ ဒီလိုမွ မလုပ္ရင္လဲ လခက ေလာက္မွ မေလာက္တာ"
"တခါတေလ၊ က်ဳပ္စဥ္းစားမိတယ္။ ကေလးေတြၾကီးလာရင္ စာရိတၱေကာင္းဖို႕ သင္ေပးရမွာလား၊ အေနအစားေခ်ာင္ေအာင္ ဘာမဆိုလုပ္ဖို႕ သင္ေပးရမွာလားလို႕"
"ေဟ"
ဦးစိတ္တို ငိုင္သြားသည္။ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ၾကားမွ သူ႕မိန္းမမ်က္ႏွာကို ျပန္ၾကည့္မိသည္။
"က်ဳပ္တကယ္ေျပာေနတာ။ က်ဳပ္ေလ၊ စိတ္မေကာင္းဘူး သိလား။ ေစ်းထဲမွာ ေျပာေနၾကတာေတာ့ ဒါေတြဟာ စစ္အစိုးရေၾကာင့္တဲ့။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကိုယ္တိုင္က စာရိတၱေတြ ခ်ိဳ႕ယြင္းျပီး တိုင္းျပည္ဘ႑ာခိုးစားေနၾကမွေတာ့ တတိုင္းျပည္လံုးမွာလဲ သူခိုးၾကီး၊ သူခိုးေလးေတြ ျပည့္ေနေတာ့မွာေပါ့တဲ့"

စကား၀ိုင္းက အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ကေလးမ်ားလဲ စာဖတ္ရင္း စားပြဲေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္ေနၾကသည္။ ဦးစိတ္တိုက ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည္။ ေဒၚပိစိကလဲ နံရံမွီျပီး ငိုက္ေနသည္။
"ေဟာ- မီးလာျပီေတာ့"
မီးျပန္လာသျဖင့္ ေဒၚပိစိက ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္သြားသည္။
"မီးခလုတ္ေတြ သြားပိတ္လိုက္စမ္း"
"ရွင္ဘာေျပာတယ္"
"ဟုတ္တယ္။ မီးခလုတ္ေတြကို ပိတ္ပစ္လိုက္။ ဒီနည္းနဲ႕ ငါတို႕တိုင္းျပည္ကို ကယ္တင္ရမယ္"
ေဒၚပိစိက အလန္႕တၾကားျဖင့္ ဦးစိတ္တိုကို ၾကည့္သည္။
"ငါတို႕ေတြက သူတို႕မီးျဖတ္ရင္ မီးမလာဘူးဆိုျပီး စိတ္ညစ္၊ သူတို႕မီးေပးရင္ မီးလာျပီဆိုျပီး ေပ်ာ္နဲ႕ သူတို႕ျခယ္လွယ္သမွ် ငံု႕ခံေနမွေတာ့ တတိုင္းျပည္လံုး သူတို႕လက္ထဲ ေရာက္ေနတာ ဆန္းသလားကြ။ ဒီေတာ့ အာဏာဖီဆန္ရမယ္။ သူတို႕မီးေပးတဲ႕ ေန႕ေတြမွာလဲ တတ္ႏိုင္သမွ် အေမွာင္ခ်ျပီး အာဏာဖီဆန္ရမယ္။ မီးမေပးတဲ႕ ေန႕ေတြမွာလဲ မီးေပးဖို႕ လွ်ပ္စစ္ရံုးေတြကို သြား၀ိုင္းျပီး ေတာင္းဆိုရမယ္။ မင္းလဲဒါကို ေစ်းထဲမွာေျပာ။ ငါလဲ လူေတြကို ေျပာမယ္။ ဒီလိုအာဏာဖီဆန္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြနဲ႕မွ ငါတို႕ တိုင္းျပည္တခုလံုး အေမွာင္က်ေနတာကို ကယ္ႏိုင္မွာေပါ့ကြ"

ဦးစိတ္တိုစကားဆံုးေတာ့ ေဒၚပိစိက မီးခလုတ္ကို အျမန္သြားပိတ္လိုက္သည္။ အာဏာဖီဆန္သည့္ အေမွာင္တိုက္ပြဲစေလျပီ။ မတရားသည့္ အမိန္႕အာဏာဟူသမွ်ကို တတ္ႏိုင္သည့္နည္းလမ္းျဖင့္ ဖီဆန္သည့္ တိုက္ပြဲမ်ား တႏိုင္ငံလံုးကို ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားျခင္းျဖင့္...........။

ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲမ်ားမွသည္၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေရးဆီသို႕



ခင္မမမ်ိဳး (၂၆၊ ၃၊ ၂၀၁၁)

ပို႔ေပးလာေသာ ခင္မမမ်ိဳးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Posted in: ၀တၳဳတို