ကံေကာင္းေသာ ခရစ္စမတ္ေန႔

ဘုရားပန္းကို အလွ်င္စလို ထိုးၿပီးတာနဲ႔ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ထိုင္ကပ္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရဘဲ အလုပ္ေနာက္က်မွာ စိုးလို႔ ရထားမီေအာင္ အိမ္ကေန ငါးမိႏွစ္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ဘူတာရံုကို အေျပးအလႊား ေလွ်ာက္လာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ရဲ့ လူသြားလူလာနဲ႔ ကားသြားကားလာ ျပတ္ေနပံုက မသိတဲ့သူဆိုရင္ လူေနတဲ့ရပ္ကြက္ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔ေတာင္ ထင္မိမွာ ေသခ်ာတယ္။ ခါတိုင္းဆို ရထားသံကို အေ၀းကေတာင္ ၾကားေနရပါတယ္။ အခုေတာ့ လမ္းထိပ္ေရာက္လို႔ ဘူတာရံုကို လွမ္းျမင္ရတဲ့အထိ ခါတိုင္းလို ဒီဘူတာမွာ မရပ္တဲ့ အျမန္ရထားေတြ တစီးၿပီးတစီး ျဖတ္သြားေနျခင္းမ်ိဳး မေတြ႔ရ၊ ရထားေစာင့္ေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြကိုလည္း တေယာက္မွ မေတြ႔၊ ဒီေန႔ရထားလမ္း ပိတ္မယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္ေၾကညာထားတာလည္း မရွိေလေတာ့ ရထားအလုပ္သမားေတြ သပိတ္ေမွာက္ေနတာမ်ားလားမသိ လို႔အေတြး၀င္လာကာ စိုးရိမ္သြားတယ္။ ေယာက္်ားအလုပ္ကအျပန္ကို ေစာင့္ၿပီး ကားနဲ႔လိုက္ပို႔ခုိင္းဖို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အိမ္ကို သူျပန္ေရာက္မည့္အခ်ိန္က ကၽြန္မ ေဆးရံုကိုေရာက္ၿပီး အလုပ္၀င္ေနရမည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ေနလို႔ လမ္းမွာၾကာမည့္အခ်ိန္နဲ႔ဆို ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆုိၿပီး စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ရင္ကို တထိန္႔တလန္႔ကို ျဖစ္သြားတယ္။

ရထားလမ္းပိတ္တာ၊ ရထားအလုပ္သမားေတြ သပိတ္ေမွာက္တာ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းရင္း ေလွ်ာက္လာတာ ဘူတာရံုအေဆာက္ဦးေပၚ တက္တဲ့ ေလွခါးကို ေျခခ်မိတဲ့အခ်ိန္ထိ ရထားတစီးမွ ျဖတ္သြားတာ မေတြ႔ေသးေတာ့ စိုးရိမ္မႈေရခ်ိန္က ပိုၿပီးျမင့္တက္လာတယ္။ အေဆာက္ဦးေပၚရွိ ရထားလက္မွတ္၀ယ္ရာ ေကာင္တာေရွ႕ကၽြန္မ ေရာက္ေတာ့ အျမန္ရထားတစီး တဂ်ံဳးဂ်ံဳးနဲ႔ ျဖတ္သြားမွပဲ ဆုေတာင္းျပည့္ၿပီး စိတ္ေအးသြားလို႔ သက္ျပင္းခ်လို႔ရသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္္မစီးမည့္ရထား ရပ္ေတာ့လည္း ရထားတြဲအကုန္လံုးမွာမွ တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စပဲေတြ႔ရၿပီး ကၽြန္မေရွ႔က က်တဲ့ ရထားတြဲထဲမွာ လူတေယာက္မွ မရွိတာ တစၦမ်ားေျခာက္ေနလားလို႔ ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ကုိ ခရီးသြားမရွိတာကို ေတြ႔ရေတာ့ ဒီဘူတာရံုမွာတင္ လူမရွိတာ တျခားဘူတာေတြမွာလည္း ဒီလိုပဲျဖစ္မယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ရထားတတြဲလံုးမွာ ကၽြန္မတေယာက္ကလြဲရင္ တျခားဘယ္သူမွ မရွိတာကေတာ့ ေအာက္ကပံုမွာ ျမင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ အမွန္က ကၽြန္မစိုးရိမ္ခဲ့သလို မဟုတ္ဘဲ ရထားမလာတာ အေ၀းေျပးရထားေတြ ခရစ္စမတ္ကာလမွာ အလုပ္မလုပ္လို႔၊ ဘူတာရံုမွာ လူမရွိတာက မနက္အေစာႀကီးလည္းျဖစ္ ခရစ္စမတ္ေန႔မို႔ ခရီးသြားလာနည္းေနလို႔သာ ျဖစ္တယ္။


ေဆးရံုေရာက္ၿပီး Nursing Admins အခန္းေရွ႕ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ထိ အလုပ္ထဲမွာ ေတြ႔ေတြ႔သမွ် လူနာေတြ Staff ေတြကို Merry Christmas လို႔ ကၽြန္မ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ ႏႈတ္ဆက္စကားက အႀကိမ္ေပါင္း မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို မ်ားပါတယ္။ Ward ထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ယူနီေဖါင္း၀တ္တဲ့သူကို တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ပဲ ေတြ႔ရၿပီး ခရစ္စမတ္အက်ႌ၊ ခရစ္စမတ္အမွတ္အသားပါတဲ့ နားဆြဲ၊ ရင္ထိုး၊ မီးႀကိဳး၊ ဦးထုတ္စတဲ့ တခုခု ၀တ္ဆင္လ်က္အသီးသီးေတြ႔ရမွ ကၽြန္မတေယာက္ပဲ ခရစ္စမတ္ အထိမ္းအမွတ္ ဘာမွမ၀တ္လာပါလားဆိုတာ သတိထားမိသြားတယ္။ ဒါနဲ႔သူတို႔အထဲက တေယာက္စီက ကၽြန္မကို ဒါတပ္ထားဆိုၿပီး ခရစ္စမတ္ မီးႀကိဳး၊ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ပံုႏွစ္ခုကို ဦးခ်ိဳလိုလုပ္ထားတဲ့ ဘီးကုတ္တခုနဲ႔ ရင္ထိုးတခုကို ေပးေတာ့ ကၽြန္မလည္း ယူတပ္လိုက္မွ သူတို႔နဲ႔ တသားတည္း ျဖစ္သြားတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေတြးမိတာက အာရွကႏွစ္ေယာက္၊ ဥေရာပကတေယာက္၊ အႏၵိယတေယာက္၊ ေအာ္စီႏွစ္ေယက္ဆိုေတာ့ တကယ္ကို Multicultural team ပါလားဆိုတာကို သတိထားမိတယ္။


မေန႔က ေတာ္ေတာ္ေလး အေျခအေနဆိုးေနတဲ့ လူနာေတြ ရွိေတာ့ ဒီေန႔ေရးရမည့္ပို႔စ္ဟာ Merry Christmas အစား Sad Christmas လို႔ အမည္ေပးရမည့္ ခရစ္စမတ္ျဖစ္ေနမလားလို႔ေတာင္ စိုရိမ္ေနမိတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ အထင္ေတြက တျခားစီျဖစ္ေနၿပီး ထူးထူးျခားျခား ဒီႏွစ္ခရစ္စမတ္ရဲ့ ကံေကာင္းပံုကို တကယ္ပဲ အမွတ္တရ လုပ္ထားခ်င္လို႔ ဒီပို႔စ္ကို တင္တယ္ဆိုရင္မမွားပါဘူး။ တကယ္လို႔ ကၽြန္မသာ ခရစ္ယာန္တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီႏွစစ္ခရစ္မတ္ေန႔ရဲ့ ကံေကာင္းပံုက ခရစ္ေတာ္ (သို႔) ဘုရားသခင္ တကယ္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးတယ္လို႔ ထင္မိမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ကၽြန္မ လတ္တေလာ တာ၀န္က်ေနတာက ကုလို႔မရေတာ့တဲ့ သူေတြအတြက္ ဘ၀ရဲ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြမွာ အေကာင္းဆံုး သက္ေတာင့္သက္သာ အျဖစ္ဆံုး ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းသြားလို႔ရေအာင္ ႏွစ္သိပ္ကုသေပးတဲ့ Ward, Palliative Care Unit ျဖစ္ေတာ့ လူနာေတြက တပတ္မွာ အနည္းဆံုး တဦးခန္႔ေတာ့ ေသဆံုးေနၿပီး ေရခဲတိုက္ကို အျမဲတမ္းပို႔ရတာရွိပါတယ္။ မေန႔က အသက္ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္နဲ႔ အသက္ငင္ေနတဲ့ လူနာေတြက ဒီေန႔မွာ အနည္းဆံုး ႏွစ္ဦးခန္႔ေတာ့ သြားႏိုင္ၿပီး Merry Christmas လို႔ ေျပာလို႔ ရေလာက္တဲ့အေျခအေန ရွိမယ္လို႔ေတာင္ မထင္ထားဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း လူနာေတြဟာ ဒီေန႔မွာ တကယ္ပဲ လန္းလန္းဆန္းဆန္းနဲ႔ ျပန္ရွိလာေနတာ ေတြ႔ၿပီး ႏွစ္ရက္လံုးလံုး သတိ္လစ္ေနတဲ့ လူနာတေယာက္ေတာင္ သတိျပန္ရလာလို႔ ပန္းသီးေရေတာင္ နည္းနည္းျပန္ေသာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

က်န္တဲ့လူနာေတြ အားလံုးကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ရွိၾကတယ္။ ခါတိုင္း မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ ဘဲလ္ခဏခဏႏွိပ္ၿပီး နာ့စ္ေတြကို အလုပ္ရႈပ္ေစတဲ့ လူနာေတြလည္း ဒီေန႔မွာ ၿငိမ္လို႔ ဘာမွကိုေျပာစရာ မရွိဘူး။ ၊ ရန္လိုၿပီး ပစိပစပ္မ်ားေနတဲ့ လူနာေတြ အားလံုးကလည္း စိတ္ေကာင္း၀င္ေနတယ္၊ လူနာမိသားစုေတြထဲကလည္း ျပႆနာလာရွာတဲ့သူေတြ မရွိသလို ေမးခြန္းေပါင္း အခါတရာမက လူကိုယ္တိုင္ (သို႔) ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ ေမးေနလို႔ ေျဖရတာေတြလည္း သိပ္မရွိဘူး၊ Ward ထဲက Staff ေတြအားလံုးကလည္း တက္ညီလက္ညီနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာ အားလံုးကို လြယ္ကူအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔စြာနဲ႔ပဲ ေစာေစာစီးစီး ၿပီးသြားတာ မေန႔ကနဲ႔ တျခားစီပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ခရစ္စမတ္ ေန႔လည္စာအျဖစ္ Kitchen staff ေတြက တျခား staff ေတြ အားလံုးအတြက္ Free lunch ေပးတယ္။ ညေနဘက္တာ၀န္က်တဲ့ နာ့စ္ေတြကို Handover Report ကို ျမန္ျမန္ေပးၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းမနက္ပိုင္း Staff ေတြကို ေပးျပန္ေတာ့ အိမ္ကို အလုပ္ခ်ိန္မၿပီးခင္ ၄၅ မိႏွစ္မွာ ျပန္ခြင့္ရၾကတယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ကၽြႏ္မဟာ အလုပ္ကျပန္လာသလို မဟုတ္ဘဲ ပါတီပြဲတခုက ျပန္လာသလိုပဲ ခံစားရတယ္။ ဘူတာရံုနဲ႔ ေဆးရံုအၾကား ေလွ်ာက္လာရင္ Auburn Central ကုန္တိုက္ရဲ့ အတြင္းဘက္ ရင္ျပင္ေပၚမွာ ခရစ္မတ္သစ္ပင္ရွိေတာ့ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုက္လာလိုက္တယ္။


အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မေန႔က၀ယ္ၿပီး ဒီမနက္ အလုပ္မသြားခင္ ထိုးထားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က ဖူးငံုေတြပဲ ရွိခဲ့တဲ့ ဘုရားပန္းက အနံ႔သင္းသလို အပြင့္ေတြအာထြက္လာၿပီး ထူးထူးျခားျခား လွပေနတာကို ေတြ႔ရျပန္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာရျပန္တယ္။ ခါတိုင္းဆို အနံ႔ေရာ အပြင့္ေတြ အရြက္ေတြပါ ေကာင္းတဲ့ ဒီပန္းအမ်ိဳးအစားက ေစ်းႀကီးလို႔ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြကလြဲရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မ၀ယ္ကပ္ျဖစ္ဘူး။ အနံ႔မပါဘဲ အပြင့္ပဲေကာင္းၿပီး အရြက္လည္း ညွိဳးျမန္တဲ့ လီလီပန္း (သို႔) ဂႏၵမာပန္းပဲကိုပဲ အျမဲတမ္း ၀ယ္ထိုးတာ မ်ားပါတယ္။ ဒီပတ္မွာေတာ့ ဒီပန္းက ပံုမွန္ဆို အနည္းဆံုး တစည္းကို ၁၀ေဒၚလာခန္႔ ေပးရေပမဲ့ မေန႔က ခရစ္စမတ္အႀကိဳေန႔မွာေတာ့ ႏွစ္စည္းကို ငါးက်ပ္နဲ႔ရလို႔ အမ်ိဳးသားက ၀ယ္လာေပးလို႔ ေမႊးႀကိဳင္လွပစြာ ဘုရားကပ္ႏိုင္သလို အျမင္အားျဖင့္လည္း ဘုရားစဥ္မွာ အခုလို ေ၀ေ၀ဆာဆာေလး ေတြ႔ရေတာ့ ဒါလည္းပဲ ဒီႏွစ္ခရစ္စမတ္ေန႔ရဲ့ ကံေကာင္းျခင္း တခုပါပဲလားလို႔ ေတြးၿပီး ဒီကံေကာင္းမႈေတြ အားလံုးကို ဒီႏွစ္ခရစ္မတ္ လက္ေဆာင္လို႔ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ ႏွစ္သစ္မွာလည္း ဒီေန႔လိုပဲ ေန႔တုိင္းကံေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။



ခရစ္စမတ္နဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူးကာလမွာ အားလံုး အႏၱရယ္ကင္းစြာနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။



Funeral Service ကို အေလာင္းမွားၿပီး ထုတ္ေပးမိတဲ့ ကၽြန္မတင္တဲ့ ကံမေကာင္းေသာ ေန႔တေန႔အေၾကာင္းလည္း ဒီ Ward ထဲမွာပဲ ျဖစ္သြားၿပီး ဒီအေၾကာင္းကို တင္ထားတာ ဒီေနရာမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

Posted in: Australian society and environment,Life Style,Nursing (သူနာျပဳ),ဓါတ္ပံု