လြန္ခဲ့တဲ့
ၾသဂုတ္လက ညီမျဖစ္သူက ျမန္မာျပည္ကို သြားလည္ၿပီး ျပန္လာေတာ့
သူေနတဲ့တိုင္းျပည္နဲ႔ ကိုယ္ေနတဲ့တိုင္းျပည္ အခ်ိန္မတူ၊ ၿပီးေတာ့
သူအားတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ကိုယ္အားတဲ့အခ်ိန္လည္း မတူဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔
စကားမေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူဘုရားဖူးသြားတဲ့ၿမိဳ႔ေတြမွာ ရိုက္ထားတဲ့ပံုေတြနဲ႔
စုတ္ျပတ္သပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရြာပံုကိုေတာ့ fb မွာ တင္ထားလို႔ ေတြ႔ၿပီးခဲ့တာ
ၾကာပါၿပီ။ လူခ်င္းေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့လကမွ ဖုန္းနဲ႔စကားေျပာျဖစ္ေတာ့
ရြာအေၾကာင္း၊ ရြာကမိသားစုေတြအေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္က သူေရာက္ခဲ့တဲ့
ၿမိဳ႔ေတြအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပပါတယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ဆိုတာ ကၽြန္မ တခါမွ မေရာက္ဖူးေပမဲ့ ကၽြန္မ အသိနဲ႔ႏွလံုးသားထဲမွာေတာ့ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ အိပ္မက္ထဲက ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ပါ။ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္က ၿမိဳ႔ေတြကို ေရာက္တိုင္း မိခင္တိုင္းျပည္က ၿမိဳ႔ေတာ္ရန္ကုန္ကို မေရာက္ဖူးေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဘန္ေကာက္နဲ႔ပဲ ေရာက္တဲ့ၿမိဳ႔နဲ႔ ဘာကြာလဲဆိုတာ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကနု္က ေလာေလာလတ္လတ္ ျပန္လာတဲ့ ညီမျဖစ္သူကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႔အေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မအံ့ၾသရဆံုး စကားတခြန္းက "မငယ္ေရ တေန႔ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ေနျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ရန္ကုန္လိုေနရာမ်ိဳးမွာေတာ့ ငါမေနႏိုင္ဘူး နင္လည္းေနႏိုင္မွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္၊ ငါရြာမွာပဲ ျပန္ေနႏိုင္ရင္ ေနႏိုင္ဦးမယ္ ရန္ကုန္ေတာ့ ဘယ္လိုမွေနလို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာပဲ" လို႔ ေျပာပါတယ္။
ရန္ကုန္နဲ႔စာရင္ ရြာမွာပဲ ေနရင္ေနႏိုင္ဦးမယ္ဆိုေတာ့ သူ႔အေျပာအရ ဆိုရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၆ ႏွစ္ကထက္ေတာင္ အေျခအေနပိုဆိုးၿပီး စုတ္ျပတ္သပ္ေနတဲ့ သူတင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုထဲက ကၽြန္မတို႔ရြာကပဲ ရန္ကုန္ထက္ သာတဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာစမ္းပါဦး ရန္ကုန္က ဘယ္လိုေတာင္ ျဖစ္ေနလို႔လဲလို႔ ကၽြန္မရဲ့ ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္အေၾကာင္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ လမ္းေတြေပၚမွာ ကားေတြလူေတြနဲ႔ ျပည့္က်ပ္ၿပီးေတာ့ လူသြားလမ္းျဖစ္တဲ့ ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာဘယ္သူမွ မေလွ်ာက္ဘူး။ ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာ ေစ်းသည္ေတြ၊ ကြမ္းတံေထြးေတြ၊ ေခြးေခ်းေတြ အမႈိက္ေတြနဲ႔ ေျခနင္းခ်ဖို႔ေနရာေတာင္ မရွိတဲ့အျပင္ နံေစာ္ၿပီးေတာ့ လံုး၀က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္ဘူး ၿမိဳ့နဲ႔တူတာဆိုလို႔ မႏၱေလးပဲ ေတြ႔တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာကို ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေလး ဘ၀င္မက် ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေျပာတာကို ေမးစရာမလိုဘဲ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း သက္ေသထူလိုက္တဲ့သူေတြကေတာ့ ဆရာေအာပီက်ယ္နဲ႔ ဆရာေမာင္စိန္၀င္းပုတီးကုန္းတို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။
(၀၄-၁၀-၁၄) ရက္က ဆစ္ဒနီမွာ က်င္းပသြားတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ေဟာေျပာသြားတဲ့ စာေရးဆရာေတြ ေျပာလိုက္မွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ျဖစ္ေနပံုက ကၽြန္မညီမ ေျပာတာထက္ ပိုမိုျပည့္စံုၿပီး မ်က္စိထဲမွာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းကို ျမင္လို႔ ရသြားတယ္။ သူတို႔ေျပာလိုက္မွ ကၽြန္မအိပ္မက္ထဲက ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ဟာ မ်က္စိေရွ႔မွာတင္ တစစီ ယိုယြင္းပ်က္စီးသြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ျမင့္မိုရ္မ႑ိဳင္က စာေပေဟာေျပာပြဲ ရုပ္သံတင္မွ တေခါက္ျပန္နားေထာင္ရဦးမယ္။ ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႔ျပနဲ႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနအျပင္ တျခား ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးအေျခအေနေတြကို တကယ္မ်က္စိျမင္ေယာင္လို႔ရၿပီး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ၾကံဳေတြ႔ရသလို သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
စာေပေဟာေျပာပြဲကို အျပင္မွာ နားေထာင္ဖူးတာ ကၽြန္မတသက္မွာ ဒီတခါ ပထမဦးဆံုးပါ။ အရင္ကေတာ့ အြန္လိုင္းေပၚက ရုပ္သံေတြ ဒါမွမဟုတ္ Audio နဲ႔ပဲ နားေထာင္ဖူးပါတယ္။ ဒီတခါ နားေထာင္ရတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲက အျပင္မွာ လူကိုယ္တိုင္ ေျပာတာကို နားေထာင္ရလို႔လား တကယ္ပဲ ေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ေျပာတဲ့သူေတြက ေကာင္းလို႔လားေတာ့ ေျပာမတတ္ဘူးထင္ထားတာထက္ အမ်ားၾကီးကို ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဒါအျပင္ ဆစ္ဒနီေရာက္ၿပီးမွ ကၽြန္မသြားဖူးတဲ့ပြဲေတြ၊ အခမ္းအနားေတြထဲမွာ စၾကည့္တဲ့အခ်ိန္ကေန ၿပီးဆံုးတဲ့အခ်ိန္ထိ စကၠန္႔တိုင္းမိႏွစ္တိုင္းမွာ ကၽြန္မကို လံုး၀မၿငီးေငြ႔ေစဘဲ ေက်နပ္အားရေစတဲ့ပြဲကလည္း ဒီပြဲလို တပြဲမွ မရွိဖူးေသးတာအမွန္ပဲ။ ရသစာေတြက ကၽြန္မငယ္ငယ္ မူလတန္းအရြယ္ကၿပီး စာေရးစာဖတ္ကို ၀ါသနာထံုလာေအာင္ ဆြဲေခၚလာတဲ့ စာေပျဖစ္ေပမဲ့ နည္းနည္းၾကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ သုတစာေတြကိုပဲ အားသန္သြားၿပီး ရသစာေတြ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့တာ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္စုခန္႔ေတာင္ ရွိေနပါၿပီ။
သုတစာေတြကိုပဲ အားသန္သြားလို႔ ရသစာဖတ္နည္းလွၿပီး ကဗ်ာလည္း မဖတ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မဟာ စာေရးဆရာ သံုးေယာက္မွာ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) ရဲ့ ကဗ်ာေတြကို ခပ္ငယ္ငယ္က ကဗ်ာရူးသူ ခုနက ကၽြန္မ ေျပာတဲ့ ကၽြန္မေအာက္ ညီမျဖစ္သူက တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနတာကို နားယဥ္ေနၿပီး သူဖတ္တဲ့ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ခဏယူဖတ္လို႔ ေသာေကေျခရာ ရတနာနဲ႔ သမုဒယ ၀တ္ရည္ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက တခ်ိဳ႔ကို မွတ္မိေနတာကလြဲၿပီး က်န္တဲ့ ဆရာမ သာယာ၀တီ စန္းစန္းႏြဲ႔ရဲ့ စာေတြနဲ႔ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ရဲ့ ကာတြန္းေတြကို ကၽြန္မသိပ္မမွတ္မိေတာ့တာလည္း အမွန္ပဲ။ ဒါေမပဲ့ ဒီေဟာေျပာပြဲမွာ သူတို႔ေပးသြားတဲ့ Message, သူတို႔ရဲ့ တုိင္းျပည္အေပၚ ထားတဲ့ေစတနာ၊ သူတို႔ရဲ့ ျပည္သူလူအေပၚ ထားတဲ့ ဥာဏ္အေျမွာ္အျမင္ၾကီးမႈကို ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းခံစား နားလည္ရခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာဆိုတာ ျပည္သူလူထုကို အထိေရာက္ဆံုး မ်က္စိဖြင့္ေပးႏိုင္သူေတြဆိုတာလည္း ကၽြန္တကယ္ကို သေဘာေပါက္ လက္ခံသြားပါတယ္။ ေဟာေျပာေပးသြားတဲ့ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)၊ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္နဲ႔ ဆရာမ သာယာ၀တီစန္းစန္းႏြဲ႔ တို႔ကိုေရာ စာေပေဟာေျပာပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္သူေတြကိုပါ အထူးပဲေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ႏွလံုးသားထဲက ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ဆီကိုေတာ့ အလည္တေခါက္ သြားေရာက္ၿပီး သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ ၾကည့္ခြင့္ၾကံဳတဲ့ေန႔ကို အျမန္ေရာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ..
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ဆိုတာ ကၽြန္မ တခါမွ မေရာက္ဖူးေပမဲ့ ကၽြန္မ အသိနဲ႔ႏွလံုးသားထဲမွာေတာ့ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ အိပ္မက္ထဲက ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ပါ။ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္က ၿမိဳ႔ေတြကို ေရာက္တိုင္း မိခင္တိုင္းျပည္က ၿမိဳ႔ေတာ္ရန္ကုန္ကို မေရာက္ဖူးေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဘန္ေကာက္နဲ႔ပဲ ေရာက္တဲ့ၿမိဳ႔နဲ႔ ဘာကြာလဲဆိုတာ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကနု္က ေလာေလာလတ္လတ္ ျပန္လာတဲ့ ညီမျဖစ္သူကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႔အေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မအံ့ၾသရဆံုး စကားတခြန္းက "မငယ္ေရ တေန႔ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ေနျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ရန္ကုန္လိုေနရာမ်ိဳးမွာေတာ့ ငါမေနႏိုင္ဘူး နင္လည္းေနႏိုင္မွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္၊ ငါရြာမွာပဲ ျပန္ေနႏိုင္ရင္ ေနႏိုင္ဦးမယ္ ရန္ကုန္ေတာ့ ဘယ္လိုမွေနလို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာပဲ" လို႔ ေျပာပါတယ္။
ရန္ကုန္နဲ႔စာရင္ ရြာမွာပဲ ေနရင္ေနႏိုင္ဦးမယ္ဆိုေတာ့ သူ႔အေျပာအရ ဆိုရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၆ ႏွစ္ကထက္ေတာင္ အေျခအေနပိုဆိုးၿပီး စုတ္ျပတ္သပ္ေနတဲ့ သူတင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုထဲက ကၽြန္မတို႔ရြာကပဲ ရန္ကုန္ထက္ သာတဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာစမ္းပါဦး ရန္ကုန္က ဘယ္လိုေတာင္ ျဖစ္ေနလို႔လဲလို႔ ကၽြန္မရဲ့ ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္အေၾကာင္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ လမ္းေတြေပၚမွာ ကားေတြလူေတြနဲ႔ ျပည့္က်ပ္ၿပီးေတာ့ လူသြားလမ္းျဖစ္တဲ့ ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာဘယ္သူမွ မေလွ်ာက္ဘူး။ ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာ ေစ်းသည္ေတြ၊ ကြမ္းတံေထြးေတြ၊ ေခြးေခ်းေတြ အမႈိက္ေတြနဲ႔ ေျခနင္းခ်ဖို႔ေနရာေတာင္ မရွိတဲ့အျပင္ နံေစာ္ၿပီးေတာ့ လံုး၀က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္ဘူး ၿမိဳ့နဲ႔တူတာဆိုလို႔ မႏၱေလးပဲ ေတြ႔တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာကို ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေလး ဘ၀င္မက် ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေျပာတာကို ေမးစရာမလိုဘဲ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း သက္ေသထူလိုက္တဲ့သူေတြကေတာ့ ဆရာေအာပီက်ယ္နဲ႔ ဆရာေမာင္စိန္၀င္းပုတီးကုန္းတို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။
(၀၄-၁၀-၁၄) ရက္က ဆစ္ဒနီမွာ က်င္းပသြားတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ေဟာေျပာသြားတဲ့ စာေရးဆရာေတြ ေျပာလိုက္မွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ျဖစ္ေနပံုက ကၽြန္မညီမ ေျပာတာထက္ ပိုမိုျပည့္စံုၿပီး မ်က္စိထဲမွာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းကို ျမင္လို႔ ရသြားတယ္။ သူတို႔ေျပာလိုက္မွ ကၽြန္မအိပ္မက္ထဲက ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ဟာ မ်က္စိေရွ႔မွာတင္ တစစီ ယိုယြင္းပ်က္စီးသြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ျမင့္မိုရ္မ႑ိဳင္က စာေပေဟာေျပာပြဲ ရုပ္သံတင္မွ တေခါက္ျပန္နားေထာင္ရဦးမယ္။ ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႔ျပနဲ႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနအျပင္ တျခား ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးအေျခအေနေတြကို တကယ္မ်က္စိျမင္ေယာင္လို႔ရၿပီး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ၾကံဳေတြ႔ရသလို သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
စာေပေဟာေျပာပြဲကို အျပင္မွာ နားေထာင္ဖူးတာ ကၽြန္မတသက္မွာ ဒီတခါ ပထမဦးဆံုးပါ။ အရင္ကေတာ့ အြန္လိုင္းေပၚက ရုပ္သံေတြ ဒါမွမဟုတ္ Audio နဲ႔ပဲ နားေထာင္ဖူးပါတယ္။ ဒီတခါ နားေထာင္ရတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲက အျပင္မွာ လူကိုယ္တိုင္ ေျပာတာကို နားေထာင္ရလို႔လား တကယ္ပဲ ေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ေျပာတဲ့သူေတြက ေကာင္းလို႔လားေတာ့ ေျပာမတတ္ဘူးထင္ထားတာထက္ အမ်ားၾကီးကို ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဒါအျပင္ ဆစ္ဒနီေရာက္ၿပီးမွ ကၽြန္မသြားဖူးတဲ့ပြဲေတြ၊ အခမ္းအနားေတြထဲမွာ စၾကည့္တဲ့အခ်ိန္ကေန ၿပီးဆံုးတဲ့အခ်ိန္ထိ စကၠန္႔တိုင္းမိႏွစ္တိုင္းမွာ ကၽြန္မကို လံုး၀မၿငီးေငြ႔ေစဘဲ ေက်နပ္အားရေစတဲ့ပြဲကလည္း ဒီပြဲလို တပြဲမွ မရွိဖူးေသးတာအမွန္ပဲ။ ရသစာေတြက ကၽြန္မငယ္ငယ္ မူလတန္းအရြယ္ကၿပီး စာေရးစာဖတ္ကို ၀ါသနာထံုလာေအာင္ ဆြဲေခၚလာတဲ့ စာေပျဖစ္ေပမဲ့ နည္းနည္းၾကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ သုတစာေတြကိုပဲ အားသန္သြားၿပီး ရသစာေတြ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့တာ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္စုခန္႔ေတာင္ ရွိေနပါၿပီ။
သုတစာေတြကိုပဲ အားသန္သြားလို႔ ရသစာဖတ္နည္းလွၿပီး ကဗ်ာလည္း မဖတ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မဟာ စာေရးဆရာ သံုးေယာက္မွာ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) ရဲ့ ကဗ်ာေတြကို ခပ္ငယ္ငယ္က ကဗ်ာရူးသူ ခုနက ကၽြန္မ ေျပာတဲ့ ကၽြန္မေအာက္ ညီမျဖစ္သူက တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနတာကို နားယဥ္ေနၿပီး သူဖတ္တဲ့ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ခဏယူဖတ္လို႔ ေသာေကေျခရာ ရတနာနဲ႔ သမုဒယ ၀တ္ရည္ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက တခ်ိဳ႔ကို မွတ္မိေနတာကလြဲၿပီး က်န္တဲ့ ဆရာမ သာယာ၀တီ စန္းစန္းႏြဲ႔ရဲ့ စာေတြနဲ႔ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ရဲ့ ကာတြန္းေတြကို ကၽြန္မသိပ္မမွတ္မိေတာ့တာလည္း အမွန္ပဲ။ ဒါေမပဲ့ ဒီေဟာေျပာပြဲမွာ သူတို႔ေပးသြားတဲ့ Message, သူတို႔ရဲ့ တုိင္းျပည္အေပၚ ထားတဲ့ေစတနာ၊ သူတို႔ရဲ့ ျပည္သူလူအေပၚ ထားတဲ့ ဥာဏ္အေျမွာ္အျမင္ၾကီးမႈကို ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းခံစား နားလည္ရခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာဆိုတာ ျပည္သူလူထုကို အထိေရာက္ဆံုး မ်က္စိဖြင့္ေပးႏိုင္သူေတြဆိုတာလည္း ကၽြန္တကယ္ကို သေဘာေပါက္ လက္ခံသြားပါတယ္။ ေဟာေျပာေပးသြားတဲ့ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)၊ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္နဲ႔ ဆရာမ သာယာ၀တီစန္းစန္းႏြဲ႔ တို႔ကိုေရာ စာေပေဟာေျပာပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္သူေတြကိုပါ အထူးပဲေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ႏွလံုးသားထဲက ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ဆီကိုေတာ့ အလည္တေခါက္ သြားေရာက္ၿပီး သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ ၾကည့္ခြင့္ၾကံဳတဲ့ေန႔ကို အျမန္ေရာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment