သေဘာေကာင္းသူ (ျမ၀တီ ရဲေခါင္)

အတိတ္၌ က်န္ရစ္ခဲ့ျပီးျဖစ္ေသာ ကမၻာ့ ႏုိင္ငံေရး သမုိင္းအစီအစဥ္ တြင္ အထူးထူး အျပားျပားေသာ ဂုဏ္အဂၤါ မ်ားေၾကာင့္ ျပည္သူတို႕၏ ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသ ျခင္းခံရေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကား ကမၻာနဲ႕အဝန္း တိုင္းျပည္တုိင္း၌ပင္ လွ်င္ အေျခအေနအရ ေပၚထြက္ခဲ့ဘူးၾကျပီ ျဖစ္သည္။ ယင္းသုိ႕ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား အနက္ အခ်ိဳ႕မွာ အေျပာေကာင္း၏။ အခ်ိဳ႕မွာ သေဘာေကာင္း၏။ အခ်ိဳ႕မွာ သတၱိေကာင္း၏။ အခ်ိဳ႕မွာ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္း၏။ အခ်ိဳ႕မွာ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္း၏။ အခ်ိဳ႕မွာ စာေရးေကာင္း၏။ အခ်ိဳ႕မွာ အစီအမံ ေကာင္း၏။ အခ်ိဳ႕မွာ ပညာဥာဏ္ၾကီးက်ယ္၏။ဤသို႕လွ်င္ ကာလ ေဒသ ပေယာဂ အားေလ်ာ္စြာ ေႏွာင္းေခတ္တြင္ ေပၚထြက္ခဲ့ဘူးေသာ ေခါင္းေဆာင္ထူးမ်ား အနက္ ယခု ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားလတၱံ႕ေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းေခၚ ၊ ငမိုးေခၚ ၊ အိုမိုတ ေခၚ ၊ ဗိုလ္ေတဇ ေခၚ ၊ ဦးေနာင္ခ်ိဳေခၚ ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္လည္း အပါအဝင္ျဖစ္၏။

အျခားသူမ်ားအဖို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား မည္သို႕ရႈ႕ျမင္မည္ကို မသိႏိုင္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ကမူ တရံေရာအခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေပၚ၌ ``သေဘာေကာင္းသူ`` တစ္ဦး အျဖစ္ ရိုးသားစြာ ျမင္ေတြ႔ သိရွိခဲ့ဘူးပါ၏။

အခ်ိန္ကား ---- ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ဇြန္လ အတြင္း၌ ျဖစ္သည္။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ႏွင့္ နိပြန္ တပ္မေတာ္သည္ ရန္ကုန္မွ ျဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕ စစ္တပ္မ်ားအား ေမာင္းႏွင္ထုတ္ျပီးသည့္ ေနာက္ ျမိဳ႕ျပ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးကုိ အုတ္ျမစ္ခ်စ အခ်ိန္တြင္ တပ္မေတာ္မွ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္ ထိပ္တန္းအရာရွိ အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဒို႕ဗမာ အစည္းအရုံးဝင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္ဆုိင္ရာ တာဝန္ခံအခ်ိဳ႕မွာ ေရႊေတာင္ၾကားလမ္းအတြင္း၌ ေနထိုင္ၾက၏။

ထုိအခါက ယခု အလံျပဘုရားလမ္းရွိ အဂၤလိပ္ မက္သဒစ္ေက်ာင္း ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တုိင္ ရုံးထုိင္ေသာ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ရုံး G-S-O ဖြင့္လွစ္ထားရာ ထိုရုံးမွေန၍ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္း၌ တပ္စြဲထားေသာ တပ္အသီးသီးႏွင့္္ တကြ ျမန္မာျပည္ အႏွံ႕အျပားသို႕ ေရာက္ရွိေနေသာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ တစ္ခု လုံး၏ စစ္ဆင္ေရးႏွင့္ တာဝန္ဝတၱရားမ်ားကို ခြဲေဝခ်မွတ္ေပး၏။

ထုိအခ်ိန္၌ပင္ ကၽြန္ေတာ္ အပါအဝင္ျဖစ္ေသာ ယိုးဒယား ဦးလွေဖ ဦးစီးသည့္ တပ္သည္ ျမစ္ဝ ကၽြန္းေပၚ ရွိ သူပုန္၊ သူကန္မ်ားအား ႏွိမ္နင္း၍ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ၾကည့္ျမင္တိုင္ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း ၌ အနားယူဆဲ ျဖစ္ရာ ထိုေန႕က အထက္အမိန္႕အရ ထားဝယ္သား ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ (ထုိေခာတ္က တပ္စိပ္မႈးကုိ တပ္စိပ္ဗိုလ္ ဟုေခၚသည္) တိုက္ရိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကင္းတပ္စိပ္ တစ္စိပ္အား ေရႊေတာင္ၾကားလမ္းရွိ တပ္မေတာ္ အရာရွိၾကီး တစ္ဦး၏ အိမ္၌ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ေစလႊတ္ေသာေၾကာင့္ ဝတၱရားအေလ်ာက္ ေနရင္း တပ္စခန္းမွ ထြက္လာခဲ့ရေလသည္။

အမွန္ကိုဝန္ခံရမည္ ဆုိေသာ္ ထုိအခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္သည္ တပ္သားသစ္တို႕၏ သဘာဝ စိတ္အား တတ္ၾကြေနခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရာရာ၌ ေထာင့္မက်ိဳးပဲ ဆတ္ေကာ့ လတ္ေကာ့ ျဖစ္ေန၏။ စစ္ပညာ ဟူ၍လည္း ေသနတ္ထမ္း ေသနတ္ခ် အေလးျပဳ ခ်ီတတ္ ေသနတ္ပစ္မွ လြဲ၍ ဘာကိုမဆ စနစ္တစ္က် မယ္မယ္ရရ မတတ္ေသး ။ စစ္စည္းကမ္းဆိုသည္မွာလည္း ေဝလာေဝး။

ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္၏ ခံယူခ်က္မွာ အထက္လူၾကီးမ်ား တားျမစ္ေသာ အခ်က္မွန္သမွ် ကိုေရွာင္က်ဥ္၍ အထက္လူၾကီးမ်ားက တုိက္တြန္းေစခုိင္းေသာ အရာ မွန္သမွ်ကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွား အမွန္ ေဝဖန္ရန္မလို အရႈံး အျမတ္ တြက္ေနရန္မလိုဘဲ တာဝန္ကုိေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ေရးသာလွ်င္ျဖစ္၏။



ဆိုခဲ့သည့္အတုိင္း ၾကည့္ျမင္တိုင္ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းမွသည္ ေရႊေတာင္ၾကားလမ္းသို႕ ေျခလွ်င္ ခ်ီတတ္ လာၾကရင္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရမည့္ ေနအိမ္သို႕ ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ ရွိရင္းစြဲတပ္စိပ္ ႏွင့္ ကင္းခ်င္းလဲလွယ္၍ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ရေလသည္။

ထုိအိမ္ကား ( ဗိုလ္ေအာင္ ၊ ျခံအမွတ္ ၅၆ ) ယခု အီတလီသံအမတ္ အိမ္ႏွင့္ ကပ္လွ်က္ ျဖစ္၏။

ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ရမည့္ ကင္း အလွည့္သုိ႕ ေရာက္သည္ဆိုလွ်င္ပင္ ေနအိမ္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ေပးထားေသာ သီးသန္႕ခန္းမွ အိမ္ဝရွိ ကင္းဂိတ္ ထြက္လာခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ့ အဖို႕ တာဝန္ခ်ိန္အတြင္း သက္ျပင္းတခ်ခ် ရင္တမမျဖင့္ ဆက္ဆံရဦးမည့္ ဧည့္သည္အမ်ိဳးမ်ိဳး၏ အေၾကာင္းကို စဥ္းစား ေမွ်ာ္ေတြး ရင္ေလး၍ ေနမိေပသည္။

ထုိေခတ္က ဗိုလ္မႈးေအာင္ (ျပည္သူ႕ လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ေဟာင္း ) မွာ အိမ္ေထာင္မက်ေသး ၊ လူပ်ိဳၾကီး ျဖစ္၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း အိမ္သို႕ လာေသာ ဧည့္သည္မ်ားအနက္ စစ္ဘက္ဆုိင္ရာ အရာရွိမ်ား ၊ ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ား ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုိင္းမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ၊ သက္ဆုိင္ရာ ေဆြမ်ိဳး ၊ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးအစား မ်ားျပားလွေသာ အရပ္သား ဧည့္သည္မ်ားအျပင္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ခ်င္သူမ်ားလည္းပါ၏။ လာေရာက္သူမ်ားကို ၾကည့္ပါဦး။ ေလသံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရမည္။

``ေဟ့ -- မင္းတုိ႕ ဗိုလ္ေအာင္ ရွိလားကြ ၊ ငါသူ႕ဦးေလးဘဲ၊ သူနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လို႕ ``

ဤသို႕တစ္မ်ိဳး မာန္ဝင့္၍ လာသူမ်ား။

``က်ဳပ္ သခင္စံလႈိင္နဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လို႕ ကိစၥအေရးၾကီးတယ္ ``

ဤသို႕ ဂမူးရႈးဒုိး ႏွင့္လာသူမ်ား။

``ဒီမယ္ ဒကာေလး မင္းတုိ႕ဗိုလ္မႈးကို သြားေျပာေခ်စမ္း ၊ မႏၱေလးက အာဇာနည္ အရွင္ဓမၼိႆရ ကိုယ္ေတာ္ ၾကြလာတယ္လို႕ ၊ သြား-- သြား-- ျမန္ျမန္သြား ၊ ငါသူနဲ႕ မေတြ႕လို႕မျဖစ္ဘူး``

ဤသို႕ လူျမင္သမွ် ကပၸိယ ကဲ့သုိ႕ သေဘာထားေသာ ဘုန္းဘုန္းမ်ား။

``ဒါက ေမာင္စံလႈိင္ေနတဲ့ အိမ္မဟုတ္လား -- ေျပာလုိက္ပါ က်ဳပ္နာမည္က ``------`` တဲ့ ၊ သူသိပါတယ္--``
ဤသို႕ အလြန္တရာ ရင္းႏွီးဟန္ ႏွင့္ ဘာေကာင္မွန္း မသိရေသာ (ဝါ) လူေလာ နတ္ေလာ ခြဲျခား၍ မရေသာ သူတို႕သည္ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ဝင္၍ ဝင္၍သာ သြားၾကျပီး ျပန္ထြက္ၾကသည္ မရွိေသာေၾကာင့္ ဧည့္ခန္းမဆံ့ မခန္႕မညား ျဖစ္လာေသာအခါ ကင္းဗိုလ္ျဖစ္သူမွာ မေနသာေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႕ ေျပးလာ၍ -----------

``ေဟ့ေကာင္-- ရဲေခါင္ ၊ ၾကည့္လဲလုပ္ပါဦးကြာ--မင္းဥစၥာကလဲ ငါ့လေခြးမွဘဲ၊ လူေတြကုိ အရမ္းမလႊတ္ပါနဲ႕ကြ၊ အခု ဟုိမွာ ဧည့္ခန္းမဆံ့ ေတာ့ဘူး။ ဒါကထားဦး --ဒုိ႕ဗိုလ္မႈး ခုထိ ထမင္းမစားရေသး ဘူး။ ၾကည့္စမ္း ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနပလဲ။ နမ္းေမဂရိုး-- ဒီလိုသာ လူတုိင္းလက္ခံ စကားေျပာရရင္ ေသးေတာင္ ေပါက္ရမွာ မဟုတ္ဘူး``ဟု ဆုိပါေလေတာ့သည္။

ေျပာမည္ဆိုလည္း ေျပာစရာပင္ ၊လာေရာက္ေသာ ဧည့္သည္မ်ားတြင္ အလည္အပတ္ သက္သက္ ၊ သားေရး သမီးေရး ကိစၥ ႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳံးတီးရန္ လာသူမ်ား ေအာက္လက္ငယ္သား ပုလိပ္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းမွ် နွင့္ ျပီးစီးႏိုင္ေသာ ကိစၥမ်ားကုိပင္ ျမစ္ေခ်ာင္းအသြယ္ ျမိဳ႕နယ္အစုစု လူမႈအဆင့္ဆင့္ ကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ တကူးတကန္႕ ဒုကၡေပးရန္အတြက္ လာသူမ်ား။ မိမိတို႕ အေရးကိစၥကို တိုတိုတုတ္တုတ္ ႏွင့္ လုိရင္း မေျပာဘဲ အတိတ္ကိုေဆာင္၍ နမိတ္ေတာ္ခင္းျပီး ``မိုးအလင္း`` ေျပာမည့္သူမ်ားမွာ အဆုိးဆုံးျဖစ္ေလသည္။ ထိုသူမ်ား သည္ အလိုက္ကန္းဆုိး လုံးဝမသိသူမ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ သူတို႕၏ အျပဳအမူမ်ားကိုလည္း တားျမစ္တိမ္းဖယ္ ျပဳျပင္ရလြယ္သူမ်ား မဟုတ္ၾက။

ထို႕ေၾကာင့္ ဧည့္သည္မ်ားလာလွ်င္ ဧည့္သည္၏ အေရးကိစၥကို အမ်ိဳးအစားခြဲျခား၍ ရုံးကိစၥျဖစ္လွ်င္ ရုံးသို႕ေစလႊတ္လုိက္ရန္ႏွင့္ အိမ္ကိစၥျဖစ္ပါမူလည္း သူ႕အားေရွးဦးစြာ အသိေပးအေၾကာင္းၾကားရန္ မွာထားေသာေၾကာင့္ ေနာင္ေသာအခါ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္မႈးေအာင္ႏွင့္ ေတြ႕လိုေသာ ဧည့္သည္မ်ားကို တပ္စိပ္ဗိုလ္၏ ၾသဝါဒ အမိန္႕ေတာ္အတုိင္း ဦးထိပ္ရြက္ ပန္ဆင္ရန္ ဟန္ျပင္ရေလေတာ့သည္။

ဤသို႕ ျပဳလုပ္လုိက္ျပန္ပါေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္၏ တပ္စိပ္ဗိုလ္ခမ်ာမွာ သက္သာလွသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က ဘယ္လုိပင္ လူဝင္ကန္႕သက္ေရးအတြက္`` မူ``ေျပာင္းထားေပမယ့္ လာေရာက္ေသာလူမ်ားမွာ မေျပာင္းေသာေၾကာင့္ လာလာသမွ်အား အဘိယာစက စကားျမြက္ၾကား ေျပာဆို ေနရသည္ကပင္လွ်င္ တံေတြး မ်ိဳခ်ခ်ိန္မရ၊ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ လူရိပ္မေပ်ာက္ေအာင္ သူတို႕ပဲ လာႏိုင္ လြန္းၾကသည္။

ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တပ္စိပ္ဗိုလ္မွာ အိမ္ကိစၥအတြက္လူလာတုိင္း သူပါရသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီတာ ၂၀ ခန္႕မွ်ေဝးေသာ အိမ္ဝႏွင့္ ကင္းဂိတ္ကုိ ေတာင္ေျပး ေျမာက္ေျပး ရြာေဆာ္ၾကီးေခြး ကဲ့သုိ႕ လွ်ာထြက္ မတတ္ ေျပးရဖန္မ်ားေသာအခါ ဖဝါးနာျပီး မစားသာေသာအေျခ သို႕ ဆိုက္ေရာက္လာရကား ခ်မွတ္ျပီးေသာ လမ္းစဥ္ကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ျပန္ရျပန္သည္။

``ကဲ--- ရဲေခါင္ေရ ၊ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီလိုလုပ္ၾကမွထင္တယ္။ အိမ္ကိစၥနဲ႕ လူလာတိုင္းလဲ မင္းငါ့ကို မေခၚနဲ႕ေတာ့ကြာ မင္းဘာသာမင္း လူရိပ္လူကဲၾကည့္ျပီး အထဲကုိ လႊတ္သင့္တယ္ထင္မွ လႊတ္ေတာ့ ဟုတ္လား။ ေတာ္ရုံတန္ရုံေတာ့ကြာ မင္းသေဘာနဲ႕ မင္းၾကည့္ျပီး ေကာင္းသလုိသာ ရွင္းလုိက္ေပေတာ့ နားလည္သလား--``

``ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္ေလး စိတ္ခ်ပါ-- ဒီလိုဆို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လုပ္လုိက္မယ္``

ထုိသုိ႕ လူဝင္ကန္႕သက္ေရးအတြက္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ကၽြန္ေတာ့လက္တြင္းသုိ႕ ေရာက္လာသည္ ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လူ႕ဂြစာမ်ား လူ႕ကပ္ဖဲ့မ်ား စိတ္ၾကီးဝင္ေနေသာ သူမ်ား မွာ ေခြးႏွင့္ ေၾကာင္ကဲ့သို႕ တေစာင္ေစာင္ျဖစ္ရုံမွ်မက မီးခဲႏွင့္ ေဗ်ာက္အိုးကဲ့သုိ႕ ဝင္တုိးတုိင္းမီးပြင့္ေလေတာ့ သည္။

ႏုႏုႏွင့္ ေျပာမရသူမ်ားကို ခပ္ထန္ထန္ေျပာရ၏။ ေျပာရင္းက ကဲတတ္လာေသာသူမ်ားကို မူ လက္ေမာင္းရင္းကုိ ဆြဲ၍၎၊ ရင္ပတ္ကို တြန္း၍၎ ထုတ္ရေတာ့သည္။ ဤသို႕မွ မလုပ္လွ်င္လည္းမရ။ လူလူျခင္းဆက္ဆံရသည္မွာ အေတာ္ခက္လွေပသည္။ လက္နက္ရုံတစ္ရုံကုိ ေစာင့္ေရွာက္ရျခင္းထက္ လူတစ္ေယာက္ကုိ ထိမ္းသိမ္းရသည္မွာ အလြန္တရာ တာဝန္ၾကီးလွပါ၏။လက္နက္ႏွင့္ လူမွာ ေပါက္ကြဲ ထိရွပုံျခင္း တူေသာ္လည္း တန္ျပန္ပုံ၌ မတူေခ်။ လူသည္ လက္နက္ထက္ ပရိယာယ္မ်ား၏။ အခ်ိဳ႕ေသာသူ မ်ားမွာ အလိုက္လည္းမသိ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားလည္းမရွိေခ်။ ထုိသူမ်ားသည္ တဖက္သားအား စကားျဖင့္ မခံခ်င္ေအာင္ေျပာ၏။ အမူအရာျဖင့္ မသိမသာ ေစာ္ကား၏။ ထုိအခါ စစ္သားမ်ားက မခံႏိုင္လြန္းသျဖင့္ စိတ္လို္ကမာန္ပါ ျပန္၍လုပ္လုိက္ေသာအခါ ကာလပ်က္ခမန္း ``စစ္သားေတြ ၾကမ္းသည္ ရမ္းသည္ ရိုင္းသည္`` ဟု ဆိုရိုးျပဳၾကေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ မခက္ပါလား။




သို႕ႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကင္းတာဝန္ခ်ိန္ ၂- နာရီကား ျပီးဆုံးခဲ့ပါျပီ ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ အနားရေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ ေလကေလး တခၽြန္ခၽြန္ႏွင့္ အလြန္ပင္ေပ်ာ္ေနမိသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား ေရပြက္ပမာ ခဏသာတည္း။ အေၾကာင္းကုိ ဆိုရေသာ္---

``ရဲေခါင္ေရ---- က်င္ေမာင္တစ္ေယာက္ကြာ ၊ အဖ်ားတတ္ေနလို႕ မင္း သူ႕အစား ေနာက္ ႏွစ္နာရီ ေစာင့္ေပးလုိက္ပါအုံးကြာ ။``

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တပ္စိပ္ဗိုလ္၏ စကားမဆုံးမီပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လြတ္ခါနီးမွ ေနာက္အမႈေပၚလာေသာ အက်ဥ္းသားႏွင့္မျခား စိတ္တြင္းမွ ဘုရားတ၍ သက္ျပင္းကို ခ်လိုက္မိသည္။

``အင္း ေနာက္ႏွစ္နာရီ -- ေနာက္ ႏွစ္နာရီ ``

ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္ရင္း ေနာက္ ၂ နာရီအတြင္း ထပ္မံေတြ႕ဆုံရဦးမည့္ လူသတၱဝါမ်ား အေၾကာင္းကို တျဖည္းျဖည္းေတြး၍ ရင္ေလးေနေတာ့သည္။ သုိ႕ေသာ္ယခု ကိစၥမွာနာမက်န္းျဖစ္ေနေသာ ရဲေဘာ္ တစ္ဦးအတြက္ ကူညီရမည့္ ကိစၥျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကမၼႆကာ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ နစ္ခ်င္တုိင္းနစ္ ကေရာ စိတ္မညစ္သာျပီဘူး ပဥၥဝုဓ မင္းသားထုံးစံ မလြဲသာ၍ ရန္သူေတြ႕ ျခေသၤ့ခံခံရေအာင္ `` ဟူေသာ ဝိဇယ ျပဇာတ္ထဲမွ ဥိီးပုည စာခ်ိဳးအတုိင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္၍ အားေပးရပါေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေသနတ္ကိုပုိက္၍ ထုိမွ ဤမွ လမ္းသလားေနရသည္ႏွင့္အမွ် ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္မ်ား မွာလည္း ဂဏာမျငိမ္ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္လုံးမွာမူ ေရႊေတာင္ၾကားလမ္း တေလွ်ာက္ ေနာက္ေရာက္မည့္ ဂြငနဲ ကိုသာ စိတ္ထဲမွ က်ိန္ဆဲရင္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိ၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ လူတစ္ေယာက္သည္ ခ်င္းေခ်ာင္ အဲဗားနယူး ဘက္မွသည္ ေရႊေတာင္ၾကားလမ္းအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ရွိရာဘက္သုိ႕ ေႏွးေကြးစြာ ေလွ်ာက္လာေန၏။ အခ်ိန္မွာ ညေန ၅ နာရီႏွင့္ ၆ နာရီၾကား လူလုံးလွခ်ိန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဝႆန္ကာလ၏ သဘာဝစုတ္ခ်က္မ်ားက မီးခုိးေရာင္မႈံး၍ လူလုံးမွိန္ထားေသာ ေၾကာင့္၎။ မိုးဥတု ဇာေငြမွ်င္မ်ားက သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ တဖြဲဖြဲ က်ေနေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း မည္သူ မည္ဝါျဖစ္သည္ကို မသိႏိုင္။

သုိ႕ေသာ္ တစ္ခုေတာ့ေျပာႏိုင္သည္ ။ ဤသို႕ မိုးတဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ၾကားထဲ၌ ထီးမပါ အကာမရွိ ဘယ္ကုိဆို ဘယ္ကုိမွ်မၾကည့္ဘဲ ဦးေခါင္းငုံ႕ကာ စဥ္းစား၍ လာေနသူသည္ ဧကႏၱ စိတၱဇေရာဂါသည္ တစ္ဦးသာ ျဖစ္ရေပမည္။ ဤသို႕ ကၽြန္ေတာ္က ထင္၏။

သူသည္ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ နီးကပ္လာရာမွ လြန္၍သြား၏။ ထိုအခ်ိန္ထိ သူသည္ ဘယ္ကိုမွ် မၾကည့္ေသး။ လမ္းထိပ္ ေကြ႕သို႕ေရာက္ေသာအခါက်မွ သူသည္ ရုတ္တရက္ သတိရဟန္ျဖင့္ ဖ်တ္ကနဲ ေခါင္းေထာင္၍ ဗိုလ္မႈးေအာင္ အိမ္ဘက္သို႕ တစ္ခ်က္ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္း ေက်နပ္ျပဳံးျပဳံးကာ ျပန္လွည့္လာျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ သူ၏ ေခါင္းမွာမူ ငုံ႕ျမဲငုံ႕လွ်က္----

``ေရာ--- ဘယ္ကိုမ်ား လာအုံးမလုိ႕ပါလိမ့္ ``

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤသို႕ေတြးရင္း သူ႕အား ပို၍ပုိ၍ စိတ္ဝင္စားလာမိသည္။ သူသည္ ျခံေပါက္အတြင္း သို႕ တန္းတန္းမတ္မတ္ ဝင္လာေသာ္လည္း ဘာကိုမွ် ဂရုမျပဳ။ ဘယ္သူ႕ကုိမွ ေမးျမန္းျခင္း မရွိ။

သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေရွ႕မွ ျဖတ္၍ တတ္ရန္ျပင္လုိက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ လွံစြတ္တပ္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ရုိင္ဖယ္ေသနတ္သည္ သူ၏ ရင္ဘတ္သို႕ ကန္႕လန္႕ျဖတ္ တားထားလုိက္ရပါေတာ့သည္။ ထုိအခါ သူသည္ ေသနတ္ကိုတလွည့္ ကၽြန္ေတာ့ကိုတလွည့္ ေအးစက္ေသာအမူအရာျဖင့္ ၾကည့္ျပီးမွ---

``ၾသ---- ရဲေဘာ္ ခင္ဗ်ားကုိ က်ဳပ္ မျမင္မိဘူး ``

အလို--- ဘုရားေရ--- ၊ လူတစ္ေယာက္လုံးရပ္ေနတာေတာင္ မျမင္မိဘူးတဲ့။ ကဲ-- ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို အံ့ၾသစြာပင္ ၾကည့္လိုက္ရင္း စိတ္တြင္းမွလည္း သူ႕ေပၚ၌ တမ်ိဳးတမည္ ထင္မွတ္မိျပန္သည္။

``တန္ေတာ့ ဒီလူဟာ ေၾကာင္ေတာင္ကန္းမ်ားလား``
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤသို႕ေတြးေတာရင္း သူ၏ ပုံပန္းသ႑န္ကို တစ္ရစ္စီ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးေလ့လာ ေနမိ၏။

ၾကည့္ပါ --ေခါင္းေမြးစုတ္ဖြား ၊ ေမးရုိးကားကား ၊ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း ၊ စြပ္က်ယ္လက္တို ၊ တပတ္ရစ္ ေယာပုဆုိး ၊ သဲၾကိဳးနီ ေလယာဥ္ပ်ံ ဖိနပ္ႏွင့္ ပိန္ကပ္ကပ္ မြဲေျခာက္ေျခာက္ လူတစ္ေယာက္။

``ခင္ဗ်ားက ဘယ္ကလဲ၊ ဘယ္သူလဲ ၊ ဘယ္သြားမလို႕လဲ---``

ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အား သိလိုေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ဆက္တုိက္ တရစပ္ ေမးခ်လိုက္သည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေမးခြန္းမ်ားကို ျပည့္စုံစြာ မေျဖ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို စိတ္ဝင္စားေနေသာ္လည္း သူက ကၽြန္ေတာ့အား ျပန္လည္၍ စိတ္ဝင္စားဟန္မတူ။ သူ႕ၾကည့္ရသည္မွာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ပင္ ျဖစ္၏။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့အား မၾကည့္ဘဲ ဗိုလ္မႈးေအာင္ အိမ္ဘက္သို႕ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့ေမးခြန္းကိုေျဖ၏။

``ဒီကိုပါဘဲ--- က်ဳပ္ေနတာ ဒီနားမွာဘဲ---``

ကဲၾကည့္----။ ေျဖ ပုံကုိက ငုံးတိတိႏွင့္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဂြက်ေသာ လူစားထဲက ပါလဲ။ ဒီလို ဂြငနဲ မ်ိဳးေပါင္းမ်ားစြာကုိ လြန္ခဲ့ေသာအခ်ိန္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ေမာင္းကို ဆြဲ၍၎၊ ရင္ဘတ္ကို တြန္း၍၎။ နားရင္းကို အုပ္၍၎ ၊ ထုတ္ခဲ့ဘူးျပီ မဟုတ္ပါလား ။ ယခုလည္း လာျပန္ျပီတစ္ေယာက္ ၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ေနာက္ေနာက္ျဖင့္ သူ႕အားၾကည့္၍----

``ဒီမွာ ဗ်ိဳ႕ဆရာ-- ခင္ဗ်ားဒီကုိ လာတဲ့ကိစၥေျပာစမ္းပါ--``

``က်ဳပ္ ဗိုလ္ေအာင္နဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လုိ႕--``

``ရုံးကိစၥလား အိမ္ကိစၥလား``

``အိမ္မွာ ေတြ႕ျပီး ေျပာမွျဖစ္မယ့္ ရုံးကိစၥဘဲ``

``ဟင္------``

သူေျပာေသာစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့မွာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖင့္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားရ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာကိုမွ်ျပန္၍ မေျပာႏိုင္မီ သူသည္ သူေျပာလုိေသာစကားမ်ားကို ဆက္ေျပာသြား၏။

``က်ဳပ္အဖို႕ရာ အိမ္ကလည္းရုံး ရုံးကလဲ အိမ္ပဲ၊ အိမ္နဲ႕ ရုံးကို ခြဲျခားေနဘုိ႕၇ာ အခ်ိန္မရဘူး ရဲေဘာ္ ၊ ဒါေၾကာင့္ အခု က်ဳပ္------``

သူသည္ စကားကုိပင္ အဆုံးမသတ္ဘဲ ျခံတြင္းသို႕ ေျပာေျပာဆုိဆိုျဖင့္ တစ္လွမ္းျခင္းဝင္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စကၠန္႕ပိုင္းမွ် သူ၏အျပဳအမူကို အံ့အားသင့္ကာ ၾကည့္ေနျပီးမွ ကပ်ာကရာ သူ၏ လက္ေမာင္းရင္းကို ေျပးကုိင္ျပီး ျခံဝသို႕ ဆြဲထုတ္ခဲ့၏။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ လက္တြင္းဝယ္ ယက္ကန္ ယက္ကန္ ျဖင့္ ပါလာရင္း ျခံျပင္သို႕ေ၇ာက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္၏ မာန္မဲက်ိမ္းေမာင္းျခင္းကို ခံရရွာေတာ့သည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူက အျပဳံးမပ်က္ပါ။ ထိုသို႕အျပဳံးမပ်က္ေလေလ ကၽြန္ေတာ္က ေဒါပြေလေလ။

``------ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိလူလဲဟင္ ၊ ခင္ဗ်ား ဘာေကာင္လဲ ၊ ဒီလုိ ဗိုလ္မႈးတစ္ေယာက္ အိမ္ထဲကို အရမ္းဝင္ခ်င္တုိင္း ဝင္လုိ႕ရမလား ၊ ခင္ဗ်ား တယ္ဇြတ္တရြတ္ ႏိုင္တဲ့လူပါလား။ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူက ဝင္ခြင့္ ေပးေသးလို႕လဲ--``

ကၽြန္ေတာ္က ေဒါပြပြျဖင့္ သူ႕အား ၾကိမ္းေမာင္းေနစဥ္ပင္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိမ္းေမာင္းသမွ်ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္ေနျပီးခါမွ စကားတစ္ခြန္းကို ေလးကန္စြာ ေျပာလုိက္ေလသည္။

``မဟုတ္ဘူး ရဲေဘာ္--- က်ဳပ္ဟာ ေအာင္ဆန္းဘဲ ၊ ရဲေဘာ္ က်ဳပ္ကို မသိလုိ႕ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ၊ ရဲေဘာ္တုိ႕ ကင္းဗိုလ္ကုိ ေခၚလုိက္ပါေလ-- ၊ က်ဴပ္သူနဲ႕ေတြ႕ပါ့မယ္--``

ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ္၏ ေခါင္းထဲသုိ႕ အေၾကာင္းတစ္ရပ္သည္ ဖ်တ္ကနဲ ဝင္လာ၏။ (ဗိုလ္ေတဇ ေခၚ သခင္ေအာင္ဆန္း)။

ထုိအေတြးႏွင့္ အတူပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ပါးစပ္မွာ အေဟာင္းသားပြင့္ကာ သူ႕အား ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး ျပန္၍ ေစ့စပ္စြာၾကည့္ရင္း မယုံရအခက္ ယုံရအခက္ ျဖစ္ေန၏။ ေဝခြဲမရေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္လုံးမ်ားမွာ လညး္ သူ႕အား အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေတြေဝေငးငိုင္ ၍ၾကည့္ေနမိသည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဝမ္းတြင္းသ႑န္ ကို ေဝဖန္ရိပ္စားမိ၍လား မေျပာတတ္။

``ကဲပါေလ-- ကင္းဗိုလ္ကိုသာ ေခၚလိုက္ပါ ရဲေဘာ္ ၊ က်ဳပ္ခ်မ္းလွျပီ--``

ဟုဆိုရွာပါသည္။ သူကထုိသုိ႕ ေျပာလုိက္မွ ကၽြန္ေတာ္သည္ သတိရ၍ ဤကိစၥတြင္ ကၽြန္ေတာ့အေနျဖင့္ ဘုမသိ ၊ ဘမသိ ဆုံးျဖတ္လုိက္ျခင္းထက္ ကင္းဗိုလ္၏ အကူအညီကို ယူ၍ ဆုံးျဖတ္လုပ္ ကိုင္ျခင္းသည္သာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့ အဖို႕ အေကာင္းဆုံးျဖစ္မည္ကို ေတြးမိ၏။ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္မွာ ကၽြန္ေတာ့ ထက္ စစ္ဝါရင့္သူလည္းျဖစ္သည္။ တပ္မေတာ္မွ အရာရွိၾကီးမ်ားကို အေတာ္မ်ားမ်ား သိျမင္ထားသူလညး္ ျဖစ္သည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကင္းဗိုလ္အား ခြန္းဆင့္၍ ေခၚလုိ္က္ရ ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေခၚသံ ေၾကာင့္ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္သည္ ကင္းဂိတ္သုိ႕ ဒေရာေသာပါး ေျပးလာကာ သူ႕ကုိယ္သူ ေအာင္ဆန္း ပါဟု ဆုိ၍ ေနေသာ လူကို ျမင္လုိက္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ဖ်တ္ကနဲ အေလးျပဳလုိက္ရင္း---

``ဟာ --- ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေရေတြစိုလို႕ပါလား ၊ ၾကြပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အထဲကုိ ၾကြပါ--`` ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ ခရီးဦးၾကိဳျပဳပါေတာ့သည္။
ဤျဖစ္ရပ္ကို ျမင္ရေသာ ကၽြန္ေတာ့မွာမူ ေကာင္းကင္အတတ္ ျပဒါးရွင္ လုံးထြက္က်ေသာ ပဋိကၡယား မင္းသားကဲ့သို႕ ထြက္သက္ ဝင္သက္တုိ႕သည္ ရပ္တန္႕ကုန္၏။ ၂၀ ရာစုႏွစ္ သမီးပ်ိဳ၏ ခါး၌ တင္၍ ေမႊ႕အပ္ေသာ ဖင္လိမ္ကြင္းကဲ့သုိ႕ လည္း ျမင္ကြင္းအားလုံးတုိ႕သည္ ခ်ာလပတ္လည္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွာလည္း ခ်ဳပ္ထားသကဲ့သို႕ ဖြင့္၍မရေတာ့။ နားထင္နားရင္းမ်ား မွာလည္း ေဒါက္ဘိနပ္ျဖင့္ အရိုက္ခံရ သူကဲ့သို႕ ထူပူ၍လာ၏။ ကိုင္ထားအပ္ေသာ ေသနတ္မွာလည္း အရက္ျဖတ္ထားေသာ စာေရးဆရာ လက္မွ ေဖာင္တိန္ကဲ့သို႕ တဆတ္ဆတ္ တုံေန၏။ ရင္တြင္း၌မူ သန္႕ရွင္းႏွင့္တည္ျမဲ မဲခြဲေသာေန႕က ျပည္သူ လူထု၏ ႏွလုံးသားကုိ ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း ျမိဳထားရသကဲ့သို႕ စုိးရိမ္ပူပန္မႈမ်ား ျပင္းစြာျဖစ္၏။

``ေၾသာ္---- ငါမွားေလျခင္း ၊ ငါ -- မုိက္ေလျခင္း ``ဟု မသိတတ္သား ဆုိးရြားလွေသာ ကၽြန္ေတာ့ ကိုယ္ကုိ လည္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္၍ အျပစ္တင္မဆုံးေတာ့။

``ေျပာမယုံ ၾကဳံဖူးမွသိ`` ဆုိသကဲ့သို႕ နယ္ခ်ဲ႕စစ္တပ္မ်ားမွ ေၾကးစား အရာရွိၾကီးမ်ားႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္မွ မ်ိဳးခ်စ္ အရာရွိၾကီးမ်ား၏ ျခားနားမႈကိုလည္း စံျပဳ၍ ႏႈိင္းယွဥ္မိေတာ့သည္။ သူတုိ႕ ထြက္သြားျပီးေနာက္ အခ်ိန္ကား သိပ္ မၾကာလိုက္ပါ။ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ ခမ်ာ သုတ္သီးသုတ္ျပာျဖင့္ ေျပးဆင္းလာ၏။ သူ႕ေနာက္၌လည္း ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ အပိုပါလာသည္။

``ေဟ့ -ရဲေခါင္ မင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိ ဘာလုပ္လုိက္တာလဲ ဟင္---``

``အာ----- ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွန္း ဘယ္သိမလဲဗ် ၊ ယူနီေဖာင္းမပါ ၊ ဘာမပါနဲ႕ သူ႕ကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္က သိတာ မွမဟုတ္ဘဲ။ ေနာက္ျပီး သူကလည္း အစက ဘာမွေျပာတာ မႈတ္ဘူး။ အျပင္ကုိ ဆြဲထုတ္ျပီးမွ သူကေျပာတာ။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗိုလ္ေလးကို ေခၚလိုက္တာ---``

``အဲဒါမွ ေစာက္ ဂြ ပဲကြာ -- အစက ငါ့ကို ဘာလို႕ မေျပာတာလဲ-- ဟေကာင္ရ ``

``ႏို႕--- ဗိုလ္ေလးက လူကဲခတ္ျပီး ၾကည့္လုပ္ရမယ္ဆို------``

``အားပါး----- ကၽြတ္ ကၽြတ္-- နင့္ေမဂရိုးဘဲ-- အိုး-----------ဟုိး-------ဟိုးးး ``

သူသည္ သူ၏ ႏွဖူးကို လက္ဝါးျဖင့္ရုိက္၍ ျငဳတ္သီးစပ္သကဲ့သို႕ စုပ္သတ္ ျငီးညဴလိုက္ကာ --ဘာမွ်မေျပာေတာ့ေခ်။
``ကဲ--- ဒါျဖင့္ မင္းလုိက္ခဲ့အုံး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မင္းကို ေခၚခိုင္းလို႕။ ငါေတာ့ ေသသာ ေသခ်င္ေတာ့တာ ဘဲ၊ ---ရဲေခါင္ရာ--``

ထုိ႕ေနာက္ ပါလာေသာ ရဲေဘာ္အား ကၽြန္ေတာ့ ေနရာ၌ ေခတၱအစားထားျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိရာ ဧည့္ခန္းသို႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ဦးသား ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ အေတြးမွာ ကိုယ္စီႏွင့္။

အိမ္၏ ဘယ္ဘက္အေဆာင္ရွိ ဧည့္ခန္းအတြင္း စႏၵယားခုံကို ဖင္တစ္ဝက္ေမွးကာ မတ္တပ္ရပ္ လက္ပိုက္၍ ေခါင္းငုံ႕ရင္း တစ္စုံတစ္ခု စဥ္းစားေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္း။

အနီး၌မူ ဗိုလ္မႈးေအာင္သည္ တည္ျငိမ္ေသာအျပဳံးျဖင့္ ဆိုဖာတစ္လုံးေပၚတြင္ ထုိင္ေန၏။

လူမွာ ဧည့္ခန္းဝသုိ႕ ေရာက္ေနေသာ္လည္း အထဲသို႕ဝင္ရန္ မရြ႕ံမရဲျဖင့္ ေျခဆြဲ၍ ေနသူကား ကၽြန္ေတာ္-----

ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္၏ စစ္သံပါပါ ေအာ္ကာ ဟစ္ကာ သတင္းပို႕လုိက္ေသာ အသံေၾကာင့္ ေက်ာက္ရုပ္ပမာ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ တျဖည္းျဖည္း ေခါင္းေမာ့လာကာ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ၾကည့္နည္းမ်ိဳးျဖင့္သူက ကၽြန္ေတာ့ကို ျပန္ၾကည့္၏။ ဝဋ္ဟူသည္ကား မေသမီက လုိက္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း နားလည္လိုက္ပါ၏။ ထို႕ေနာက္သူသည္ သူ၏ လက္္ဖ်ားမ်ားကုိ လက္ျဖင့္ပြတ္သပ္ေနရင္း-

``အင္း --- ရဲေဘာ္နာမည္--``

``ရဲေခါင္-``

``တပ္ထဲ ဝင္တာ မၾကာေသးဘူး ထင္တယ္``

``ဟုတ္ကဲ့``

``အင္း`` သူသည္ ေရွ႕သို႕စကားမဆက္ဘဲ စဥ္းစားေနရာက---

``ေအးေပါ့ကြာ--------ရဲေဘာ္ရဲ႕ တာဝန္ေက်ျပြန္မႈကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္-- ဟုတ္လား။ ေစာေစာက ကိစၥကို ဘာမွ ေခါင္းထဲထည့္ျပီး စဥ္းစားမေနနဲ႕ ဟုတ္လား။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီလိုလုပ္ရမွာဘဲ။ အဲဒါ ရဲေဘာ္မွန္တယ္။ ဟုတ္လား။ ကဲ--- ကဲ--- သြားႏိုင္ပါဘီ။``

ထုိအခ်ိန္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ပါးစပ္ဖ်ားမွ ထြက္လာေသားစကားမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ့္နားက သံသယ ျဖစ္ေနသည္။ ``ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလား`` ဟူ၍လည္း ဝမ္းမသာဝန္႕ေအာင္ ျဖစ္ေနမိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ``ခင္ဗ်ာ``ဟု နားမရွင္းဟန္ျဖင့္ ထပ္ေမးလုိက္ေတာ့မွ----

``ေၾသာ္--- ရဲေဘာ္မမွားဘူး။ အဲဒါကိုေျပာတာ။ ဒီေတာ့ လုပ္စရာရွိတာသာ ဆက္လုပ္ဟုတ္လား။ ေအး---- တစ္ခုေတာ့သတိထား။ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မလုပ္နဲ႕ အဲဒါပဲ``

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကား ဆုံးသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ မူလတာဝန္က်ရာ အရပ္သို႕ ကေလးငယ္ပမာ ခုန္ေပါက္ ျမဴးတူးကာ ျပန္လာမိသည္။ ေစာေစာက ရင္တြင္း၌ ပူေလာင္လွစြာ ေရငတ္လြန္း ေသာ ေဝဒနာမွာလည္း အဘယ္သို႕ ေပ်ာက္သြားသည္မသိ။

ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေဏွာက္တြင္း၌ မူ ``သေဘာေကာင္းသူ`` ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အေၾကာင္းကိုသာ ထပ္ေလာင္းခါခါ စဥ္းစားေနမိ၏။

ယေန႕မွစ၍ ရက္သတၱပါတ္ ႏွစ္ပါတ္ေက်ာ္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္၏ ေရွ႕တန္းေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား ကုန္သေလာက္ နီးနီး က်ဆုံးျပီးေသာ ဂ်ဴလုိင္ ၁၉ ရက္ အာဇာနည္ေန႕သို႕ ေ၇ာက္ျပန္ေလဦးေတာ့မည္။

ေရွးအခါက ဆုိမူ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျပည္သူ လူထုတစ္၇ပ္လုံးႏွင့္အတူ အာဇာနည္ေန႕ အထိမ္းအမွတ္ သဘင္ ဆင္ယင္က်င္းပရာ တရားပြဲဥပစာမ်ားသုိ႕ သြား၍၎၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ အျဖာျဖာ ကို ပုဂၢိဳလ္အသီးသီး ရွာမွီးတင္ျပၾကေသာ သတင္းေဆာင္းပါး ျဖစ္၇ပ္မ်ားကုိ၎၊ ၾကားနာမွတ္သား ေက်းဇူးပြားျခင္းျဖင့္သာ ေနလာခဲ့ရေသာ္လည္း ယခုအခါ၌ဆိုလွ်င္ အိမ္ေထာင္ရွင္ အျဖစ္သို႕ေရာက္၍ ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ တရားနာပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္၏ သားငယ္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပ မည့္ ``သေဘာေကာင္းသူ``ေခါင္းေဆာင္ၾကီးတစ္ဦး၏ အေၾကာင္းကို စုတ္သပ္ အံ့ၾသ ႏွေျမာတမ္းတကာ ၾကားနာေနရွာေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ---

``သားေရ---- ေဟာဒီေလာက မွာေလ လူသတၱဝါေတြရဲ႕အက်ိဳးအတြက္ ေပၚထြက္ခဲ့ၾကတဲ့ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ၊ ႏိုင္ငံေရးဆုိင္ရာ ၊ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ ၊ ပညာေရးဆုိင္ရာ ၊ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ ၊ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအနက္ ေဖေဖတို႕ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တခါက ေပၚထြက္ခဲ့ဘူးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆုိတာဟာေလ ေဖေဖ သိရသေလာက္ေတာ့ အလြန္ကို သေဘာေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးတစ္ေယာက္ေပါ့ကြယ္ သူနဲ႕ ေဖေဖ စျပီးေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့------``

ဤသို႕ အစခ်ီကာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးသမိုင္း၏ ေကြ႕တစ္ေကြ႕တြင္ အမွတ္မထင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေရွးဦးပထမ တိုက္ဆိုင္ ဆုံစည္းခဲ့ရေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အေၾကာင္းကို ထပ္ေလာင္းေျပာျပ ရေပလတၱံ႕။

သို႕ေသာ္ ဤျဖစ္ရပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ့ေဖေဖ ေျပာျပသည့္ ``ေရႊယုန္ႏွင့္ေရႊက်ား`` သက္ကယ္ရိတ္သြားေသာ ဒ႑ာရီ ပုံျပင္စကားမဟုတ္။ စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပမည့္ ရဲေဘာ္ဓေလ့ ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္စဥ္မ်ား သည္ ကၽြန္ေတာ့ သားငယ္မ်ား၏ ႏွလုံးသား တြင္ ရာသက္ပန္ စြဲဝင္သြားေစရုံ သာမက သူတုိ႕၏ ပတ္ဝန္းက်င္ ကစားေဖာ္မ်ားေရွ႕တြင္လည္း ``အဲဒီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆုိတာဟာေလ တခါက ငါတုိ႕ေဖေဖနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ရဘူးသတဲ့-- ``ဟူ၍၎၊ (သုိ႕မဟုတ္) သူတို႕ပတ္ဝန္းက်င္ ၊ သူတို႕သားငယ္မ်ားေရွ႕တြင္လည္း ``အဲဒီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆုိတာဟာေလ တခါတုန္းက သားသားဖိုးဖိုးနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ရဘူးသတဲ့`` ဟူ၍၎။

ထုိသုိ႕ ထုိသုိ႕ အစခ်ီကာ သားစဥ္ေျမးဆက္ ဂုဏ္ယူစရာ မွတ္တမ္း တစ္ကြက္ ျဖစ္လိမ့္အုံးမည္ သာတည္း။  ။ ျမ၀တီ ရဲေခါင္ (လြတ္လပ္ေရး ေမာ္ကြန္း၀င္ ပထမအဆင့္)

ဒီပို႔စ္ထဲက ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းကို သူစေတြ႔ဖူးပံုအေၾကာင္းကို ပါးစပ္နဲ႔ ေျပာျပဖူးတာကို ၾကားဖူးေပမဲ့ စာကို ဖတ္ရသေလာက္ေတာ့ ေၾကာင္းအရာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မသိရွိခဲ့သလို ရသလည္း စာကိုဖတ္ရသေလာက္ မခံစားခဲ့ရဘူး။ အခုဒီပို႔စ္က အဘ ဦးရဲေခါင္ ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္က ေရးခဲ့တဲ့ စာမွႏ္း မသိေပမဲ့ မွတ္ခ်က္မွာ လာထည့္ထားတဲ့ Link ကို လိုက္ၾကည့္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ တင္ထားတာကို ေတြ႔ပါတယ္။ မူရင္းတင္ထားတဲ့ ေနရာမွာလည္း ဘယ္က ျပန္လည္ကူးယူေဖၚျပတယ္ဆိုတာ မပါတဲ့အတြက္ ေလာေလာဆယ္  ဒီအတိုင္းပဲ ျပန္လည္ေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ သူ႔ဆီေရာက္ရင္ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္က ေရးခဲ့တယ္ဆိုတာ ေမးၾကည့္ၿပီး ျပန္လာထည့္ေပးမယ္။ အဘဦးရဲေခါင္ အခု ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနက အစားအေသာက္ နည္းနည္းပဲ ၀င္လို႔အားနည္းတာ ရွိေပမဲ့ ေနရထိုင္ရ သက္ေတာက္သက္သာ ရွိတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ မွတ္ဥာဏ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခ်ိန္တိုကာလတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေမ့တတ္ေပမဲ့ အရင္ကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေမးရင္ တလံုးမက်န္ အကုန္ျပန္ေျပာႏိုင္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။


ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

Posted in: ျမ၀တီ ရဲေခါင္,ေဆာင္းပါး