ကံမေကာင္းေသာ ေန႔တေန႔ (13/4/11)

ႏွစ္သစ္မွာ မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုၾကပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းရင္း အားလံုးကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္သပါတယ္။ ဒီပို႔စ္ကို တင္ဖို႔လုပ္ေနတာ သၾကၤန္ၿပီးကတည္းက ျဖစ္ေပမဲ့ အခ်ိန္မရတာနဲ႔ အခုမွပဲ တင္ျဖစ္ပါတယ္။ သၾကၤန္ကာလဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ၿပီး၊ ရွိတဲ့အလုပ္ေတြ အကုန္နားၿပီး ေပ်ာ္စရာ ေရကစားၾကတဲ့ အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္သလို ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း အီစတာေက်ာင္းပိတ္ရာသီ ျဖစ္လို႔ အလုပ္ေတြ နားၿပီး အားလံုးက အီစတာပြဲေတြ က်င္းပၿပီး ေပ်ာ္ပါးၾကတဲ့ အခါသမယ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆစ္ဒနီအပါအ၀င္ ကမာၻအရပ္ရပ္ကို ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသကိုပဲ ေရာက္ေရာက္ မိမိတို႔ ေရာက္ရာအရပ္မွာ မိမိတို႔ ရိုးရာသၾကၤန္ကုိ ရေအာင္ဖန္တီးၿပီး ေပ်ာ္ၾကပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြ၊ Face book ေတြကေနၿပီး ျမန္မာေတြ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ က်င္းပတဲ့ သၾကၤန္အခမ္းအနားေတြကို ၾကားသိရတာ အင္မတန္မွကို ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း လူတကာေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ေလ့ရွိၾကတဲ့ သၾကၤန္နဲ႔ အေၾကာင္းမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ကင္းကြာေနတာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ဒီႏွစ္ သၾကၤန္မွာလည္း ေပ်ာ္ခြင့္မရဘဲ ကၽြန္မအတြက္ အလုပ္မ်ားဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္ေနသလို တသက္မွာတခါသာ မွားဖူးတဲ့အမွားတခုကို က်ဴးလြန္ခဲ့မိၿပီး ဘ၀မွာစိတ္ဖိစီးမႈ ေရခ်ိန္အျမင့္မားဆံုး အဆင့္ကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ဖိစီးစရာ အေၾကာင္းအရာတခုကို ျပန္လည္ မေ၀မွ်လိုေပမဲ့ ကၽြန္မေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ဒီလို အေတြ႔အၾကံဳမ်ိဳးကုိ ျမန္မာလူမ်ိဳးထဲက ဘယ္သူတဦးတေယာက္မွ ၾကံဳဖူးလိမ့္မယ္ မထင္လို႔ ကၽြန္မၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳဆိုးကို ဘေလာ့ဂ္မွာ မွတ္တမ္းတင္ထားရင္း စာဖတ္သူေတြကို ေဖါက္သည္ခ်လိုက္ပါတယ္။

အဲဒီေန႔က အလုပ္မွာ ကၽြန္မက Palliative Care Unit (PCU) လို႔ ေခၚတဲ့ ကုလို႔မရေတာ့တဲ့ သူေတြနဲ႔ ေသအံ့ဆဲဆဲ လူနာေတြကို ႏွစ္သိမ့္ကာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တဲ့ Ward မွာ တာ၀န္က်ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ့ တေန႔တာ အေတြ႔အၾကံဳကို မေျပာခင္ Palliative Care နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ အနည္းငယ္ ေဖၚျပခ်င္ပါတယ္။ Palliative Care ဆိုတာ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကင္ဆာလို ေရာဂါတခုခုကို ခံစားေနရတဲ့ လူနာေတြအတြက္ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေရာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာပါ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ကူညီေစာင့္ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈပါ။ Palliative Care ကို ေစာင့္ေရွာက္ခံေနတဲ့ လူနာေတြမွာလည္း အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ၾသစေၾကးလ်ားမွာ Palliative Care နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး Hospital Care နဲ႔ Community Care ဆိုၿပီး နည္းႏွစ္နည္းနဲ႔ ကူညီတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

Community Care မွာ မိသားစုက တာ၀န္ယူ ေစာင့္ေရွာက္လို႔ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ လူနာေတြအတြက္ Community Nurse ေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး လူနာရဲ့ မိသားစု ဆရာ၀န္နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ မလုပ္လုပ္ကာ လူနာကို အိမ္ေတြမွာ လိုက္ၾကည့္ေပးပါတယ္။ လူနာရဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြအတြက္ တျခား Team member ေတြကို ျပန္အစီရင္ခံၿပီး တျခားလိုအပ္တဲ့ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးၿပီး လူနာအတြက္ လိုအပ္တဲ့ Services ေတြကိုလည္း လိုအပ္သလို လမ္းညြန္ေပးပါတယ္။ Hospital Care မွာ က်ေတာ့ Team Member ေတြ အားလံုးက ေဆးရံုမွာ ရွိၿပီး လူနာေတြကလည္း အေျခအေန အမ်ိဳးမိ်ဳး ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က Community Care မွာ ေစာင့္ေရွာက္ခံေနရာကေန Pain Management ကို ပိုမိုလိုအပ္လို႔ ခဏလာကုသခံဖို႔ ေရာက္လာၾကၿပီး မိသားစု၀င္ေတြက Staff ေတြဆီက ဘယ္လိုေစာင့္ေရွာက္တယ္ ဆိုတာ သင္ယူၿပီး အိမ္ကို ျပန္ေခၚသြားမည့္ လူနာေတြ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ မိသားစု၀င္ေတြ အားလပ္ရက္ ခရီးသြားစရာရွိလို႔ ျဖစ္ေစ အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ မိသားစု ဆရာ၀န္ရဲ့ ေထာက္ခံခ်က္နဲ႔ Respite Care သေဘာနဲ႔ ေဆးရံုမွာ ခဏလာေနၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေနာက္ဆံုးေန႔ကို ေစာင့္ဖို႔ တျခားေဆးရံုေတြက လႊဲေျပာင္းေပးျခင္း ခံရသူေတြ ျဖစ္တယ္။ palliative Care ေၾကာင့္ လူနာေတြရဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ကေတာ့ လူနာေတြဟာ ဘ၀ရဲ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို Health Care Professional အမ်ိဳးမ်ိဳးရဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ Quality of life ကို ပိုင္ဆိုင္ရရွိၿပီး ဘ၀ကို သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ အဆံုးသတ္ခြင့္ ရရွိသြားပါတယ္။ ေသဖို႔အတြက္ ေသျခင္းတရားကို ေကာင္းေကာင္း ျပင္ဆင္ၿပီး ရင္ဆိုင္သြားႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီေန႔က မနက္အေစာႀကီး ေဆးရံုက Nursing Admins ရံုးခန္းေရွ႔ကို ကၽြန္မ ေရာက္တာနဲ႔ ဘယ္ Ward မွာ တာ၀န္က်တယ္ဆိုတာ သိရၿပီး တာ၀န္က်တဲ့ PCU ကို ေရာက္လာပါတယ္။ Ward ထဲေရာက္တာနဲ႔ ရံုးခန္းေတြ အလြန္မွာ အရင္ေတြ႔ရတဲ့ လူနာတေယာက္ခန္းေတြကို ခန္႔မွန္းၾကည့္ရႈရင္းနဲ႔ Ward မွာ Heavy ျဖစ္ေနလား Light ျဖစ္ေနလားဆိုတဲ့ အေျခအေနကို အနည္းငယ္ ခန္႔မွန္းလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။ PCU မွာ အလုပ္ခြဲေ၀ပံုက တျခား Ward ေတြလို Staff တေယာက္စီအတြက္ ဘယ္လူနာကို တာ၀န္ယူရမယ္ဆိုၿပီး လူနာခြဲေ၀ေပးျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ Team Work ပိုဆန္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ကုတင္ ၂၀ ရွိတာကို A Side မွာ တာ၀န္က်သူေတြနဲ႔ B Side မွာ တာ၀န္က်သူေတြဆိုတာပဲ ခြဲေလ့ရွိၿပီး ဘယ္သူေတြက Regular Medication ေဆးေပးမယ္၊ ဘယ္သူက Morphine Round မွာ တာ၀န္ယူမယ္ ဘယ္သူေတြက လူနာအိပ္ရာထဖုိ႔နဲ႔ မနက္စားဖို႔နဲ႔ ေဆးေသာက္ဖို႔ စသည္တို႔ကုိ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ Nursing Care ကို တာ၀န္ယူမယ္ဆိုတာ ေနာက္မွ ျပန္ခြဲေ၀ယူေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မက အဲဒီေန႔က တေယာက္ခန္းပိုမ်ားတဲ့ Ward ထဲ ၀င္၀င္ခ်င္း ေတြ႔ရတဲ့ A ဆိုက္မွာ တာ၀န္က်ပါတယ္။

ထသြားထလာႏိုင္တဲ့ လူနာေတြကို မနက္စာစားခ်ိန္နဲ႔ ေဆးေသာက္ခ်ိန္နီးၿပီ ထလို႔ရၿပီလို႔ ႏိုးၿပီး ေရခ်ိဳးခ်င္ရင္ မ်က္ႏွာသုပ္ပ၀ါေတြ တျခားလိုအပ္တဲ့ အရာေတြ ျပင္ေပးလိုက္ရင္ ၿပီးေပမဲ့ အားအင္ခ်ည့္ႏွဲ႔ေနၿပီး ကုတင္ေပၚမွာ လွည့္ေတာင္ မလွည့္ႏိုင္တဲ့ လူနာေတြကိုက်ေတာ့ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ အစအဆံုး ျပဳစုရတာေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မက်တဲ့ဘက္မွာ အဲလိုမ်ိဳးလူနာမ်ိဳးေတြက ပိုမ်ားပါတယ္။ မနက္ပိုင္းဆို ဧည့္ခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ မိသားစု၀င္ေတြလည္း မေရာက္လာေသးတာနဲ႔ မနက္စာကို ခြပ္ေၾကြးေပးရတဲ့ လူနာက မ်ားေတာ့ ပိုၿပီးလက္၀င္ေစပါတယ္။ မိမိဘက္အျခမ္းမွာ ၿပီးသြားလို႔ တျခားဘက္အျခမ္းမွာ မၿပီးေသးရင္ သြား၀ိုင္းကူေပးရတာ ရွိေတာ့ လူနာေတြရဲ့ အေျခအေနကုိ ဖိုင္ထဲမွာ မွတ္တမ္းတင္တဲ့ Nursing Progress Note ကို ေန႔လည္စာ စားတဲ့အခ်ိန္ထိ တခုမွ ေရးဖို႔အခ်ိန္ မရေသးဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မမွာ ေဆးရံုက ႏွစ္စဥ္ တႏွစ္ကို အနည္းဆံုး ႏွစ္ႀကိမ္ မျဖစ္မေန တက္ရတဲ့ Fire Awareness, Manual Handling, Infection Control တို႔လို သင္တန္းေတြ တခုမွ မတက္ရေသးလို႔ အဲဒီမနက္က Nurse Educator ကို ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့ တက္ရမလဲ အခ်ိန္ဇယား သိခ်င္တယ္ ေမးထားတာကို သူက ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္မွာ သူ႔ကိုဖုန္းဆက္လိုက္ပါ သူဘယ္အခ်ိန္အားမယ္ဆုိတာ ေျပာမယ္၊ မအားရင္လည္း အခ်ိန္ညွိၿပီး ေတြ႔ရေအာင္ ေျပာထားလို႔ ဖုန္းဆက္စရာကလည္း ရွိေနပါတယ္။ Nursing Report ကလည္း လူနာတေယာက္အတြက္ေတာင္မွ မေရးေသးဘူး။ အလုပ္မ်ားရင္ အခ်ိန္က ကုန္ျမန္သထက္ ျမန္ေလ့ရွိတာလည္း သဘာ၀ပဲ။ လူနာေတြ ထမင္းစားၿပီးလို႔ အိပ္စက္နားေနအခ်ိန္အတြက္ ျပင္ဆင္ေပးတဲ့ အခ်ိန္မွာ Staff ေတြရဲ ့ပထမအသုတ္ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မက ဒုတိယအသုတ္မွာ က်ၿပီး ပထမအသုတ္ သမားေတြ ျပန္လာမွ ေန႔လည္စာ စားရမွာျဖစ္တယ္။ Ward person တာ၀န္က်တဲ့ သူနာျပဳက ပထမအသုတ္မွာက်ၿပီး သူက ကၽြန္မကို သူကိုင္ထားတဲ့ Pager ကို ေပးခဲ့ၿပီး မၾကာခင္ ေရာက္လာမည့္ ေန႔လည္ဘက္ တာ၀န္က်တဲ့ Ward Person ကို ေပးလိုက္ပါဆိုလို႔ ယူထားေပးလုိက္ပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ ဒုတိယအသုတ္ သမားေတြက ဆက္လက္ၿပီး လူနာေတြ အိပ္လို႔ရေအာင္ ကုတင္အေနထားနဲ ႔လူနာရဲ့ အေနထားကို ထိုင္လွ်က္အေနထားကေန ခ်ိဳးတင္ထားတဲ့ ကုတင္ေတြကို ျပန္ေျဖာင့္သြားေအာင္ လုပ္ၿပီး ထမႏိုင္တဲ့ လူနာေတြကို အိပ္ရာနာ မျဖစ္ေအာင္ သူတို႔လွည့္ခ်င္တဲ့ ဘက္ကိုလွည့္ေပးၿပီး ေဘးေစာင္း အေနအထားအိပ္ရေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးေနပါတယ္။ Ward person တာ၀န္က်တဲ့ နာ့စ္ဆီက Pager ကို ကၽြန္မ လက္ခံရရွိၿပီး ငါးမိႏွစ္ေတာင္ မၾကာလိုက္ဘူး အသံျမည္လာလို႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ PCU မွာ တာ၀န္က်တဲ့ Ward Person ရဲ့ တာ၀န္တခုျဖစ္တဲ့ Funeral Service က အေလာင္းလာယူေနလို႔ သြားၿပီး Body ကို Release လုပ္ေပးဖို႔ အေၾကာင္းၾကားလာတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မနက္ပိုင္း တာ၀န္က်တဲ့ Ward Person ကလည္း ေန႔လည္စာစားဖို႔ သြားလိုက္ၿပီ၊ ေန႔လည္ဘက္တာ၀န္က်တဲ့ Ward Person ေရာက္ဖို႔က ေနာက္ထပ္ ၁၅ မိႏွစ္ခန္႔ လိုေသးတယ္၊ ေလာေလာဆယ္ ဒီ Pager က ကၽြန္မလက္ထဲမွာ ရွိေနေတာ့ အေလာင္းထားရာ အေအးခန္းသြားၿပီး အေလာင္းကို Funeral Directors ေတြ လက္ထဲ လႊဲေေျပာင္းေပးဖုိ႔က တာ၀န္က ကၽြန္မတာ၀န္လံုးလံုး ျဖစ္သြားတယ္။

သိပ္လည္း ၾကာမွာမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မနဲ႔အတူတူ Ward ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ တျခား staff ေတြကို Body သြား Release လုပ္ေပးလိုက္ဦးမယ္လို႔ အသိေပးၿပီး Receptions မွာ ေရခဲတိုက္ေသာ့နဲ႔ အေလာင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို သြားေတာင္းၿပီး အေလာင္းထားရာ ေရခဲတိုက္ကို လာလိုက္တယ္။ PCU မွာ Ward Person တာ၀န္က်တဲ့သူတိုင္း ဒီတာ၀န္ကို ယူရပါတယ္။ ကၽြန္မက စိတ္မပါလက္မပါနဲ႔ ဒီလိုပဲ Ward person ကိုယ္စား အေလာင္းကို ထုတ္ေပးဖို႔ အေအးခန္းကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္ၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးၿပီးတာနဲ႔ ပံုမွန္အတိုင္းပဲ Funeral Directors ႏွစ္ေယာက္က လာၿပီး သူတို႔ အသုဘယာဥ္ေပၚက အေလာင္းစင္ကို တြန္းခ်လာၿပီး အေအးခန္းထဲ၀င္လာၾကတယ္။ တေယာက္က က်န္တဲ့တေယာက္ကို Procedure ေတြ ရွင္းျပေနတာေတြ႔ေတာ့ အဲဒီတေယာက္က လူသစ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္။ အဲဒီတေယာက္က ကၽြန္မကို ဘယ္အေလာင္းလဲ ေမးေတာ့ ကၽြန္မက စာရြက္ကိုယူၿပီး နာမည္ဖတ္ျပတယ္ ဘယ္ေန႔က ကြယ္လြန္သူျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ေျပာၿပီး အကုန္လံုးမွ ႏွစ္ေလာင္းပဲရွိေတာ့ အဲဒီႏွစ္ေလာင္းထဲက တေလာင္းပဲ စစ္ၾကည့္ပါလို႔ ေျပာေတာ့ သူက လက္အိပ္စြပ္ၿပီး အေလာင္းထည့္ထားတဲ့ ဇစ္ကိုဆြဲထုတ္ၿပီး စစ္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္မေတာ့ လက္အိပ္လည္း မစြပ္ထားဘူးဆိုေတာ့ ၀င္မၾကည့္ဘူး စာရြက္ထဲက နာမည္ကုိပဲ မတ္တ္ပ္ရပ္လွ်က္ ဖတ္ျပပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သူတို႔ဖါသာသူတို႔ အေအးခန္းထဲက စင္ေပၚကေန သူတိို႔စဥ္ေပၚေရာက္ေအာင္ တြန္းထည့္ၿပီး သူတို႔ရဲ့ အသုဘတင္တဲ့ ကားထဲ သြားထည့္တယ္။ ျပန္လာၿပီး လက္အိပ္ခၽြတ္၊ လက္ေဆးၿပီးတာနဲ႔ သူတို႔ဆီပါသြားမည့္ စာရြက္နဲ႔ ကၽြန္မဆီမွာ က်န္ခဲ့မည့္ စာရြက္နဲ႔ စာအုပ္မွာ သူတို႔ေရာ ကၽြန္မပါ လက္မွတ္ထိုးၿပီးရင္ အေလာင္းထုတ္ေပးထုတ္ယူတဲ့ကိစၥ ၿပီးသြားတယ္။ အဲဒါ ၿပီးတာနဲ႔ သူတို႔လည္းျပန္တယ္၊ ကၽြန္မလည္း Reception မွာ စာအုပ္နဲ႔ ေသာ့ ျပန္သြားအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔လည္ဘက္တာ၀န္က်တဲ့ Ward person နဲ႔ေတြ႔လို႔ Pager ကိုပါ တခါတည္း အပ္လုိက္တယ္။ အေလာင္း လႊဲေျပာင္းေပးျခင္းကိစၥက ပံုမွန္အတိုင္းဆို ဒီမွာတင္ ၿပီးပါၿပီ။

မၿပီးတာက ေနာက္တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေန႔လည္စာ စားအၿပီးမွာ ကၽြန္မက မနက္က ခ်ိန္းထားတဲ့ Nurse Educator နဲ႔ ေတြ႔ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔လည္ဘက္ Ward Person က ကၽြန္မကို Nurse Supervisor ေခၚေနတယ္ဆိုၿပီး လာေခၚလို႔ လိုက္သြားေတာ့ ကၽြန္မ အေလာင္းမွားၿပီး ထုတ္ေပးလိုက္ေၾကာင္း သိရတယ္။ အေလာင္းျပန္လာလဲတဲ့ Funeral Directors ေတြကိုလည္း ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္မလည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ေခါင္းႀကီးသြားတယ္ "နင္ေသေသခ်ာခ်ာ မစစ္ဘူးလား" နဲ႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ေမးေနတဲ့ Nurse Supervisor ကို စစ္ပါတယ္ စာရြက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ျပတယ္ ဘယ္အေလာင္းဆိုတာကို Funeral Director က အိတ္ကိုဇစ္ျဖဳတ္ၿပီး စစ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မက လက္အိပ္မစြပ္ထားလို႔ အျပင္ကေနၿပီး စာရြက္ကိုဖတ္ျပတယ္ ရင္ဘတ္မွာ ကပ္ထားတဲ့ စာရြက္ေရာ လက္မွာ တပ္ထားတဲ့ နာမည္ေရာ Funeral Director တေယာက္က ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ပါတယ္" လို႔ ေျပာျပေတာ့ စစ္ရင္ အဲလိုမွားစရာအေၾကာင္း လံုး၀မရွိႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး နင္တို႔မစစ္လို႔သာ အခုလိုမွားတာ ဆိုၿပီး ေျပာလုိက္တာ ကၽြန္မလည္း ဘာ ျပန္ေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ ေခါင္းေတြ ထူပူၿပီး ဘာမွကို ျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ အေလာင္းကို ျပန္သြားလဲေပးေတာ့ Supervisor ကိုယ္တိုင္ အေအးခန္းထဲ လိုက္ပါတယ္။ ရံုးခန္းကေန အေအးခန္းကို အသြားေရာ အျပန္ပါ တလမ္းလံုး ကၽြန္မကို အျပစ္တင္လိုက္တာ ကၽြန္မက လံုး၀ကို သံုးစားလို႔ေတာင္ မရျဖစ္သြားတယ္။ Funeral Directors ကို "ကၽြန္မက စာရြက္ဖတ္ၿပီး ရွင္က လူနာကို ကိုင္ၿပီးကို စစ္တာ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီးမွားတဲ့ အေလာင္းကို ယူသြားရတာလဲ" လို႔ အျပစ္တင္ခ်င္ေပမဲ့ သူလည္း သူ႔အေပၚက တေယာက္ဆူထားတာ မ်က္ႏွာေလး ဇီးရြက္ေလာက္ပဲ က်န္တာ ေတြ႔ေတာ့ ဘ၀တူ အဆူခံ ျဖစ္ေနၿပီမို႔ ကၽြန္မလည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။

အေလာင္းကို ျပန္ခ်ိန္းေပးၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မကို မနက္ Supervisor က ေန႔လည္ Supervisor ကို သက္ေသထားၿပီး ျပင္းထန္တဲ့ Warning ဆိုၿပီး Warning ေပးပါတယ္။ Warning ေပးရာမွာ ဒီကိစၥဟာ တကယ္ကို big issue ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ မသၿဂႌဳလ္ခင္ သိရလို႔ ေတာ္ေသးတယ္၊ သၿဂႌဳလ္ၿပီးမွသာ သိရရင္ ေဆးရံုလည္း တရားစြဲခံရ ကၽြန္မေရာသူပါ တရားရင္ဆိုင္ၿပီး အခ်ဳပ္ခန္းထဲ သြားေနရလိမ့္မယ္ နယူးေဆာက္ေ၀းနဲ႔ ၾသစေၾကးလ်ားမွာ ျဖစ္တဲ့ ႀကီးေလးတဲ့ ျပစ္မႈရဲ့ တရားခံ စာရင္း၀င္သြားမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ဒီမိုမျဖစ္ေစနဲ႔ ဒီလို ေနာက္တခါျဖစ္ရင္ ေဆးရံုအေနနဲ႔ ကၽြန္မကို ခြင့္လြတ္ဖို႔ လုးံ၀မရွိေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဒီအထိ ကၽြန္မလက္ခံတယ္ပါတယ္၊ ကိုယ္မွားတယ္ဆိုတာလည္း ၀န္ခံခဲ့တယ္ ေနာက္မျဖစ္ဖို႔ကိုလည္း ဂတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီအထိ ဘာျပႆနာမွ မရွိဘူး။ ကၽြန္မမွားတဲ့အတြက္ ကၽြန္မလည္း ၿငိမ္ခံၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူဆက္ေျပာတာက ကၽြန္မက လံုး၀ Careless ျဖစ္တဲ့သူမို႔ Professional Practice လံုး၀မရွိဘူး အေလာင္းတခုလံုးကိုေတာင္ ဒီလို မွားၿပီး လႊဲေပးခဲ့ရင္ လူနာကို ေဆးေပးရင္လည္း ဒီလိုပဲ Careless ျဖစ္ၿပီး ေဆးမွားေပးၿပီး လူနာေတြ ေသကုန္မွာ ျဖစ္လို႔ ကၽြန္မဟာ Reliable လံုး၀မရွိေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။

ဒါကိုေတာ့ ကၽြန္မ လံုး၀လက္မခံႏိုင္ဘဲ အဲဒါကို ေဆးမွားေပးတာနဲ႔ ဥပမာေပးစရာ မဟုတ္ဘူး ေဆးေပးတာ သူနာျပဳေတြရဲ့ ေန႔တဓူ၀အလုပ္ Body Release လုပ္တာက တခါတေလမွ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ ျဖစ္လို႔ ဒီေနရာမွာ ဒီလိုျဖစ္သြားလို႔ ေဆးေပးတဲ့ေနရာမွာလည္း ဒီလိုလုိက္ျဖစ္လိိမ့္မယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်တာကိုေတာ့ ကၽြန္မ လက္မခံဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ အတူတူပဲ ဘာမွမကြာဘူး ျပန္ေျပာၿပီး ကၽြန္မနဲ႔ အနည္းငယ္ အေခ်အတင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေဘးက ေန႔လည္ဘက္တာ၀န္က်တဲ့ Supervisor က ေဆးေပးတာလည္း ႏွစ္ေယာက္ စစ္ရတယ္၊ Body Release လုပ္တာလည္း ႏွစ္ေယာက္ စစ္ရတယ္ဆိုေတာ့ Procedure အရ တူတာကို ေျပာတာလို႔ ၀င္ေထာက္ပါတယ္။ ကၽြန္မက စစ္ရတာကို ကၽြန္မလက္ခံတယ္ Body မွားသြားသလိုမ်ိဳး ေဆးေပးရာမွာလည္း အျမဲမွားေနၿပီး လူနာေတြ ေသကုန္မယ္ Reliable မျဖစ္ဘူးဆိုတာကို လက္မခံတာပါလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ မနက္ပိုင္း တာ၀န္က်တဲ့ Supervisor က တရုတ္မျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မကိုသာ Professional Practice မရွိဘူးလို႔သာ သူေျပာတယ္ သူျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာက သူျဖစ္ေနတဲ့ အမူအရာ သူေျပာေနတဲ့ စကားအဆက္အစပ္ေတြက Professional တေယာက္ မေျပာနဲ႔ ရိုးရိုး အရပ္ထဲက ေစ်းသည္တေယာက္ေလာက္ေတာင္ အဆင့္ရွိတာ မေတြ႔ဘူးလို႔ ကၽြန္မက ေတြးပဲ ေတြးေနတယ္ ေျပာေတာ့မေျပာျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္မလည္း Incident Accident report ေရးၿပီးတာနဲ႔ အခုျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥမွာ Funeral Director ကို ယံုၾကည္မိၿပီး ျဖစ္သြားတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ အမွားျဖစ္ပါတယ္ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစရဘူးလို႔ ဂတိေပးၿပီး ျပန္လာလိုက္တယ္။

အက်ိဳးအဆက္အေနနဲ႔ အဲဒီေန႔ ေနာက္ပိုင္း ေဆးရံုက အေလာင္းမွားသယ္ခံရတဲ့ မိသားစုကိုေတာင္းပန္တယ္လို႔ သိရၿပီး ေဆးရံုမွာလည္း Body release လုပ္ရင္ တေယာက္တည္း ေပးမလုပ္ေတာ့ဘဲ ႏွစ္ေယာက္လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဥပမဒကို ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ PCU က staff ေတြအတြက္ Ward ထဲမွာ အလုပ္မ်ားလို႔ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့ Ward Person အျဖစ္ တာ၀န္ေပးျခင္း ခံရေလ့ရွိၿပီး အေအးခန္းထဲ တေယာက္တည္း သြားမရဲတဲ့ Casual Staff အေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မေၾကာင့္ ေဆးရံုဥပေဒတခု ေျပာင္လိုက္တာ ေကာင္းတဲ့လကၡဏာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္လည္း အဲဒီေန႔က စားလို႔လည္းမ၀င္ အိပ္လို႔လည္းမေပ်ာ္ ျဖစ္ၿပီး တရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း သံုးကီလိုေက်ာ္ ေလွ်ာ့သြားေတာ့ ကီလိုတိုးေနလို႔ ကိုယ္တိ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဗမာအကႌ်ေတြ ၀တ္လို႔မရဘဲ ၾကပ္ေနရာကေန တပတ္အတြင္း ျပန္၀တ္လို႔ ရသြားတဲ့ အဆိုးထဲက ေကာင္းက်ိဳးေလးေတာ့ ရသြားပါတယ္။ ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္ေတာ့ အဲဒီေန႔က အေလာင္းသြားလႊဲေျပာင္းေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ လူနာေတြကို Reposition လုပ္ေပးရဦးမယ္၊ ကၽြန္မေစာင့္ေရွာက္တဲ့ လူနာေတြရဲ့အေၾကာင္းကို Progress Notes ေတြေရးရဦးမယ္၊ Nurse Educator နဲ႔လည္း ေတြ႔ရဦးမယ္ ဆိုၿပီး ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ရဲ့ အလုပ္ေတြက ေခါင္းထဲမွာ ေနရာယူေနပါတယ္။ အခုလာလုပ္ေပးတာက သူမ်ားအတြက္ ခဏမလြဲသာလို႔ လာလုပ္ေပးတယ္လို႔ ယူဆထားခဲ့ပါတယ္။ အာရံု ႏွစ္ခုမရတဲ့ကၽြန္မအတြက္ တခုကို လုပ္ေနခ်ိန္မွာ တျခားတခုကို စဥ္းစားမေနသင့္ဆိုတာ တကယ္ကို သင္ခန္းစာ ယူစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသၾကၤန္ကာလအတြင္း အဲဒီေန႔အတြက္ ကၽြန္မလို အျဖစ္မ်ိဳးကို ၾကံဳၿပီး ကၽြန္မေလာက္ စိတ္ဖိစီးရသူ ဒီကမာၻမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမယ္မထင္ဘူး။


ႏွစ္သစ္မွာ ေဘးရန္ ေၾကာင့္ၾကဆင္းရဲျခင္း ကင္းၿပီး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ကာ ႏွလံုးစိတ္၀မ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။

Posted in: Australian society and environment,Nursing (သူနာျပဳ),Work Experience,က်န္းမာေရး/ဇီဝသိပၸံ