အမွတ္တရမ်ား
စက္ေလွကို ကမ္းကပ္လာစဥ္ နက္ရႈိင္းေတာက္ပတဲ့ေနေရာင္ျခည္ ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့ ျမစ္ကမ္း ေရျပင္က လွပစြာ တလက္လက္ ထေနပါတယ္။ အ၀ါေရာင္ စက္ေလွကို ဆိပ္မွာကပ္လိုက္တာနဲ႔ တလိပ္လိပ္တက္ေနတဲ့ ညင္သာတဲ့လိႈင္းလံုးေလးေတြနဲ႔အတူ ကမ္းစပ္ျမစ္ေရက ေရစက္ေရေပါက္ေတြ ဒလိတ္ေကာက္ေကြးနဲ႔ ျဖာထြက္လ်က္ ရွိေနပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြ အားလံုး သစ္သားဆိပ္ကူးတံတားေဟာင္း ေလးကတဆင့္ စက္ေလွထဲကေန ဆိပ္ေပၚကို တေျဖးေျဖးထြက္ခြာလ်က္ ရွိပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႔ကို မေရာက္မီကပင္ စက္ေလွေမွာင္းသမား ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္သူက အခုေရာက္မယ့္ဆိပ္က ေနာက္ဆံုးဆိပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာထားၿပီး ျဖစ္တယ္။စက္ဆီအနံ႔ေတြနဲ႔ ေရာေနတဲ့ ျမစ္ေရအနံံ႔ကို သူသတိထားမိလိုက္တယ္။ ကမ္းနားတေလွ်ာက္ ဇင္ေယာ္ငွက္ေတြက ဟိုမွသည္မွ ေတာင္ပံတဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ လူလာေခါက္တုန္႔ ပ်ံသန္းလႈပ္ရွားလ်က္ ရွိေနပါတယ္။ လမ္းမေတြေပၚမွာ သစ္ပင္ေတြ၊ မိုးေမွ်ာ္အေဆာက္ဦးေတြကို စိတ္၀င္တစားနဲ႔ သူေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ ေမာ့ၾကည့္ေနစဥ္ သူ႔ရဲ့ စိတ္၀င္စားမႈအားလံုးက အာေခါင္ျခစ္သံနဲ႔ ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့ အသံပိုင္ရွင္ေလးေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားပါတယ္။ သူမက ပန္းေရာင္ ကုတ္အက်ိၤေလးကို ၀တ္ထားၿပီး လူရြယ္ရဲ့ အရပ္တ၀က္ခန္႔ရွိတဲ့ ကေလးမေလး တဦး။
လူရြယ္က သက္ျပင္းခ်ၿပီး “လာ၊ အေဖေဖ့လက္ကို ကိုင္ထား” လို႔ ယဥ္ေက်းစြာ ဆိုတယ္။ သူမရဲ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေဖါင္းအိတဲ့ လက္ေလးကို သူရဲ့ ၾကမ္းတမ္းၿပီး က်ံဳလီေနတဲ့လက္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ သူက သက္ျပင္း ခ်လ်က္ သူ႔ကိုယ္သူ သေဘာက်တဲ့အျပဳံးနဲ႔ “အေမျဖစ္ေနရတာ ၾကာၿပီပဲ” လို႔ တိုးညွင္းစြာ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ကေလးကို စိတ္မရွည္စြာ ၾကည့္လ်က္ “ကဲ သြားၾကရေအာင္ သမီး” လို႔ အရယ္တ၀က္နဲ႔ ေျပာၿပီး သူတို႔သားအဖ ကမ္းမွ စတင္ထြက္ခြာၾကပါတယ္။
ႏွစ္ေယာက္သား မွန္ေၾကြျပားခင္းလမ္းတေလွ်ာက္ အတန္ၾကာေလွ်ာက္လာၾကၿပီးေနာက္ မိုးထိျမင့္မားေနတဲ့ အေဆာက္ဦးေတြက သူတို႔ကိုယ္ေပၚ အုပ္မိုးလ်က္ ေနေရာင္ျခည္ မက်ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ ကာကြယ္ေနတယ္။ ကေလးမေလးက လမ္းတေလွ်ာက္ သီခ်င္းေလး အသံေသးအသံေၾကာင္နဲ႔ ညည္းတြားရင္း ခုန္လိုက္ေပါက္လိုက္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာတယ္။ လူရြယ္ကေတာ့ ကေလးမေလးနဲ႔ အေနာက္ကေနၿပီး မနီးမေ၀းမွာ ကပ္ၿပီး ေလ်ာက္လိုက္လာတယ္။ ကေလးကစားကြင္းဆီကို သြားေနေပမဲ့ သူသြားလိုတဲ့ ကေလးကစားကြင္း ရွိရာေနရာကို ဦးတည္သြားေနတာမ်ိဳးထက္ ေရာက္တက္ရာရာ ေငးေမာလ်က္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး သြားေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ငယ္စဥ္က သူႏွစ္သက္ေပ်ာ္ပါးက်င္လည္ က်က္စားခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေဟာင္းကို ရွာေဖြလိုက္ အေျပာင္းအလဲေတြအေပၚ သံုးသပ္လိုက္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာေနတယ္။ သူ႔ရဲ့ ငယ္ဘ၀ကို ျပန္လည္ သတိရေစတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ အားလံုးကို သူ႔ေခါင္းထဲမွာ စုစည္းလ်က္ ရွိပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ လူ႔ဘ၀အစ ကေလးဘ၀ကာလ၊ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လူမွန္းသိတတ္စရြယ္၊ မူၾကိဳေက်ာင္း၊ ခ်စ္ရေသအေမ အရာအားလံုးက သူ႔အတြက္ သတိတရ ျဖစ္ေစပါတယ္။
“ကစားကြင္းက ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ ေဖေဖ” ကေလးမေလးက ေမးတယ္။
“ဟို.. ေဖေဖ ဒီကိုမေရာက္တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေဖေဖ (အခုဘယ္လိုေနလဲဆိုတာ) သိပ္ေတာ့မေသခ်ာဘူး သမီး” လို႔ မခ်င့္မရဲ တံု႔ဆိုင္းစြာနဲ႔ သူေျဖလိုက္တယ္။
“သမီးတို႔ အိမ္နားမွာ ရွိတဲ့ ကစားကြင္းထက္ ပိုေကာင္းလား ေဖေဖ” ကေလးမေလးက စိတ္၀င္စားစြာနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။
“အဲဒါေတာ့ ေဖေဖမထင္ဘူး သမီး” လို႔ သူရယ္သြမ္းေသြးစြာနဲ႔ ေျဖတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကေလးမေလးက စကားေျပာရင္းနဲ႔ တခုခုကို သတိထားမိသြားၿပီး “ဒါေဖေဖ သမီးအရြယ္တုန္းက ကစားခဲ့တဲ့ ကစားကြင္း မဟုတ္လား ေဖေဖ” လို႔ ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးလိုက္တယ္။ သူမ ညြန္ျပေနရာကို ၾကည့္ရင္း “ဟုတ္တယ္ သမီး” လို႔ သူေျဖလိုက္တယ္။
သမီး သြားကစားမယ္ ဆိုၿပီး သူမ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားနဲ႔ ေျပးထြက္သြားတယ္။
ကမ္းနားကေန ဆယ္မိႏွစ္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၿမိဳ႔လယ္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ၿမိဳ႔က မတူကြဲျပားတဲ့ လူမ်ိဳးစံုနဲ႔ ျပည့္နက္ေနတယ္။ ေစ်းဆိုင္ေတြဆီက မီးေရာင္တလက္လက္, ေတးဂီတသံ၊ အကေဖ်ာ္ေျဖသံ၊ သီခ်င္းသံ တညံညံနဲ႔ အသံစံု ၾကားေနရတယ္။ (လမ္းေဘးပလက္ေဖါင္းေပၚက) ေျမျပင္ေပၚမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ေတာင္းရမ္းေနသူေတြကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္၊ သတင္းစာ၊ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ ေ၀သူေတြ၊ စာအုပ္ေၾကာ္ျငာသူေတြ မိႏွစ္ပိုင္းအတြင္း သူတို႔ဆီ ေရာက္လာေနတယ္။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြက တယ္လီဖုန္းကိုယ္စီေျပာလ်က္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အလုပ္မ်ားေနၾကတယ္၊ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြ လက္ခ်င္းခ်ိတ္လ်က္၊ အားကစားသမားေတြလည္း လမ္းေလွ်ာက္ေလ့က်င့္ ခန္းလုပ္လ်က္ ေတြ႔ရတယ္။ သူမွတ္မိခဲ့သမွ် ငယ္ဘ၀က ျမင္ေတြ႔ရတဲ့ အရာအားလံုး ေတြ႔ေနရတယ္။ အရာအားလံုး က်န္ရွိေနေသးပါလား တခုတည္းကလြဲရင္ ေပါ့ အဲဒီတခုကေတာ့ “ကစားကြင္း”။
ညီညာျပန္႔ျပဴမႈ မရွိတဲ့ ျမက္ခင္းကို သူၾကည့္လိုက္တယ္။ သူငယ္ငယ္က သူ႔အေမနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လာကစားခဲ့တဲ့ ကစားကြင္း မရွိေတာ့ပါ၊ ေကာင္စီက ႏွစ္အေတာ္ၾကာတုန္းကေတာင္ ကစားကြင္းကို ျဖဳတ္လုိက္ပံုရတယ္။ ျဖဴနီ၀ါျပာ ေရာင္စံု ကေလးကစားကြင္းေနရာမွာ အခုေတြ႔ရတာက ထိုင္ခံုရွည္တခုနဲ႔ သစ္ပင္တပင္တည္း ေအာက္မွာ စာဖတ္ေနသူ ျမက္ခင္းေပၚ လဲေလ်ာင္းသူ စံုတြဲေတြ ခ်စ္တင္းေႏွာေနသူေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ေနတဲ့ သစ္ပင္တပင္ကိုသာ ေတြ႔ရတယ္။ ခိုငွက္ေတြကို ေပါင္မုန္႔ေတြ ဆိတ္ၿပီး အစာေၾကြးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဗ်ိဳင္းျဖဴငွက္ေတြက တကြပ္ကြပ္ ေအာ္ျမည္လ်က္ သစ္ပင္အေပၚနဲ႔ အေအာက္ကို ေတာင္ပံတဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ရိုက္ခတ္ၿပီး ပ်ံသန္းလႈပ္ရွားလ်က္ရွိတဲ့ ျမင္ကြင္းတခုပဲ ကေလးဘ၀က ျမင္ကြင္းကို ဒီကစားကြင္းရွိတဲ့ ေနရာမွာ ျမင္ေတြ႔ရေတာ့တယ္။ သူစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ သက္ျပင္းတခုကို ခ်ၿပီး ကေလးဘ၀က ကစားခဲ့တဲ့ ကစားကြင္းလိုမ်ိဳးကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ဆိုၿပီး သူ႔အနီးနားပတ္၀န္းက်င္မွာ အရင္က ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ဒီနား ဟိုနား ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အရာေတြကို တေခါက္ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဘာမွမေတြ႔ေတာ့ပါ။
“ကစားကြင္း မရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား” လို႔ သမီးေလးက ေမးတယ္။
“မရွိေတာ့ဘူး ထင္တာပဲ”
Shopping ထဲ သြားၾကရေအာင္လို႔ သူမေျပာခင္ အနီေရာင္တိုင္ေပၚမွာ သံေခ်းတက္တနတဲ့ မီးခိုးေရာင္ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အနက္ေရာင္ ဒန္းတခုကို သူမက ေတြ႔ၿပီး ဟိုမွာ ၾကည့္ပါဦး ဒန္းတခု လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သူမက သူ႔အေဖကို မေစာင့္ဘဲ ဒန္းရွိရာကို ေျပးထြက္လာတယ္။ လူရြယ္က ေပ်ာ္ရႊင္သြားတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ သမီးဆီကို လိုက္ေလွ်ာက္လာၿပီး ဒန္းနားေရာက္ေတာ့ သမီးကိုု ညင္သာစြာ ခ်ီကာ ဒန္းေပၚတင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဒူးကိုေထာက္ၿပီး ဒန္းစီးခါးပတ္ကို ေသခ်ာစြာ ပတ္ေပးေတာ့ “အဲဒါဘာအတြက္လဲ ေဖေဖ” လို႔ ကေလးမေလးက ေမးတယ္။
“သမီးျပဳတ္က်မွာ စိုးလို႔ေပါ့” လို႔ လူရြယ္က ေျဖတယ္။
သူမက “ အိုေက” လို႔ ေျပာၿပီး စိတ္၀င္စား စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး စူးရွတဲ့မ်က္လံုနဲ႔ စူးစမ္းစြာ သူ႔အေဖကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
သူ႔အေဖကလည္း အလားတူ ျပန္ၾကည့္ရင္း “သမီးက ေဖေဖ့ေမေမ သမီးအဖြားရဲ့ မ်က္လံုးကို ပို္င္ဆိုင္ထားတယ္” သမီးသိလား လို႔ ရုတ္တရက္ ေမးလိုက္တယ္။
“ဟုတ္လား” လို႔ သူမက ျပန္ေမးေတာ့ “ဟုတ္တယ္” လို႔ သူက ျပန္ေျဖတယ္။
“အိုေကပါ” လို႔ ေျပာၿပီး သူမ ကစားခ်င္တာကလြဲၿပီး သူမ သိပ္စိတ္၀င္စားပံုမရဘူး။
ၿပီးေတာ့ သူမက “ေဖေဖ ဒီေနရာသမီးၾကိဳက္တယ္ သမီးတို႔ ခဏခဏ လာကစားရေအာင္ေနာ့္ ဒီေနရာ ဘယ္လိုေခၚလဲ တေခါက္ျပန္ေျပာျပဦး” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
“Parramatta” သူေျဖတယ္။
အိုေက ဒီနာမည္ သမီးၾကိဳက္တယ္ လို႔ ေျပာၿပီး “ပါရာမာတာ” လို႔ ေရရြတ္လိုက္တယ္။
သူမတ္တပ္ရပ္ၿပီး သူမအေနာက္ဘက္ကေန ဒန္းကို ကိုင္ထားတယ္။
“သမီးအဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီလား” လို႔ သူေမးတယ္။
“ေစာင့္ဦး” လို႔ သူမက ေျဖတယ္။
သူမ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အေပၚေျမွာက္တင္ၿပီး ဒန္းလႊဲတဲ့အခ်ိန္မွာ မျပဳတ္က်ေအာင္ ဒန္းတြယ္ထာတဲ့ သံၾကိဳးကို ေခါင္းအေရွ႔ေရာက္ေအာင္ ဆြဲခ်ၿပီး ေသခ်ာေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။
“အိုေက” လႊဲလို႔ ရၿပီလို႔ သူမေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့
သူငယ္ငယ္ သူ႔သမီးအရြယ္က သူ႔ကိုသူ႔အေမ ဒန္းလႊဲေပးတဲ့ နည္းအတိုင္း သူ႔သမီးကို သူလႊဲေပးေနတယ္။
တိုးနႏၵ (၁၁-၀၅-၁၅)
ၿပီးခဲ့တဲ့ အေမမ်ားေန႔တုန္းက သားေပးတဲ့ မူရင္းအဂၤလိပ္လိုကို အနီးစပ္ဆံုး ဘာသာျပန္ဆိုၿပီး fb မွာ တင္ခဲ့တာကို ဘေလာ့ဂ္မွာ သိမ္းထားခ်င္လို႔ Face book မွ ျပန္လည္ ကူးယူေဖၚပါတယ္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ
0 comments:
Post a Comment