ေပ်ာ္၍မရေသာ အေမေန႔အေတြး

စစ္ေၾကာင္းထြက္လို႔ သြားလိုတဲ့ ေနရာ မေရာက္ခင္ ကရင္ရြာတရြာမွာ ကၽြန္မတို႔ စစ္ေၾကာင္း တေထာက္နားစဥ္ ကၽြန္မတို႔ ရဲေမေတြနဲ႔ တပ္မွဴးေတြပါတဲ့ ရံုးအဖြဲ႔ စခန္းခ် နားခိုတဲ့ အိမ္မွာ ရြာသားေတြက ေဆးမွဴးရွိရာ ေနရာစံုစမ္းၿပီး ေဆးလာေတာင္းလို႔ ကၽြန္မက လူနာတေယာက္ကို စမ္းသပ္ေပးၿပီး ေဆးေပးဖို႔ ေဆးဗူးကို လွမ္းယူၿပီး အဖံုးဖြင့္ဖို႔ လုပ္ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ “မငယ္ ဒီမွာ မငယ္အေမ ေရာက္ေနတယ္” လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကားလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေျဗာင္းဆန္သြာၿပီး အေမကၽြန္မကို လာေတြ႔တယ္ဆိုတာကို မယံုၾကည္ႏိုင္စြာနဲ႔ အသံလာရာဆီသို႔ ကၽြန္မ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ သစ္သားေလွကားေပၚကေန ကၽြန္မ ရွိရာ အိမ္ေပၚကို ႀကိမ္ဆြဲျခင္းတလံုး ဆြဲၿပီး ေဘးက ရဲေဘာ္တဦးနဲ႔အတူ တက္လာေနတာ ကၽြန္မ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ခြဲခြာလာခဲ့တဲ့ အေမမွ အေမအစစ္။ ကၽြန္မ လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ ေဆးဗူး ခ်က္ခ်င္း လႊတ္က်သြားၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ “အေမ” လို႔ေခၚၿပီး အေမ့ဆီကုိ ကၽြန္မထအေျပး အေမကလည္း “ မီးငယ္” လို႔ေခၚၿပီး ေလွကားေပၚက ေျပးတက္လာၿပီး ကၽြန္မတို႔ သားအမိ ေလွကား၀အနီး ေသာက္ေရအိုးစဥ္ေရွ႔မွာ ဘာစကားမွ ေျပာမႏိုင္ဘဲ အၾကာႀကီး ေပြ႔ဖက္ေနၾကပါတယ္။

အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်လို႔ ဘာဆိုဘာမွ ေျပာမထြက္ဘဲ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္ၿပီး ရႈိက္ႀကီးငင္ ငိုခ်လိုက္တာ အနည္းဆံုး သံုးမိႏွစ္ခန္႔ေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ အိမ္ရွင္က “ဟာ ဒီသားအမိ ဘယ္လိုလဲ ေလွကား၀ႀကီးမွာ အလြမ္းသယ္ေနရလား ဖ်ာေပၚမွာ သြားထိုင္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကေလ” လို႔ သတိေပးလိုက္မွ ကၽြန္မနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ ရဲေမေတြက ကၽြန္မတို႔သားအမိကို ေလွကား၀ကေန အတြင္းဘက္ ဖ်ာခင္းထားရာ ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ ဒုကၡိတႏွစ္ေယာက္ကို တြဲေခၚသလို ေဖးေဖးမမ တြယ္ပို႔ေပးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ သူတို႔ ဒီလိုတြဲေခၚရေလာက္ေအာင္ အားအင္ကုန္ခမ္းၿပီး အေမ့ရင္ခြင္မွာ နစ္ေမ်ာသြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကစၿပီး အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ငိုရႈိက္ခဲ့ဖူးတာ ဒီတခါပဲ ကၽြန္မ မွတ္မိပါတယ္။

ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္ေနတဲ့ ခံစားမႈဟာ ဘာနဲ႔မွ ဥပမာေပးလို႔မရ။ အငိုတိတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာလို႔ မထြက္ဘူး။ အေမက စကားေတြ စတင္ေျပာဆို ေမးျမန္းလာတာကို ကၽြန္မ ပါးစပ္နဲ႔ ျပန္မေျဖႏိုင္ေသးဘဲ ေခါင္းခါ ေခါင္းညိတ္ပဲ လုပ္ေနႏိုင္ခဲ့တယ္။ အေမ့ဆြဲျခင္းထဲမွာ ပါလာတဲ့ မုန္႔တျခင္းကိုလည္း ရဲေဘာ္ေတြကို ေပးလိုက္မယ္ေနာ့္လို႔ အေမေျပာေတာ့ ကၽြန္မေခါင္းပဲ ညိတ္ျပလိုက္တယ္။ အေမ ကၽြန္မကို လာေတြ႔လိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္မ မထင္ထားခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားမိဘေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြကို လာေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကေတာ့ “ငါ့မွာ မိဘနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တာေတာင္ ငါ့မိဘေတြကေတာ့ ငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွ လာေတြ႔ဖို႔မရွိလို႔ ေတြ႔ခြင့္မရဘူး။ သားသမီးအျဖစ္က စြန္႔ထားတာ။ နင္တို႔က ကုသုိလ္ကံေကာင္းလို႔ မိဘနဲ႔ ေတြ႔ရတာ ေပ်ာ္စရာျဖစ္တယ္ ငိုစရာမဟုတ္ဘူး” လို႔ ေျပာၿပီး သူမ်ား ငိုေနတာကို အားေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါက မိဘဆိုတာ ကၽြန္မကို ဘယ္ေတာ့မွ လာေတြ႔မယ္ မထင္ခဲ့သလို လာေတြ႔ရင္လည္း ၀မ္းမနည္းပဲ ေပ်ာ္လိမ့္မယ္ ထင္ခဲ့လို႔ ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။

တကယ္လည္း မိဘနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ငိုျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မ မထင္ခဲ့မိတာ အမွန္ပါ။ ကၽြန္မ အဲဒီလို ေျပာတာကိုလည္း အားလံုးသိၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ေတြက သူမ်ားကို ေျပာထားတဲ့ ကၽြန္မက အေမနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ စကားေတာင္ ေျပာမႏိုင္ျဖစ္ေနတာကို လိုက္စေနၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စိတ္နည္းနည္း ေပါ့သြားၿပီး အေမနဲ႔ စၿပီး စကားေျပာျဖစ္သြားတယ္။ အမွန္က မိဘေတြ အကုန္လံုးက လာေတြ႔တယ္ဆိုတာထက္ ေတာခိုသြားတဲ့ သားသမီးေတြကို ျပန္လာေခၚၾကတာပါ။ ေတာထဲမွာ အစားဆင္းရဲ၊ အေနဆင္းရဲနဲ႔ သင္တန္းေတြ တက္ခဲ့ရတယ္၊ ငွက္ဖ်ားဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံခဲ့ရသူေတြျဖစ္တယ္၊ ေရွတန္းဆင္းလာၿပီး ရုတ္တရက္ မိဘနဲ႔ ေတြ႔ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိဘျပန္ေခၚရာကို မလိုက္ဘဲ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာဖို႔ဆိုတာ သိပ္ကို မလြယ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က မိဘလာေတြ႔ၿပီး လာျပန္ေခၚလို႔ ျပန္ပါသြားသူေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့ပါတယ္။

အေမနဲ႔ စကားေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ေမးတာကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ေက်ာင္းအတူတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ျဖစ္ေပမဲ့ အေမအမ်ားဆံုး စတင္ေျပာဆိုတာက မိသားစုအေၾကာင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေတာထဲမွာ ဘယ္လိုဒုကၡေရာက္ အစားဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲၿပီး ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ဘယ္လို ႏွပမ္းလံုးခဲ့ရတယ္ဆိုတာ အေမ့ကို ကၽြန္မ မေျပာခဲ့ဘူး။ မေျပာေပမဲ့လည္း အေမကသိေနတယ္။ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့အခ်ိန္ အေမစေမးတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ “သမီးတို႔ ေတာထဲမွာ ထမင္းေကာ၀ေအာင္ စားၾကရဲ့လား ကရင္ေတြက သမီးတို႔ကို ထမင္း၀ေအာင္ ေကၽြးရဲ႕လား” ဆိုတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မက “ထမင္းကေတာ့ ၀ပါတယ္ အေမရယ္ ဟင္းပဲ မေကာင္းတာပါ၊ ကရင္ေတြနဲ႔က စစေရာက္ခ်င္း သင္တန္းေတြတက္တဲ့အခ်ိန္ပဲ အတူေနရတာပါ ေနာက္ပိုင္း ကိုယ့္စခန္းနဲ႔ကိုယ္ သီးသန္႔ ေနရပါတယ္ အေမ့ကို ဘယ္သူေျပာတာလဲ အဲဒီမဆလေတြ မဟုတ္မဟတ္ေျပာတိုင္း မယံုပါနဲ႔” လို႔ ကၽြန္မက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ဆက္ၿပီးေတာ့ အေမက “ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သမီးေရ သမီးတို႔ကို ၾကည့္ရတာ အႏၱရာယ္မ်ားလွတယ္။ အခုလို သြားလာေနတုန္း စစ္တပ္နဲ႔ေတြ႔လို႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ၿပီး တခုခု ျဖစ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ အိမ္ကိုပဲ ျပန္လိုက္ပါေနာ့္။ စစ္တပ္က ဘာမွမလုပ္ဘူး အာမခံတယ္၊ သြားေတြ႔ၿပီး လက္မွတ္ေလးတလံုး သြားထိုးရံုပါပဲ၊ ေနာက္ပိုင္း ေအးေအးေဆးေဆးေနရင္ ဘာမွ ျပႆနာ ရွာမွာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ အေမက ကၽြန္မကို စတင္စည္းရံုးေတာ့တယ္။ “နင္တို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေတာခိုသြားေတာ့ မိသားစုတခုလံုး ရပ္ထဲရြာထဲမွာ မ်က္ႏွာျပမရဲေလာက္ေအာင္ အရွက္ရတာ နင္တုိ႔မသိဘူး နင့္အေဖဆုိလည္း နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သားသမီးအျဖစ္ လံုး၀ စြန္႔လႊတ္လိုက္ၿပီ လို႔ေျပာၿပီး ဘယ္မွာပဲေတြ႔ေတြ႔ ေတြ႔တာနဲ႔ သတ္ပစ္ၿပီး ေထာင္ထဲသြား၀င္မယ္လို႔ပဲ ေျပာေနခဲ့တယ္” လုိ႔ အေမက အေဖ့အေၾကာင္း ေျပာေနတယ္။ ဆက္ၿပီးေတာ့ အေမက “နင့္အကိုႀကီးဆိုလည္း..” လို႔ စကားစလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဆက္မၾကားခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အေမ့ကို စကား၀င္ျဖတ္ၿပီး “ေတာ္ပါေတာ့ အေမရယ္ အေမအိမ္က လူေတြအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ရင္ အငယ္ေတြအေၾကာင္းပဲ ေျပာပါ။ အဲဒီမဆလေတြအေၾကာင္း သမီးကို လံုး၀လာမေျပာနဲ႔ သမီး လံုး၀မၾကားခ်င္ဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး အေမနဲ႔ ရုတ္တရက္ေတြ႔လို႔ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမႈေတြက ၾကက္ေပ်က္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။

“သမီးတို႔ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္တာ ဘာမွ ရွက္စရာလည္း မလိုဘူး၊ အေဖတို႔ အစ္ကိုႀကီးတုိ႔ စစ္တပ္ထဲမွာ က်ဴးလြန္ထားတဲ့ အျပစ္အေၾကြးေတြကို သမီးတို႔က အခုျပန္ဆပ္ေနရတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားတယ္။ အစတုန္းကေတာ့ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္သားေတြ ဆိုၿပီးအထင္ႀကီးလိုက္ရတာ ေန၀င္းေစာေမာင္ အမိန္႔ေပးတိုင္း ျပည္သူလူထုနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို သတ္ျဖတ္ေနတဲ့ ေၾကးစားလူသတ္သမားေတြ ျဖစ္ေနတာ ရွက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ အေမလည္း သမီးကို ျပန္ေခၚဖို႔ သက္သက္ လာေတြ႔တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ လာမေတြ႔နဲ႔ေတာ့ သမီးရြာက မထြက္လာခင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို သြားတဲ့ေန႔ကေတာင္ ဒီမိုကေရစီ မရရင္ ရြာကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာဘူးလို႔ ေျပာထားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီစကားဟာ သမီးေသတဲ့အထိ အျမဲတမ္း မွန္ကန္ေနတဲ့ စကားျဖစ္တယ္၊ အေမ သမီးတို႔ကို အိမ္ျပန္လာေစခ်င္ရင္ တိုင္းျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီရေအာင္ ဆုေတာင္းပါ၊ ဒီမိုကေရစီအတြက္ ကိုယ္တိုင္ ၀င္လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ လုပ္ေနသူေတြကို တနည္းနည္းနဲ႔ အားေပးပါ။ ဒီမိုကေရစီ မရမခ်င္း သမီးအိမ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာဘူး အဲဒီလူမဆန္တဲ့ သူေတြဆီမွာ သမီးဘယ္ေတာ့မွ လက္မွတ္သြားထိုးၿပီး အရႈံုးေပးမွာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္လုိ႔မ်ား မေတာ္တဆ ဖမ္းမိသြားလို႔ မွားတယ္ဆိုတာ လက္မွတ္မထိုးရင္ သတ္မယ္ ထိုးရင္ အျပစ္ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးမယ္လို႔ ေျပာရင္ေတာင္မွ အေသပဲခံသြားမယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မထိုးဘူး” လို႔ ကၽြန္မ ျပတ္သားစြာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျပာခ်လိုက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အေမ ထပ္ငိုတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ မငိုေတာ့ေတာ့ဘူး ငိုဖို႔စိတ္ထက္ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကစၿပီး အထင္ႀကီးလာခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ဆိုတာႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မကို အေရးအခင္းမွာ ၀င္ပါလို႔ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာကို လက္သီးနဲ႔ ေလးခ်က္ထိုးလိုက္တဲ့ အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ သတ္မယ္ျဖတ္မယ္ အျမဲတမ္းၿခိမ္းေခ်ာက္ေနတဲ့ အေဖတို႔ကို ျမင္ေယာင္ၿပီး ေဒါသပဲ ထြက္ေနခဲ့တယ္။

အဲဒါကို ကၽြန္မ အေမ့ကို ေျပာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ငိုခ်င္စိတ္မရွိေတာ့လို႔ မငိုခဲ့၊ အေမငိုၿပီး ဘယ္လို ခံစားရလိမ့္မယ္ဆိုတာလည္း မေတြးခဲ့မိေပမဲ့ အခု ဒီအေၾကာင္းကို ကၽြန္မ စာရိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမ့ေနရာ၀င္ၿပီး ကၽြန္မ မ်က္ရည္က်ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေမက “ေအးေလ သမီးျပန္မလုိက္ရင္လည္း သမီးသေဘာပဲေလ အေမေျပာတာက ျပန္လိုက္ရင္ သက္ဆိုင္ရာက ဘာမွ အေရးယူမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ေျပာျပတာပါ။ ျပန္မလိုက္ရင္လည္း ဒီလိုတပ္နဲ႔ မလိုက္ဘဲ နယ္စပ္က ေနာက္တန္းတပ္ရင္းမွာ ေနလို႔မဘူးလား။ ဘယ္မွာပဲ ေရာက္ေရာက္ ဘုရားနဲ႔ တရားနဲ႔ သတိနဲ႔ေတာ့ ေနပါေနာ့္” လို႔ ေျပာၿပီး အေမက ကၽြန္မကို ျပန္ေခၚတဲ့ ကိစၥကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း မိန္းကေလးေတြ ဒီလို ေရွ႔တန္းလိုက္ခြင့္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ရထားတာ မဟုတ္ဘူး။ တပ္ရင္းက လူႀကီးေတြဆီမွာ အႀကိိတ္အနယ္ တိုက္ပြဲ၀င္ ေတာင္းဆိုၿပီး သူတို႔ အစမ္းသေဘာနဲ႔ ေပးတဲ့ သင္တန္းၾကမ္းႀကီးေတြနဲ႔ အစမ္းသပ္ခံၿပီး ခံႏိုင္ရည္ ရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြမွ ေရွ႔တန္းဆင္းခြင့္ ရေၾကာင္း၊ကို ေျပာျပခ်င္ေပမဲ့ ဒါဆိုရင္လည္း အႏၱရယ္မ်ားလွတဲ့ ေနရာကို လာမေနနဲ႔ေတာ့လို႔ ေျပာမွာစိုးလို႔ ကၽြန္မ မေျပာျပျဖစ္ခဲ့ဘူး။

အေမလာေတြ႔တဲ့ေန႔က ကၽြန္မတို႔ နားေနတဲ့ ရြာမွာ ညအိပ္ျဖစ္ေတာ့ အေမလည္း ကၽြန္မနဲ႔ တညအိပ္သြားတယ္။ ကၽြန္မက “အေမ အခုလို လာေတြ႔ၿပီး ျပန္သြားလို႔ စစ္တပ္က သိသြားရင္ အႏၱရယ္မရွိဘူးလား” လို႔ ေမးေတာ့ “ ရြာမွာ စစ္တပ္ကို ဘယ္သူမွ မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ တကူးတက သြားေျပာမယ့္သူ မရွိပါဘူး တကယ္လို႔ သိသြားရင္လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး ငါ့သမီးကုိ ငါျပန္သြားေခၚတာ မလိုက္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ရံုပဲ” တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႔မွာ ေတာခိုသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ အကုန္လံုးကို စစ္တပ္နဲ႔ မ၀တက မလာမေနရ အစည္းအေ၀းေခၚၿပီး သားသမီးေတြကို ျပန္ေခၚခိုင္းတယ္၊ ျပန္၀င္သြားသူေတြကို လက္မွတ္လာထိုးခိုင္းတယ္လို႔ သိရတယ္။ ျမန္မာ့အသံကေနၿပီး အစိုးရရဲ့ သေဘာထားအမွန္ကို သိသြားလို႔ ေတာခိုသြားတဲ့ ဘယ္သူေတြ အျမင္မွန္ရၿပီး အလင္း၀င္လာတယ္လို႔ ေၾကညာတာေတာ့ အျမဲၾကားရပါတယ္။ အမွန္က မိဘနဲ႔ ျပန္လိုက္သြားတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ABSDF တပ္က ရဲေဘာ္ေတြ မိဘသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္သာ ေခၚလို႔ျပန္လိုက္သြားတာ ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ေျပာသလို အျမင္မွန္ရလို႔ ျပန္၀င္သြားတာ တေယာက္မွ မရွိပါဘူး။

ကၽြန္မလည္း ျပန္ခါနီးအထိ အေမ့ကို အေမေနာက္ထပ္လည္း လာမေခၚပါနဲ႔ သမီးဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လိုက္ဖို႔ မရွိဘူးလို႔ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က အေမ ျပန္သြားၿပီးေနာက္ အေမ့အေၾကာင္း ကၽြန္မေတြးေနမိတယ္။ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာၿပီး လည္လည္၀ယ္၀ယ္ရွိၾကတဲ့ ကိုငယ္နဲ႔ ကၽြန္မေအာက္ ညီမတို႔ ႏွစ္ဦးၾကားမွာ စကားသိပ္နည္း၊ အသားကလည္း ညိဳတယ္ဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ရုပ္ဆိုးဆံုးလို႔ အႏွိမ္ခံရတဲ့ ကၽြန္မက ဘာေသလို႔ ၀င္စားမွန္းေတာ့မသိဘူး အနံ႔ျပင္းတဲ့ အသားေတြအပါအ၀င္ ေတာ္ရံုအစားအစာကို သိပ္မစားဘဲ အစားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေရြးတတ္ေတာ့ ရုပ္ဆိုးသေလာက္ ရြံရွာတတ္ၿပီး အစားေရြးတယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို အေမက ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီး ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ေက်ာင္းစာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မေလာက္ တေယာက္မွ မထူးခၽြန္ဘူး။ ကၽြန္မက ပညာရည္ခၽြန္ဆုေပးပြဲတိုင္းမွာ ပထမမဟုတ္ရင္ ဒုတိယအျမဲရတတ္ၿပီး တႏွစ္မွာ ပထမဆုရခဲ့ၿပီး ေနာက္တႏွစ္မွာ ဒုတိယဆုပဲ ရခဲ့ရင္ ပထမ မရလို႔ ဆိုၿပီး အေမက အျပစ္တင္လိုက္ေသးတယ္။ အိမ္က တျခားသားသမီးေတြ ပထမရဖို႔ ေနေနသာသာ ဒုတိယေတာင္ တခါမွ ရဖူးၾကတာမဟုတ္ဘူး။

သို႔ေပမဲ့လည္း ကၽြန္မကို ေက်ာင္းကဆရာဆရာမေတြက သိပ္ခ်စ္ၿပီး လက္ေရးေလးေတြ ၀ိုင္းစက္ၿပီးလွတယ္၊ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ လက္သည္းခံြေလးေတြကလည္း သြယ္သြယ္ ရွည္ရွည္ေလးေတြနဲ႔ အႏုပညာလက္ ပညာတတ္လက္ ဆိုၿပီး မလွတဲ့ ကၽြန္မကို လွတာေတြ ရွာၾကံခ်ီးက်ဴးတတ္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ ဒီေကာင္မေလး လက္ေခ်ာင္းေတြက ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔ လူလက္နဲ႔မတူဘူး ေမ်ာက္လက္ေမ်ာက္ေျခလိုပဲ ဆိုၿပီး ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ ႏွိမ္ၿပီး ေျပာတတ္ေသးတယ္။ ကၽြန္မ ၄ တန္းေအာင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမက မိန္းကေလးပဲ ေသစာရွင္စာ တတ္ရင္ေတာ္ၿပီ အိမ္မွာ ၀ိုင္းလုပ္ဖို႔ လူလိုတယ္ဆိုၿပီး ခဏခဏ ေက်ာင္းထြက္ခိုင္းဖို႔ ၾကိဳးစားေတာ့ ဆရာဆရာမေတြက ကၽြန္မကို ေက်ာင္းဆက္ထားဖို႔ အိမ္အထိ လာၿပီး ေတာင္းပန္ခဲ့လို႔ ေက်ာင္းျပန္တက္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မမွာ ရွိတဲ့ေကာင္းတဲ့အခ်က္ မွန္သမွ်ကို အေမဟာ တခါမွ မခ်ီးက်ဴးတတ္သူပါ။ အေမဟာ ကၽြန္မထက္အႀကီးနဲ႔ အငယ္အေပၚ အၾကင္နာတရား ရွိသေလာက္ ကၽြန္မအေပၚမွာ အၾကင္နာတရား ရွိတာကိုေတာ့ ကၽြန္မ သိပ္မမွတ္မိဘူး။ အိမ္မွာ ကၽြန္မဟာ ေက်ာင္းမသြားခင္ ေရစဥ့္အိုးနဲ႔ တအိုးျပည့္ေအာင္ ခပ္ထည့္ေပးခဲ့ရၿပီးမွ သြားရသလို ေက်ာင္းကျပန္ရင္လည္း အိမ္အလုပ္ေတြကို တျခားသူေတြထက္ပိုၿပီး အလုပ္ရဆံုး ျဖစ္တာေတာင္မွ မ်က္ႏွာအႏွိမ့္ဆံုးသူ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းမွာက်ေတာ့ ေျပာင္းျပန္၊ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ အတန္းသားေတြၾကားမွာ မ်က္ႏွာအပြင့္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့လို႔ ကၽြန္မရဲ့ ငယ္ဘ၀မွာ ကၽြန္မဟာ အေမေၾကာင့္ အိမ္ေပ်ာ္တေယာက္မဟုတ္ ေက်ာင္းေပ်ာ္တေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမဟာ ကၽြန္မငယ္ဘ၀က ကၽြန္မအတြက္ ဘာမွ အထင္ႀကီးေလးစားစရာ မရွိခဲ့တာ အမွန္ပဲ။

အေမနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အေၾကာင္းကို ျပန္ဆက္ရရင္ အေမဟာ ကၽြန္မနဲ႔ ပထမအႀကိမ္ ေတြ႔ၿပီးေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မလည္း ျပန္ေခၚတာ လိုက္မယ့္သူ မဟုတ္ေတာ့ အေမေနာက္တခါ လာေတြ႔ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္မထင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမဟာ ကၽြန္မေရွ႔တန္းမွာ ရွိေနတဲ့ ကာလေတြမွာ ကၽြန္မတို႔တပ္ေတြ ခရီးတေထာက္နားၿပီး ေရာက္ေနတယ္လို႔ သိရတဲ့ ေနရာတိုင္းကို အားတဲ့ စက္ဘီးသမား ဆိုင္ကယ္သမားေတြ ေခၚၿပီး လာလာေတြ႔တတ္သလို စက္ဘီးသမား ဆိုင္ကယ္သမား တေယာက္မွ အကူအညီေတာင္းလို႔ မရရင္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔တပ္ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကို ၾကားတဲ့ေနရာကေန လိုက္လာေတြ႔ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ လာေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ျပန္ခါနီးရင္ ၀မ္းနည္းေပမဲ့ ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့အၾကိမ္ကလိုေတာ့ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာ စိတ္ခံစားမႈ Emotion သိပ္ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ အေမလာေတြ႔တာ ကၽြန္မေပ်ာ္တတ္လာတယ္။ ေတြ႔တိုင္းလည္း ကၽြန္မက ေခၚဖို႔လာတယ္ထင္ေပမဲ့ အေမက တခါမွ အိမ္ျပန္လိုက္ပါလို႔ မေခၚဘဲ သူ႔မွာပါလာတဲ့ အက်ႌအ၀တ္အစားေတြ ၊ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ ႏိုင္သေလာက္ ေပးၿပီးပဲ ျပန္သြားတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မက စစ္တပ္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔တပ္ေတြ ေျခရႈပ္ေနၿပီး အခ်ိန္မေရြး တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ ဒီလိုေနရာေတြကို ကေလးေခၚလာလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိေပမဲ့ တခါေတာ့ ကၽြန္မညီမ အငယ္ဆံုးေလးကို ေတြ႔ခ်င္လိုက္တာလို႔ ေျပာဖူးတယ္။

ျမန္မာျပည္ ေက်းလက္ေဒသက ဘုရားေစတီ ရွိတဲ့ ရြာတိုင္းလိုလိုမွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ၿမိဳ႔ကဇာတ္ပြဲငွားကာ ဘုရားပြဲေတာ္ေတြ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခိ်န္ ၁၉၈၉- ၉၃ ခန္႔အထိ ေရွ႔တန္းေဒသက ရြာတခ်ိဳ႔ကို ကၽြန္မတို႔ ABSDF တပ္ေတြ စိုးမိုးထားႏိုင္ခဲ့ဖူးၿပီး ကၽြန္မတို႔ တပ္ေတြ စိုးမိုးထားတဲ့ ရြာမွာ ဘုရားပြဲလုပ္ရင္ လံုၿခံဳေရးကုိ ကၽြန္မတို႔ တပ္ေတြပဲ တာ၀န္ယူၾကၿပီး စစ္တပ္စိုးမိုးတဲ့ ရြာမွာ ပြဲလုပ္ရင္ စစ္တပ္က တာ၀န္ယူပါတယ္။ တရား၀င္ ေဆြးေႏြးထားျခင္း မရွိေပမဲ့ ရန္သူအစိုးရတပ္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ တပ္ေတြအၾကား ရွိတဲ့ နားလည္မႈက ဘုရားပြဲလုပ္ခ်ိန္မွာ ဘယ္သူစိုးမိုးထားတဲ့ရြာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရြာကို လက္ရွိစိုးမိုးထားတဲ့ တပ္က လံုျခံဳေရးကို တာ၀န္ယူၿပီး၊ မစုိးမိုးထားတဲ့ တပ္က ဘုရားပြဲပ်က္ေအာင္၊ လူေတြထိန္႔လန္႔ေအာင္ မလုပ္ဖို႔နဲ႔ ပြဲလာၾကည့္ခ်င္ရင္ တပ္နဲ႔ လံုး၀မလာဘဲ အရပ္၀တ္နဲ႔ လာၾကည့္ဖို႔ တရား၀င္ မဟုတ္ေပမဲ့ နားလည္မႈ ရွိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဘယ္ရြာမွာပဲ ဘုရားပြဲလုပ္လုပ္ ဘုရားပြဲေတြကို စစ္တပ္ဘက္ကေရာ ကၽြန္မတို႔တပ္ဘက္ကပါ အေႏွာင့္အယွက္မေပးၾကဘူး။ 

တခါေတာ့ ကၽြန္မတို႔ စိုးမိုးထားတဲ့ ဘုရား ေျခေတာ္ရာ ရွိတဲ့ဘုရားေတာင္ရြာမွာ တၿမိဳ႔နယ္လံုးက လာတဲ့ စက္ေတာ္ရာ ဘုရားပြဲၾကီး က်င္းပစဥ္ တျခားၿမိဳ႔နယ္က လူေတြလည္း ပြဲလာၾကည့္ၾကၿပီး လူအစည္ကားဆံုးျဖစ္တဲ့ ဒုတိယညမွာ အေမဟာ ညီမအငယ္ဆံုးကို ေခၚလာၿပီး ေျခက်င္ေလွ်ာက္ၿပီး ဘုရားပြဲကို ေရာက္ခ်လာကာ ညီမအငယ္ဆံုးနဲ႔ ကၽြန္မကို ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီညီမအငယ္ဆံုးက အေမႏို႔တိုက္ခ်ိန္ကလြဲရင္ ကၽြန္မလက္ထဲမွာပဲ ၾကီးလာလို႔ ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တယ္ ။ အဲဒီတုန္းက ညီမငယ္ကို ေခၚလာေပးေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မ အေမ့ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အေမ ကၽြန္မကို စစ္တပ္မွာ လက္ေျမွာက္ သြားအရႈံုးေပးခိုင္းၿပီး အိမ္မွာ ခိုင္းစားခ်င္လို႔ ျပန္ေခၚဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာမဟုတ္ဘူး၊ အေမ ကၽြန္မကို တကယ္ခ်စ္လို႔ လာေတြ႔ေနတာသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ လံုး၀ ယံုၾကည္သြားတယ္။

အေမနဲ႔ ေတြ႔ရၿပီး သိရတဲ့ ရလဒ္ကေတာ့ အေမဟာ ကၽြန္မကို လံုး၀မခ်စ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ေနတဲ့ အစြဲေလး ကၽြန္မမွာ ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္ အေမေန႔လက္ေဆာင္အတြက္ သားသားက အေမအတြက္ ဘာ၀ယ္ရမလဲမသိဘူးလို႔ သူ႔အေဖနဲ႔ တိုင္ပင္ေနတုန္းက ကၽြန္မက ျမန္မာစာ သင္ရသိပ္ပ်င္းတဲ့ ကၽြန္မသားေလးကို ဒီႏွစ္ ေမေမ့ကို ဘာလက္ေဆာင္မွ ၀ယ္ေပးတာကို မလိုခ်င္ဘူး ျမန္မာစာကို ေကာင္းေကာင္းတတ္ေအာင္ သင္ပါ့မယ္ဆိုတဲ့ဂတိပဲ ေမေမလိုခ်င္တယ္လို႔ ေျပာထားတာ့ ဒီမနက္ ကၽြန္မသားေလးက ကၽြန္မကို ျမန္မာစာ တတ္ေအာင္ သင္မယ္ပါလို႔ ဂတိေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္မက ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူေတြကို သက္ေသထားၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ပါမယ္။ အေမေန႔လက္ေဆာင္ရၿပီး ကၽြန္မ သားေလးကို ဖက္ၿပီး နမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ သတိထားမိတာက အရင္ႏွစ္ဒီအခ်ိန္က ငံု႔ၿပီးနမ္းရေသးတဲ့ သားကို အခုေတာ့ ေမာ့ၿပီးနမ္းေနရတာကို သတိထားမိၿပီး ဘုရားဘုရား.. ကၽြန္မသားေလးလည္း အေမ့အိမ္က ကၽြန္မထြက္ခြါလာခဲ့စဥ္က အသက္အရြယ္ကို ေရာက္ဖို႔ သိပ္မလိုေတာ့ပါလားဆိုတာ ေတြးမိၿပီး တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သားေလး ကၽြန္မ ရင္ခြင္ထဲက ထြက္ခြါသြားမွာကို တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစြာနဲ႔ စိုးရိမ္ေနမိၿပီး သားေလးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားမိပါတယ္။

စိတ္ကူးနဲ႔ေတာင္ သားထြက္ခြါသြားမွာကို ဒီေလာက္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနရင္ အေမ့ရင္ခြင္ထဲက ကၽြန္မတို႔ လူလားမေျမွာက္ေသးတဲ့ သမီးႏွစ္ေယာက္ တကယ္ထြက္ခါြလာခဲ့စဥ္ကနဲ႔ ကၽြန္မကို ျပန္လာေခၚစဥ္က ကၽြန္မျငင္းခဲ့တဲ့ စကားေတြကို ၾကားခဲ့စဥ္က အေမဘယ္လိုခံစားရမလဲ ဆိုတာကို ေကာင္းစြာ နားလည္ၿပီး ကၽြန္မ အေမ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ ငိုေၾကြးမိပါတယ္။ ေခတ္ဆိုးစနစ္ဆိုး တံတိုင္းႀကီး၊ သေဘာထား မတိုက္ဆိုင္တဲ့ တံတိုင္းႀကီး ဘယ္လိုပဲ ျခားထားေပမဲ့ မိခင္ေတြရဲ့ သားသမီးအေပၚ ထားရွိတဲ့ ေမတၱာကိုေတာ့ ဘယ္လို တံတိုင္းကမွ မကာဆီးထားႏိုင္ပါဘူး။ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ကို ေတြးၿပီး ဒီႏွစ္ အေမေန႔မွာ ကၽြန္မ ေပ်ာ္၍မရေတာ့ပါ။

(မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကား၊ ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ရန္သူျဖစ္ေစေလာက္ေအာင္ စည္းျခားထားတဲ့ ေခတ္ဆိုးစနစ္ဆိုးႀကီး ျမန္မာျပည္မွာ အျမန္ဆံုး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး အေ၀းေရာက္သြားေသာ (သို႔) ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ သားသမီးမ်ားအတြက္ ခံစားေနရေသာ မိခင္မ်ားရဲ့ စိုးရိမ္မႈနဲ႔ ေသာကပရိဒ၀မီးေတြ အျမန္ဆံုး ၿငိမ္းေအးပါေစ။)


ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ

Posted in: ABSDF ေတာတြင္းဘ၀ပံုရိပ္,ခံစားမႈ,ခရီးသြား,အခ်စ္/ေမတၱာ