မ၀င္းေမာ္ဦးကြယ္လြန္ျခင္း ၂၂ ႏွစ္ေျမာက္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္အခမ္းအနား

အကယ္၍မ်ား အဲဒီအခ်ိန္က မ၀င္းေမာ္ဦးသာ မက်ဆံုးခဲ့ပါက သူမသည္လည္း ေဟာဒီလို G-3 ေသနတ္ကို ေျခနဲ႔နင္းၿပီး ၁၆ (သို႔) ေအေကကို ကိုင္ကာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္ဖို႔ နယ္စပ္ေဒသကို ထြက္ခြာလာတဲ့အထဲမွာ ပါႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့လို႔ ကၽြန္မ ေတြးမိပါတယ္။ ပံုက Face book က ကူးယူလာတဲ့ ၈၈ က ေတာခိုလာသူ မ၀င္းေမာ္ဦးနဲ႔ အသက္တူ ရြယ္တူ တေယာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ABSDF တပ္ရင္း ၂၀၇ ေရေက်ာ္စခန္းက မစန္းစန္းခ်ိဳရဲ့ ၈၉ ခုႏွစ္စမွာ ရိုက္ထားတဲ့ ABSDF က ထုတ္ေ၀တဲ့ ပို႔စ္ကဒ္ပံု ျဖစ္ပါတယ္။






Sunday, September 19, 2010
ယေန ့ က်င္းပေသာ မ၀င္းေမာ္ဦး ကြယ္လြန္ျခင္း (၂၂) ႏွစ္ျပည့္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္အခမ္းအနား။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၁၉) ရက္ေန ့ - လက္နက္ကိုင္အႀကမ္းဘက္အာဏာရူးတို ့မွ ျပည္သူ ့အာဏာကို မတရားသိမ္းပိုက္ခဲ့သည့္ေန ့ ေနာက္တစ္ေန ့တြင္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵထုတ္ေဖၚျပသေနႀကေသာ ရဟန္းရွင္လူေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ားအား ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ရာတြင္ ေက်ာင္းသူငယ္ေလး မ၀င္းေမာ္ဦးအပါအ၀င္ ျပည္သူေပါင္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ဆုံးရွဳံးခဲ့ႀကရပါသည္။

ဤပံုကို ကိုဒီမိုဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူခဲ့ပါတယ္။

ထိုသို ့ေသာ အျပစ္မဲ့သည့္ ျပည္သူျပည္သားမ်ား အသက္ဆုံးရွဳံးခဲ့ႀကရသည့္ ယေန ့ စက္တင္ဘာလ (၁၉) ရက္ေန ့ ႏွစ္ပတ္လည္ေန ့တြင္ ရွစ္ေလးလုံးျပည္သူ ့အေရးေတာ္ပုံႀကီးကာလအတြင္း က်ဆုံးခဲ့ႀကေသာ ရဟန္းရွင္ျပည္သူမ်ားႏွင့္တစ္ကြ အာဇာနည္သူရဲေကာင္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအား ဦးညႊတ္ဂုဏ္ျပဳရင္း ေက်ာင္းသူငယ္ေလး မ၀င္းေမာ္ဦး၏ မိဘမ်ားေနအိမ္တြင္ မ၀င္းေမာ္ဦး၏ ကြယ္လြန္ျခင္း (၂၂) ႏွစ္ျပည့္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္အခမ္းအနားအား က်င္းပခဲ့ပါသည္။

ယေန ့က်င္းပခဲ့ေသာ မ၀င္းေမာ္ဦး၏ ကြယ္လြန္ျခင္း (၂၂) ႏွစ္ျပည့္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္အခမ္းအနားတြင္ မ၀င္းေမာ္ဦး အဘြားျဖစ္သူ ေဒၚနီ (အသက္ ၈၈ ႏွစ္) မွာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကာလတြင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ (၃) ရက္တိုင္တိုင္ ဆႏၵျပလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို ့ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပစဥ္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၂၆) ရက္ေန ့တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားအား နအဖအာဏာရူး လက္ပါးေစမ်ားမွ အႀကမ္းဘက္ႏွိမ္နင္းသတ္ျဖတ္ျပဳလုပ္ေနစဥ္ အဘြား ေဒၚနီအား ေရႊတိဂုံဘုရား အေရွ ့ဘက္မုခ္၌ သံဃာေတာ္တစ္ပါးမွ နီးစပ္ရာတိုက္တစ္ခုေပၚသို ့ ေပြ ့ခ်ီတက္ေျပးေရွာင္ပုံးခဲ့ရ၍ အသက္ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကင္းလြတ္ခဲ့ရပါသည္။
(သတင္း စာသားနဲ႔ အေပၚဆံုးက သတင္း ဓါတ္ပံုကို ကိုနစ္ေနမန္း ဘေလာ့ဂ္မွကူးယူေဖၚျပ ပါတယ္။ ေအာက္က ဓါတ္ပံုေတြကိုေတာ့ ျပည္တြင္းမွ ပို႔လာပါတယ္။)





ဓါတ္ပံုေတြ ပို႔ေပးလာတဲ့ ျပည္တြင္းမွ ကိုမင္းထက္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

22 ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလကို မေန႔တေန႔ကလိုပဲ ခံစားရပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔မွာ မ၀င္းေမာ္ဦးတို႔ က်ဆံုးတဲ့ေန႔ကေတာ့ ေတာက ကၽြန္မတို႔ အိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္မအေဖက ၁၀ တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ ၈ တန္းေက်ာင္းသူ ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မညီမကို ဘယ္မွ ေပးမသြားေတာ့ဘူး။ သီးသန္႔ ပို႔စ္ေရးဖို႔ အခ်ိန္မရခဲ့လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၂ ႏွစ္ ဒီလိုအခ်ိန္က အေၾကာင္းကို မေန႔တေန႔ကလို ျပန္ခံစားရၿပီး အေဖေန႔ အမွတ္တရ ပို႔စ္ထဲက စာႏွစ္ပိုဒ္ကို ထပ္ဆင့္မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။


စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီးတာနဲ႔ အေဖရဲ့ ရာဇအသံကလည္း စေတာ့တာပဲ။ "မီးငယ္နဲ႔ ေဌးငယ္ သမီးတို႔ ပါခ်င္လို႔ ေပးပါၿပီးၿပီ ဒီေလာက္ဆိုလံုေလာက္ၿပီ သမီးတို႔က ေခါင္းေဆာင္လည္း မဟုတ္လို႔ အမ်ားနဲ႔ ျဖစ္တဲ့ကိစၥမို႔ ဘာအျပစ္မွ မရွိဘူး ေခါင္းေဆာင္ေတြပဲ အျပစ္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမီးတို႔ကို သက္ဆိုင္ရာက ဘယ္သူမွ ျပႆနာရွာလို႔မရဘူး သူမ်ားေတြလို ပုန္းေရွာင္ဖို႔လည္း မလုိဘူး၊ သူပုန္ေတြဆီ သြားဖို႔လည္း မလိုဘူး အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနၾက ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ေစရဘူး" လို႔ ရာဇသံစေပးေနၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမမွာ သမဂၢက ဘယ္အဖြဲ႔က ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ ဘယ္အဖြဲ႔က ေတာထဲသြားစဥ္ ေရနစ္ၿပီးလည္း လမ္းမွာ ေသဆံုးၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္ စသည့္ မဟုတ္တာေရာ ဟုတ္တာေရာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကားေနရတယ္။ ေတာထဲ ေရာက္သြားသူေတြရဲ့ အေျခအေနကို စဥ္းစားခ်ိန္မွာ VOA နဲ႔ ဘီဘီစီ က ကၽြန္မတို႔အတြက္ သတင္းရရာ ေနရာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ခါတိုင္း ဘီဘီစီပဲ နားေထာင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဗြီအိုေအက နယ္စပ္ေရာက္ ေက်ာင္းသားေတြ အေျခအေန ပိုပါေတာ့ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ VOA ကို ပိုႀကိဳက္သြားၿပီး ပိုနားေထာင္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိိန္မွာ သိပၸံသတင္းေဆာင္းပါးေတြပါလို႔ VOA ေကာင္းေၾကာင္း တေလွ်ာက္လံုး ေျပာလာခဲ့တဲ့ အေဖက VOA သတင္းေၾကညာေနတာကို ၾကားရင္ လူငယ္ေတြ လမ္းမွားေရာက္ေအာင္ ေသြးထိုးပက္ေကာ္ေနတယ္ ဆိုၿပီး စတင္အျပစ္တင္ရႈပ္ခ်တာကို ေတြ႔ရလို႔ ကၽြန္မတို႔ ညီႏွမကေတာ့ ေျပာမရဲလို႔ ဘာမွမေျပာေပမဲ့ ဘာမွဆိုင္တာလည္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ႀကိတ္ေတြးေနတယ္။ ေရဒီယိုက စစ္အစိုးရလို႔ ေျပာတာကို အေဖဟာ ဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ နာတာေတြ႔ေတာ့ စစ္အစိုးရကို စစ္အစိုးရမေခၚလို႔ ဘယ္လိုေခၚေစခ်င္လဲ မသိဘူးလို႔ စိတ္ထဲထဲမွာ ေျပာေနတယ္။

ကၽြန္မတို႔ကလည္း တျခားသူေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ အျမဲေတြးေတာ ၾကံဆေနတယ္။ အေဖကလည္း ရိပ္မိလားမသိဘူး တေန႔ထက္တေန႔ တင္းၾကပ္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း သတင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း နားေထာင္လို႔မရေအာင္ ျဖစ္လာတယ္၊ ကၽြန္မတိုကိုလည္း စစ္လားေဆးလား လုပ္လာတယ္၊ ရုတ္ရုတ္လုပ္ရင္ လူသတ္ၿပီး ေထာင္ထဲသြားေနဖို႔ ၀န္မေလးဘူးေတြ ေျပာလာတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း ဒီအတိုင္းေတာ့ ေရရွည္ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး စတင္ၾကံဆေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတို႔က တံငါရြာမွာ ရွိတဲ့ အေမ့ေဆြမ်ိဳးေတြဆီ သြားလည္ၿပီး ျခံထဲက သစ္သီး၀လံေတြကို လက္ေဆာင္သြားေပးမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ေတြမ်ိဳးေတြက ဒီလိုသြားလည္ရင္ ငပိ၊ ငါးေျခာက္ ငံျပာရည္တို႔ လက္ေဆာင္ျပန္ေပးေလ့ရွိေတာ့ မဆိုးဘူးထင္ပံုရတယ္ ပင္လယ္ဘက္ဆိုေတာ့ သူပုန္နဲ႔ ေ၀းတယ္ မဟုတ္လား အေဖက ကၽြန္မတို႔ အၾကံအစည္ကို လက္ခံခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း အိမ္ကေန ကၽြန္မတို႔ ထြက္လာတာကေတာ့ ပင္လယ္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ တံငါရြာဆီကိုမဟုတ္၊ ပင္လယ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ တဘက္ကမ္းက ကရင္ေတြရဲ့ အကူအညီနဲ႔ KNU ကို ဆက္သြယ္ကာ ေတာင္တန္းေတြ ရွိရာ ေနရာကိုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ KNU ေတြရဲ့ အကူအညီနဲ႔ ေတာင္တန္းေတြ ေတာေတာင္ စမ္းေခ်ာင္း အထပ္ထပ္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ သမဂၢတုန္းက လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြ အရင္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ နယ္စပ္ေဒသဆီ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ( ၂၂ ႏွစ္ဆိုတာ ဘာမွကို မၾကာလိုက္သလိုပါပဲ၊ အေဖေန႔ အမွတ္တရပို႔စ္က အဲဒီခ်ိန္ အျဖစ္အပ်က္ကို ထင္ဟပ္တဲ့ စာႏွစ္ပိုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။)




မ၀င္းေမာ္ဦးနဲ႔ က်ဆံုးသြားေသာ အာဇာနည္မ်ား ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ မုခ်က်ဆံုးရမည္
ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး မုခ်ေအာင္ရမည္။

Posted in: ဂုဏ္ျပဳအမွတ္တရ